Συγκίνηση, αποθέωση αλλά και αντιδράσεις στα πέριξ της «δημόσιας συζήτησης» για το εξαιρετικό, και εξαιρετικά επίμαχο για κάποιους, επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς.
ΑΝ ΜΕ ΡΩΤΟΥΣΕ κανείς μέχρι και σχετικά πρόσφατα αν προτιμώ το σερβίρισμα ενός κύκλου τηλεοπτικής σειράς στην αχόρταγη, «βουλιμική» ολότητά του ή σε πειθαρχημένες εβδομαδιαίες δόσεις, όπως τον παλιό καιρό, πριν από τις πλατφόρμες streaming, θα επέλεγα χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις το δεύτερο.
Τώρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος πλέον, καθότι ναι μεν πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχεις τον χρόνο να αφομοιώσεις και να αναλογιστείς ένα ωριαίο (και βάλε, πολλές φορές) επεισόδιο μιας εκλεκτής και υψηλών προδιαγραφών σειράς πριν ριχτείς με τα μούτρα στη συνέχεια, από την άλλη όμως γίνεται συχνά κουραστική και φλύαρη (και γεμάτη spoiler, αν δεν το έχεις προλάβει ακριβώς στην ώρα του) η «δημόσια συζήτηση» που μεσολαβεί μέχρι το επόμενο.
Αυτό συμβαίνει τούτη τη βδομάδα μετά την κυκλοφορία ενός εξαιρετικού και εξαιρετικά «επίμαχου» επεισοδίου μίας από τις πλέον προβεβλημένες σειρές των τελευταίων μηνών.
Έχουμε 2023, χρονολογία που μοιάζει φουτουριστική σε όσους μεγαλώσαμε πριν από την αλλαγή της χιλιετίας, κι όμως κάποια πράγματα που θα έπρεπε να έχουν γίνει καθεστώς και ρουτίνα φέρουν ακόμα την υφή του αμφιλεγόμενου. Όπως μια μεγάλη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε χαρακτήρες του ίδιου φύλου σαν αυτή του περιβόητου πλέον τρίτου επεισοδίου του «The last of us» που προκάλεσε τόσο υπερθετικές αλλά και τόσο αρνητικές και ξινές αντιδράσεις ανάμεσα στους πολυπληθείς θεατές της σειράς του ΗΒΟ που, ως γνωστόν, έχει βασιστεί στο ομώνυμο video game.
Όπως μια μεγάλη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε χαρακτήρες του ίδιου φύλου σαν αυτή του περιβόητου πλέον τρίτου επεισοδίου του «The last of us» που προκάλεσε τόσο υπερθετικές αλλά και τόσο αρνητικές και ξινές αντιδράσεις ανάμεσα στους πολυπληθείς θεατές της σειράς του ΗΒΟ που, ως γνωστόν, έχει βασιστεί στο ομώνυμο video game.
Προσωπικά, με συγκίνησε το συγκεκριμένο επεισόδιο που είχε διάρκεια ταινίας μεγάλου μήκους και εστίασε με τρυφερότητα και διαύγεια στη ρομαντική σχέση δύο ανδρών με διαφορετικές κοσμοθεωρίες που γνωρίζονται αργά σχετικά στη ζωή και μάλιστα εν μέσω «Αποκάλυψης των ζόμπι» σε πλήρη εξέλιξη, τίποτα όμως δεν μπορεί να εμποδίσει τον έρωτά τους να αναπτυχθεί και να ανθήσει μέσα στις δεκαετίες, μέχρι το συγκινητικό τέλος που επίσης τους βρίσκει μαζί ως την αιωνιότητα.
Αν η σειρά προσφερόταν ολόκληρη (κάτι που αντιτίθεται στην πάγια πολιτική του HBO να μην παρέχει τη δυνατότητα binge κατανάλωσης), δεν θα είχε ξεχειλίσει όλη αυτή η γνήσια συγκίνηση που κατέκλεισε το διαδίκτυο μετά την κυκλοφορία του επεισοδίου.
Δεν θα υπήρχε όμως και όλη αυτή η γκρίνια εκ μέρους όχι μόνο των αθεράπευτα ομοφοβικών και όσων βλέπουν παντού μπροστά τους «woke» μπαμπούλες και δεν μπορούν να ανεχτούν τόση «ορατότητα», αλλά και κάποιων πολύ ψαγμένων που βρήκαν το ρομαντικό στόρι πολύ «βασικό», προφανές και ανέμπνευστο. Όπως ο κριτικός του «New York», Jackson McHenry, που σ’ ένα κείμενο με τίτλο «Το κενό συναίσθημα του “The last of us”» έγραψε ότι το συγκεκριμένο επεισόδιο «προσπαθεί τόσο σκληρά να μιμηθεί την ιδέα που έχουμε για μια τηλεόραση υψηλού πρεστίζ, ώστε ξεχνά να πει οτιδήποτε καινούργιο»:
Αργότερα, όταν οι δυο κεντρικοί χαρακτήρες της σειράς, ο Τζόελ και η Έλι, ανακαλύπτουν το αποχαιρετιστήριο σημείωμα του Μπιλ, ακούγεται ξανά το τραγούδι που τους συνέδεσε για πάντα εκείνη την πρώτη φορά στο πιάνο, το “Long long time” με τη φωνή της Λίντα Ρόνσταντ.
Το επεισόδιο έχει την ευκαιρία και τον χρόνο να υπονομεύσει τα αναμενόμενα κλισέ, δεν δείχνει όμως καμιά προθυμία να προσφέρει οτιδήποτε μη αναμενόμενο, με τους δύο ηθοποιούς να παραμένουν παγιδευμένοι στη μεμψίμοιρη δυναμική των ξύλινων ρόλων τους».
Πηγή: lifo.gr
