Του Θανάση Κ.
Δεν θα μιλήσουμε σήμερα για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, τους σπαρταριστούς διαλόγους που αποκαλύπτονται, τα ονόματα που “εμπλέκονται”, τα ακόμα περισσότερα ονόματα που έρχονται (στον δεύτερο γύρο των αποκαλύψεων), ούτε καν για το επόμενα σκάνδαλα, που έρχονται κι αυτά, γύρω από το Ταμείο Ανάκαμψης πλέον…
ΔΕΝ θα μιλήσουμε σήμερα για όλα αυτά…
Θα μιλήσουμε για τα “άλλα”, όσα γίνονται γύρω μας, αλλά εμείς δεν τα βλέπουμε απορροφημένοι από τη δική μας, εσωτερική μιζέρια…
Θα μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν “έξω”, αλλά έχουν – ή μπορούν να έχουν – δραματικές επιπτώσεις “μέσα”.
Που θα αντιληφθούμε, όπως το πάμε, όταν θα είναι ήδη πολύ αργά…
Τις τελευταίες μέρες λοιπόν,
— Η Ουάσιγκτων ανακοίνωσε ότι σταματάει τη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία. Σε όπλα βεβαίως, αλλά – το σπουδαιότερο – σε πυρομαχικά.
— Ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν είχε τηλεφωνική συνομιλία με τον Πούτιν, για πρώτη φορά εδώ και τρία χρόνια περίπου…
— Και ο Αμερικανός Πρόεδρος Τράμπ είχε επίσης συνομιλία με τον Πούτιν, αυτός για πολλοστή φορά τον τελευταίο μήνα…
Κι αρχίζει να διαφαίνεται η νέα αρχιτεκτονική του διεθνούς συστήματος, από δω και στο εξής:
* Οι ΗΠΑ θα επιβεβαιώσουν τον ηγετικό τους ρόλο στη Δύση, όχι διεθνώς. Σε ένα κόσμο πολυ-πολικό – όχι μονοπολικό και παγκοσμιοποιημένο…
Και θα το κάνουν με πολύ μικρότερη εμπλοκή στρατιωτικών δυνάμεων.
Ο μόνος τρόπος να ηγηθούν οι ΗΠΑ χωρίς να πρέπει να επεμβαίνουν παντού, είναι – αν έλθουν σε μείζονα γεωπολιτική συνεννόηση με τη Ρωσία, κι αν στις κρίσιμες περιοχές έχουν μια τοπική δύναμη πάνω στην οποία μπορούν να στηριχθούν – όπως το Ισραήλ στη Μέση Ανατολή.
-Τους χρειάζεται επίσης να σπάσουν τον Ευρω-ασιατισμό συγκλίνοντας με την Ινδία και αποδυναμώνοντας την Κίνα.
Πράγμα που σημαίνει ότι η έμφαση για την Ουάσιγκτων στο εξής είναι: πώς θα προχωρήσουν σε γεωπολιτικό συμβιβασμό με τη Ρωσία (για την Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή)
πως θα στηρίξουν το Ισραήλ να τα βρει με τους Άραβες
πώς ενθαρρύνουν και τους Ευρωπαίους να τα βρουν με τη Ρωσία.
Τρεις μεγάλες γεωπολιτικές διεργασίες κυοφορούνται αυτή τη στιγμή. Και θα καθορίσουν το μέλλον μας:
* Πρώτος άξονας – Αποδυνάμωση της Ευρώπης και των ψευδαισθήσεών της
Η Ευρώπη, η δήθεν «αυτοδύναμη» και «προοδευτική», υπέστη μέσα σε ελάχιστους μήνες πολλαπλά χτυπήματα.
— Πρώτα, το Ουκρανικό. Έριξε όλο το στρατηγικό της βάρος σε μια πολεμική περιπέτεια, χωρίς plan Β. Τώρα βλέπει την Ουκρανία να χάνει έδαφος σε όλα τα μέτωπα, να εξαντλείται, να αδειάζει από ανθρώπους, από όπλα και πυρομαχικά. Και βλέπει τη Ρωσία να αντέχει, να αντεπιτίθεται, να εδραιώνεται, να προελαύνει.
— Δεύτερον, ο Tράμπ αποσύρει την αμερικανική στήριξη στην Ουκρανία.
— Τρίτον, το εμπόριο. Η Ευρώπη θα υποχρεωθεί να καθίσει απέναντι στον Τραμπ, για να διαπραγματευθεί δασμούς και μη δασμολογικά εμπόδια. Θα το κάνει από θέση αδυναμίας, γιατί ο Τραμπ έχει την ισχύ – κι η Ε.Ε. έχει μόνο τις ψευδαισθήσεις της.
— Τέταρτον, η εσωτερική συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν, «σύμβολο» της πράσινης μετάβασης και της γραφειοκρατικής αλαζονείας, παραπαίει. Μετά το ξεσηκωμό των αγροτών και των βιομηχανιών, αναγκάστηκε να κάνει πίσω από την πράσινη ιδεοληψία της. Τώρα της δείχνουν την έξοδο – την πιέζουν να φύγει.
–Η Ευρώπη, λοιπόν, δεν καταρρέει μόνο στρατιωτικά και γεωπολιτικά.
Καταρρέει πολιτικά, ηθικά, ιδεολογικά.
Χάνει το αφήγημα της «στρατηγικής αυτονομίας» και μένει έκθετη και αβοήθητη – παγιδευμένη στις ίδιες τις αυταπάτες της.
* Δεύτερος άξονας — Ενίσχυση ΗΠΑ, Ρωσίας, Ισραήλ και ανάδειξη Ινδίας
Στη Μέση Ανατολή, ένας άλλος σεισμός σαρώνει τα πάντα.
— Το Ισραήλ, με σκληρή στρατηγική και ατσάλινη αποφασιστικότητα, σαρώνει τα Ισλαμιστικά δίκτυα. Η Χαμάς διαλύεται, η Χεζμπολάχ τσακίζεται, το Ιράν αναγκάζεται να καθίσει στο τραπέζι…
— Ο μόνος τρόπος να υπάρξει σταθερή Ειρήνη είναι αν κάποιος εγγυηθεί ότι το Ιράν δεν θα ξαναμπεί σε πυρηνικό πρόγραμμα. Κι ο μόνος που μπορεί να προσφέρει τέτοιες εγγυήσεις είναι ο Πούτιν. Πράγμα που το προετοιμάζει ο Τράμπ, το δέχεται το Ισραήλ, ενώ το επιθυμούν σφοδρά και οι Άραβες του Κόλπου. Που αυτοί φοβούνταν ένα “πυρηνικό Ιράν”, περισσότερο απ’ ό,τι το φοβάται το Ισραήλ.
Κι έτσι, ο Πούτιν, που το ευρωπαϊκό κατεστημένο τον παρουσίαζε ως τον “διάβολο της Ιστορίας”, θα αναδειχθεί ξαφνικά σε “διαμεσολαβητή της Ειρήνης”. Από θανάσιμος εχθρός της Ευρώπης, σε παράγοντα διεθνούς σταθερότητας.
Καταλαβαίνεται πόσοι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι να αρχίσουν τις… κολοτούμπες ή θα προτιμούσαν να είχαν καταπιεί ένα μαγκάλι κάρβουνα τα τρία τελευταία χρόνια…
Το Ισραήλ βγαίνει θριαμβευτής. Ο Νετανιάχου, που πριν λίγους μήνες τον ήθελαν “τελειωμένο”, επανέρχεται πανίσχυρος, με τρεις επισκέψεις σε πέντε μήνες στην Ουάσιγκτον, και με διεθνή στήριξη που δεν την είχε ούτε το 1967.
Η Ρωσία κερδίζει ρόλο ρυθμιστή.
Το Ισραήλ κερδίζει ρόλο περιφερειακού ηγεμόνα.
Οι ΗΠΑ, έχουν ξανά το γενικό πρόσταγμα, αλλά χωρίς εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων επί του εδάφους. Πουθενά…
* Μένει, όμως, ένας μεγάλος γεωπολιτικός κίνδυνος: τα δίκτυα του Σουνιτικού φονταμενταλισμού.
Γιατί εκεί που τελείωσε — προσωρινά έστω — το Σιιτικό μέτωπο,
τα Σουνιτικά δίκτυα είναι ζωντανά, επιθετικά, και καθοδηγούνται από την Τουρκία.
Αυτά τα Σουνιτικά δίκτυα δεν απειλούν μόνο το Ισραήλ.
Απειλούν και τη Σαουδική Αραβία και τον Λίβανο και την Αίγυπτο.
Απειλούν και την Ευρώπη:
με τρομοκρατία,
με ριζοσπαστικοποίηση κοινοτήτων στα προάστια των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων,
με ολόκληρα κύματα λαθρομεταναστών που διοχετεύουν οργανωμένα.
Και τα ίδια αυτά δίκτυα τα πολεμάει η Ινδία, η οποία βλέπει την τουρκική επιρροή να φτάνει μέχρι το Πακιστάν και το Κασμίρ και να απειλεί τη δική της εθνική ασφάλεια.
Με δυο λόγια, εκεί που το Ιράν αναγκάζεται σε αναδίπλωση, η Τουρκία παραμένει να προκαλεί τους πάντες και να διαπραγματεύεται με τους πάντες.
Δηλαδή να εκβιάζει τους πάντες…
Κι αυτό δεν θα το ανεχτεί πια κανείς — ούτε το Ισραήλ, ούτε η Αίγυπτος, ούτε η Ινδία.
Κι όμως, εμείς εδώ στην Ελλάδα, εξακολουθούμε να τους λέμε… «φίλους»!
Κι ας απειλούν εμάς περισσότερο απ’ όλους τους υπόλοιπους…
* Τρίτος άξονας — Η Τουρκία, εμείς και… όλοι οι άλλοι.
Η Τουρκία είναι το μόνο κράτος που “δεν χωράει” στο νέο σχήμα διεθνών ισορροπιών:
• Εξακολουθεί να ηγείται του Σουνιτικού φονταμενταλισμού.
• Απειλεί αμέσως ή εμμέσως το Ισραήλ, τα αραβικά κράτη του Κόλπου, την Αίγυπτο, την Ινδία.
• Στηρίζεται διακριτικά από την Κίνα και, λιγότερο διακριτικά, από το Πακιστάν.
Επιδιώκει να συντρίψει τους Κούρδους — τόσο στη Ροζάβα της Συρίας όσο και στο Βόρειο Ιράκ.
Αλλά το Ισραήλ δεν μπορεί να εγκαταλείψει τους Κούρδους. Γιατί είναι ζωτικό συμφέρον πια για το Ισραήλ να τους στηρίξει αποφασιστικά. Είναι το μοναδικό τοπικό του “στήριγμα”…
Και η Ουάσιγκτων δεν μπορεί να αφήσει την Τουρκία να προκαλεί το Ισραήλ ή να εκβιάζει τους πάντες με τους τζιχαντιστές.
Η Αίγυπτος επίσης δεν θα επιτρέψει την τουρκική διείσδυση στα νότια και ανατολικά της.
Η Τουρκία, λοιπόν, εισπράττει σήμερα την “υπερ-επέκταση” που έκανε ατιμώρητα ως τώρα.
* Κι εδώ ερχόμαστε στο πιο κρίσιμο:
Εφόσον η Τουρκία πιεστεί να αναδιπλωθεί από παντού, κάποιος θα της προσφέρει κάποιο αντάλλαγμα..
Και ποιο “αντάλλαγμα” είναι πιο βολικό από τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα που η Τουρκία επιμόνως εποφθαλμιά και η Ελλάδα δεν μπορεί να υπερασπιστεί;
Πράγματι, αν εμείς κατευνάζουμε την Τουρκία η οποία μας απειλεί, γιατί να μην το κάνουν και όλοι οι άλλοι;
Γιατί να μη της προσφέρουν “κάτι” από την Ελλάδα, για να την μαζέψουν από όλα τα υπόλοιπα που διεκδικεί;
Κι έτσι εμείς, “εισπράττουμε” τα λάθη που κάναμε την τελευταία διετία:
Ενώ είμαστε ο πρώτος στόχος της τουρκικής επεκτατικότητας, διακηρύξαμε τη… “φιλία” μας μαζί της, και προεξοφλήσαμε ότι είμαστε έτοιμοι για παραχωρήσεις
“κι ας μας πουν και μειοδότες”…
Ε αφού εμείς μόνοι μας τα είπαμε, γιατί κι όλοι οι άλλοι, με τη σειρά τους,
να μη μας ζητήσουν κάποια στιγμή να κάνουμε, όσα μόνοι μας… “προθυμοποιηθήκαμε” να κάνουμε!
Ξεπλένουμε κανονικά τον επιθετικό νεοοθωμανισμό.
Ξεπλένουμε κανονικά την ηγεμονική ισλαμική ατζέντα.
Αυτό δεν είναι διπλωματία.
Είναι παράδοση — και μάλιστα χωρίς μάχη.
Κι όσο αργούμε να διορθώσουμε αυτό το λάθος, τόσο πιθανότερο είναι να το πληρώσουμε πολύ ακριβά…
ΥΓ.1 Μην ξεχνάμε:
Όλα όσα καταρρέουν σήμερα – ο αντι-ρωσισμός, η “πράσινη μετάβαση” με τις ιδεοληψίες, ο ευρωκεντρικός μονόδρομος, η ταύτιση με Μπάϊντεν, Κάμαλα, η «στρατηγική» φιλία με την Τουρκία — ήταν το αφήγημα Μητσοτάκη.
Ήταν οι «διεθνείς του εταίροι».
Ήταν τα «ερείσματά» του.
Κι όλα αυτά βυθίζονται πια…
Κι αποδεικνύεται ότι ο ίδιος πήγε με την εντελώς λάθος πλευρά της Ιστορίας.
Με την ΕΝΤΕΛΩΣ λάθος. Σε όλα!
ΥΓ.2 Δεν πήγε μόνο με τη λάθος πλευρά της Ιστορίας.
Τελικά πήγε και με τη λάθος πλευρά του… ΟΠΕΚΕΠΕ!
Και τώρα του φταίει ο “Χασάπης” και ο “Φραπές”.
Εκεί που τον κόβαμε πιο… “Βιγκαν”, πιο “Φρέντο Μακιάτο”…
Κρίμα…
