του Βασίλη Σ. Κανέλλη από το www.in.gr
Να με συγχωρήσετε, αλλά ουδόλως με ενδιαφέρει αν φωνάζουν τον Μπάιντεν… Μπαϊντενόπουλο ή Μπαϊντενάκη.
Μου είναι και αδιάφορο αν ο πρόεδρος των ΗΠΑ φοράει γραβάτα με ελληνικά χρώματα ή αν το δείπνο είχε αστακούς ή καβούρια και χαβιάρι, δείγμα της… αγάπης που έχουν οι Αμερικανοί στους Ελληνες.
Η διπλωματία δεν γίνεται ούτε με παρασκήνια, ούτε με συμβολισμούς, ούτε με χαμόγελα και ζεστές χειραψίες. Οι σχέσεις μεταξύ χωρών δεν είναι καν επικοινωνία, αλλά κάτι πιο σοβαρό.
Και γι’ αυτό να είμαστε πιο σοβαροί, κάθε φορά που ένας Ελληνας πρωθυπουργός επισκέπτεται τον Λευκό Οίκο.
Η αποτίμηση δεν γίνεται με τσιτάτα, επικοινωνιακά κυβερνητικά «κόλπα» ή ανόητες αντιπολιτευτικές κορώνες.
Όλα αυτά είναι ανούσια, και κατ’ εμέ δεν είναι καν το θέμα της ημέρας. Γιατί τα θέματα της ημέρας, της εβδομάδας ή του μήνα είναι πολύ πιο σοβαρά.
Είναι για παράδειγμα ότι έχουμε μια τραγωδία στο κέντρο της Αθήνας. Ενας 14χρονος μαθητής αυτοκτόνησε χωρίς προφανή λόγο και όλοι αναρωτιόμαστε αν αυτό συνέβη λόγω bullying, ή ερωτικής απογοήτευσης ή αποτέλεσμα ενός εγκληματικού ηλεκτρονικού παιχνιδιού.
Σοβαρό θέμα είναι η εξαφάνιση επί πολλές ημέρες του Θύμιου. Αυτού του καλού ανθρώπου που έπεσε κι αυτός θύμα bullying από κάτι ψευτόμαγκες που ακόμη δεν έχουν τιμωρηθεί.
Αυτά είναι θέματα κι όχι ο Μπαϊντενόπουλος, και μη βιαστούν κάποιοι να πουν ότι όλα είναι σοβαρά και με όλα πρέπει να ασχολούμαστε.
Όταν χάνεται με τόσο αδόκητο τρόπο ένα παιδί μόλις 14 ετών και δεν ξέρουμε από τι, τότε θα πρέπει να είμαστε συγκλονισμένοι όλοι. Το Πανελλήνιο.
Να δούμε γιατί έφτασε να αυτοκτονήσει. Να δούμε αν υπάρχουν στα σχολεία που πηγαίνουν τα παιδιά μας φαινόμενα λεκτικής κακοποίησης ή βίας.
Να δούμε αν τα παιδιά μας έχουν υποστεί τεράστια ψυχικά τραύματα εξαιτίας της πανδημίας και της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα, ειδικά μετά την πανδημία.
Να δούμε αν υπάρχουν παιχνίδια που παίζουν οι έφηβοι και βάζουν σε κίνδυνο τη ζωή τους.
Κάποια μικρά παιδιά σφίγγουν το λαιμό τους μέχρι να πνιγούν. Αυτό δεν είναι σοβαρό;
Κάποια άλλα πέφτουν στις ρόδες των αυτοκινήτων, έτσι για τη μαγκιά, για την αδρεναλίνη, γιατί πρέπει να αποδείξουν κάτι. Αυτό δεν είναι σοβαρό;
Και δεν είναι σοβαρό ότι ένας νέος άνθρωπος, παραμορφωμένος από τροχαίο, γίνεται «παρείσακτος», «βάρος», ένας «τέρας» για τους συμπατριώτες του;
Ναι, λοιπόν. Με αυτά πρέπει να ασχοληθούμε πολύ περισσότερο από ένα ακόμη ταξίδι στις ΗΠΑ, ένα ακόμη διπλωματικό παιχνίδι, μια ακόμη υπόσχεση, μια ακόμη δεξαμενή ελπίδας για μια χώρα που πάντα εμφανίζεται ως παρίας.
Η κοινωνία έχει σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσει. Και θα πρέπει να γίνεται προτεραιότητα για το πολιτικό σύστημα η αντιμετώπιση θεμάτων όπως αυτά που οδηγούν νέους ανθρώπους στο θάνατο.
Όταν ένα μικρό παιδί, το παιδί σου, το παιδί μου, το παιδί κάθε οικογένειας αυτοκτονεί, αυτός είναι ένας λόγος να πάψουμε να ασχολούμαστε με αυτά που δεν έχουν και τόση σημασία.
Λίγος σεβασμός, λίγη περισσότερη προσοχή.
Για να μη θρηνήσουμε άλλα παιδιά.
