Του Θανάση Κ.
Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός της κυβέρνησης καταφεύγει εδώ και καιρό σε ένα και μόνο “επιχείρημα”:
Με όλα τα λάθη που έγιναν, με όλες τις αδυναμίες που φάνηκαν, δεν υπάρχει άλλη λύση – από τους τωρινούς…
Οι αδυναμίες μπορούν να ξεπεραστούν, τα λάθη να διορθωθούν – αλλά άλλη λύση δεν υπάρχει.
Όλοι οι υπόλοιποι είναι πολύ «κατώτεροι» των περιστάσεων.
Με δυο λόγια: «Εμείς ή το Χάος»!
Όταν, έπειτα από έξι χρόνια εξουσίας, φτάνουν να επικαλούνται μόνον αυτό, σημαίνει ότι δεν έχουν πια τίποτε θετικό να δείξουν.
Δεν έχουν σχέδιο για τη χώρα, δεν έχουν προοπτική να προβάλλουν, και επιστρατεύουν τον φόβο:
«Εμείς αποτύχαμε, αλλά οι άλλοι θα είναι χειρότεροι!»
Δεν είναι πολιτικό επιχείρημα — είναι καθαρά επικοινωνιακό, ένα μήνυμα πανικού που απευθύνεται σε φοβισμένους πολίτες.
Κι αν δεν έσκαγαν τα τελευταία γεγονότα ίσως έπειθε κάποιους, εκείνους που κάποτε τους ψήφιζαν και τώρα απέχουν…
Αλλά πόσους μπορεί να συγκινήσει πια, όταν η πραγματικότητα ουρλιάζει;
Πώς να πείσεις για σταθερότητα όταν μετά από έξι χρόνια εξουσίας δεν έχεις εξασφαλίσει ούτε ασφαλή τρένα στη χώρα σου;
Πώς να μιλήσεις για «επιτελικό κράτος» όταν τα σκάνδαλα του ΟΠΕΚΕΠΕ – και άλλα που “έρχονται – δείχνουν ότι η διαφθορά όχι μόνο δεν περιορίστηκε, αλλά γιγαντώθηκε;
Ποια “σταθερότητα” επικαλείσαι, όταν η χώρα είναι απομονωμένη και από φίλους και από εχθρούς;
Όταν με τη διεθνή τιμή της ενέργειας χαμηλή, τα τιμολόγια της ενέργειας παραμένουν σε δυσθεώρητα ύψη;
Όταν δεν έχεις τον έλεγχο ούτε στην ακρίβεια, ούτε στη λαθρο-διακίνηση, ούτε στις εξωτερικές απειλές, ούτε καν στις αγροτικές επιδοτήσεις;
Ποια «εγγύηση κυβερνησιμότητας» να αναγνωρίσουμε σε μια εξουσία που έχει χάσει τον έλεγχο παντού;
Μετά τα Τέμπη, μετά τον ΟΠΕΚΕΠΕ, όποιος επικαλείται «σταθερότητα» μοιάζει να λέει
πως ένας τυφλός μπορεί να οδηγήσει, επειδή τουλάχιστον δεν είναι… μεθυσμένος!
Η απάντηση στο “Εμείς ή το Χάος” είναι απλή – και αναπόφευκτη:
Εσείς ΕΙΣΤΕ το Χάος!
— Η στασιμότητα ΔΕΝ είναι σταθερότητα.
— Το βάλτωμα ΔΕΝ είναι σταθερότητα.
— Η αργή αποσύνθεση ΔΕΝ είναι σταθερότητα.
Σταθερότητα σημαίνει δύο πράγματα:
— Σταθερά ερείσματα στο εξωτερικό, ειδικά σε μια χώρα που ζει σε ανήσυχη γειτονιά.
— Και Σχέδιο για την κοινωνία, που να εμπνέει εμπιστοσύνη και να αντέχει σε διεθνείς πιέσεις.
Η σημερινή κυβέρνηση απέτυχε και στα δύο:
* Στο εξωτερικό:
Πήρε λάθος θέση στον πόλεμο της Ουκρανίας – και μάλιστα έγινε κραυγαλέα… μαζορέτα της πιο επιθετικής γραμμής, κόβοντας κάθε γέφυρα με τη Ρωσία, ενώ η Ουάσιγκτον ήδη αναθεωρεί τη στάση της κι ανοίγει διαύλους συνεννόησης με την Ρωσία…
Υπέγραψε «Συμφωνία φιλίας» με την Τουρκία, ξεπλένοντας την επιθετικότητά της, και απογοητεύοντας όλους τους τοπικούς αντιπάλους της Άγκυρας.
Αποδυνάμωσε τις σχέσεις με την Αίγυπτο, υπονόμευσε τις ισορροπίες στη Λιβύη,
και προκάλεσε ψυχρότητα ακόμα και σε συμμάχους που παραδοσιακά στήριζαν την Ελλάδα.
Κοντολογίς, χάθηκε η γεωπολιτική αξιοπιστίας της χώρας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ενώ οι εταίροι μας καταργούν το εμπάργκο εξοπλισμών που είχαν επιβάλλει στην Άγκυρα και ήδη την επανεξοπλίζουν.
Και πώς να διαμαρτυρηθούμε εμείς, αφού διακηρύξαμε ότι οι Τούρκοι είναι “φίλοι μας” και τους ξεπλύναμε κανονικά;
Κι όλα αυτά την ώρα που η Τουρκία προωθεί νέα τετελεσμένα σε βάρος μας…
Αυτό ΔΕΝ είναι σταθερότητα.
Είναι προετοιμασία συντριβής.
* Στο εσωτερικό:
Δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο.
Μόνο τυφλή προσαρμογή στις επιταγές των Βρυξελλών:
πράσινη μετάβαση,
woke ιδεοληψίες,
αποδοχή παράνομων μεταναστών.
Κι όλα γύρισαν μπούμερανγκ:
Η πράσινη μετάβαση εκτίναξε το ενεργειακό κόστος, γονάτισε βιομηχανία και νοικοκυριά, έκανε την ακρίβεια χρόνιο φαινόμενο.
Στο μεταναστευτικό, πανηγύριζαν για τον φράχτη στον Έβρο, την ώρα που χιλιάδες περνούσαν ανενόχλητοι.
Στο woke αφήγημα, τη μια υπέγραφαν τις πιο ακραίες εκθέσεις, μετά τις αποκήρυσσαν, και ξανά τα ίδια — γλείφοντας εκεί που έφτυναν και φτύνοντας εκεί που έγλειφαν.
Χθες λοιδορούσαν τη Μελόνι, σήμερα τη χαιρετούν.
Χθες ειρωνεύονταν τον Τραμπ, αύριο θα τον παρακαλέσουν.
Όχι, δεν είχαν σχέδιο.
Τους επέβαλαν ένα σχέδιο, που τώρα όλοι οι άλλοι εγκαταλείπουν – κι εκείνοι έχουν μείνει εδώ χωρίς πυξίδα, χωρίς αξιοπιστία.
Κι από πάνω, τα Τέμπη:
δυο χρόνια χωρίς πόρισμα, μετά, όταν βγήκε πόρισμα, προσπάθησαν να το αλλάξουν, γιατί δεν τους άρεσε!
Κι όταν δεν τα κατάφεραν, καμαρώνουν κι από πάνω ότι τάχα… «δικαιώθηκαν»!
Κι ύστερα ήρθε το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ, με παραιτήσεις και ντροπή, μέσα από δημοσιοποίηση συνομιλιών με οσμή Κολομβίας.
Το περιβόητο «επιτελικό κράτος» κατάντησε μαζική ρουσφετομηχανή – ούτε επιτελικό, ούτε κράτος.
Και βέβαια, καμία σταθερότητα.
Αντίθετα, εγγύηση διάλυσης με πάταγο.
Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι «Εμείς ή το Χάος;»
Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί φέρνουν το Χάος!
Εκτός κι ΑΝ…
Εκτός κι αν υπήρχε, πραγματική διέξοδος.
Αν υπήρχε πολιτικός με εμπειρία, με διεθνείς απήχηση, με κυβερνητική επάρκεια και σχέδιο ρεαλιστικό;
Αν υπήρχε κάποιος που προειδοποίησε για τον κατευνασμό της Τουρκίας, για τα αδιέξοδα της πράσινης μετάβασης, για τον κίνδυνο να κοπούν οι γέφυρες Ελλάδας με όλους, για το λαθρομεταναστευτικό, για την ακρίβεια – και δικαιώθηκε σε όλα;
Κι αν ήταν ο μόνος που μίλησε για έλεγχο συνόρων, παραγωγική ανασυγκρότηση, εθνική αυτοπεποίθηση και ασφάλεια, πριν καν ακουστεί ο Τραμπ, πριν εμφανιστεί η Μελόνι;
Αν υπήρχε τέτοιος πολιτικός, που να έχει κυβερνήσει και να μην υπήρξαν στα χρόνια του
ούτε Τέμπη, ούτε Τουρκολυβικά μνημόνια, ούτε έκρηξη ακρίβειας ούτε σκάνδαλα τύπου ΟΠΕΚΕΠΕ;
Και που κοντά στις απόψεις του να βρίσκεται σήμερα κι άλλος πρώην Πρωθυπουργός…
Γι’ αυτό και ο πανικός τους:
απέναντι σε ένα κόμμα που δεν έχει καν εξαγγελθεί κι όμως ήδη το φοβούνται.
Γιατί θα είναι η μοναδική πραγματική κυβερνησιμότητα απέναντι στο χάος που οι ίδιοι παράγουν.
Το τρέμουν πριν εμφανιστεί.
Το πολεμούν πριν υπάρξει.
Κι έτσι, μόνοι τους το φέρνουν πιο κοντά…
ΥΓ. Κι όπως είδατε ονόματα ΔΕΝ είπαμε.
Αλλά όλοι καταλάβατε σε ποιους αναφέρομαι…
Κι αυτό που εσείς καταλάβατε, το καταλαβαίνουν όλοι.
Το φοβούνται αυτοί που πρέπει – και καλά κάνουν.
Και το ελπίζουν όλοι οι άλλοι…
Κι αυτό το καθιστά πλέον, κοινή απαίτηση των πολλών και λύτρωση για όλους…
