Είκοσι χρόνια αφότου μας πρωτοσυστήθηκε μέσα από τα «Παιδιά της Νιόβης» του Κώστα Κουτσομύτη, η Γιούλικα Σκαφιδά παραμένει ένα κορίτσι χαμογελαστό, ισορροπημένο, γεμάτο με τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια αγάπη για τη δουλειά της.
Σε μια συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης στη ROSA, μας μίλησε μεταξύ άλλων για το θέατρο και την τηλεόραση, τον πρώτο της πρωταγωνιστικό ρόλο και τα όνειρά της σε προσωπικό κι επαγγελματικό επίπεδο, σχολιάζοντας τη θλιβερή πραγματικότητα των γυναικοκτονιών, των βιασμών, του σεξισμού και των στερεοτύπων στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Ας ξεκινήσουμε με τα επαγγελματικά: “Δύο αδελφές, Μυρτώ και Γιούλικα” τα Δευτερότριτα στο Ίδρυμα Κακογιάννη. Ένα δύσκολο και συνάμα ρεαλιστικό θεατρικό έργο για τις ανθρώπινες σχέσεις. Πώς ήταν η συνεργασία με τον Πασκάλ Ραμπέρ; Με τη Μυρτώ Αλικάκη συναντιέστε πρώτη φορά καλλιτεχνικά;
Φέτος έχω την πολύ μεγάλη χαρά να συνεργάζομαι με τη Μυρτώ Αλικάκη στο έργο του Πασκάλ Ραμπέρ με τίτλο «Δύο αδελφές Μυρτώ και Γιούλικα». Είναι μία πρωτόγνωρη θεατρική εμπειρία για μένα αυτή και αναφέρομαι τόσο στο ίδιο το έργο όσο και στον τρόπο με τον οποίο δουλέψαμε με τον Πασκάλ Ραμπέρ, που έχει γράψει και σκηνοθετεί την παράσταση σε πολλές χώρες, δίνοντας στις ηρωίδες κάθε φορά τα ονόματα των ηθοποιών του.
Είναι ένα έργο που ξεκινάει με αφορμή μία αδερφική διαμάχη, αλλά εξελίσσεται σε μία διαμάχη μεταξύ δύο διαφορετικών κόσμων. Ο κόσμος του Ραμπέρ είναι πολύ ιδιαίτερος, καθώς παίζει πολύ με τις λέξεις. Οι λέξεις γίνονται βέλη κατά τη διάρκεια της παράστασης και στοχεύουν πότε εμένα, πότε τη Μυρτώ και πότε το ίδιο το κοινό.
Με τη Μυρτώ δουλεύω πρώτη φορά. Εκτός από εξαιρετική ηθοποιός, που όλοι γνωρίζουμε, είναι και μία εξαιρετική συνεργάτης. Είναι ένας άνθρωπος χορτασμένος, με φοβερή ενέργεια εντός κι εκτός σκηνής. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτή τη συνεργασία.
Μόλις ολοκλήρωσες τα γυρίσματα της ταινίας «Μονοκατοικία», που έλαβαν χώρα στην Κύπρο.
Η ταινία «Μονοκατοικία» είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Δημήτρη Μητσοτάκη, σε σκηνοθεσία Ιωακείμ Μυλωνά, που γυρίστηκε εξολοκλήρου στην Κύπρο και είναι παραγωγή του Γιάννη Οικονομίδη και την εταιρεία Αργοναύτες. Μέσα σε μία μονοκατοικία ένας άντρας προσπαθεί να βρει το δίκιο του. Μία ταινία για την καταστροφική επιρροή της κοινωνίας πάνω στο ευαίσθητο άτομο που δεν προσαρμόζεται. Υποδύομαι μία δημοσιογράφο-αρπακτικό, που εκπροσωπεί έναν ψεύτικο κόσμο καμουφλαρισμένο με φίλτρα στα social media, που έχει ταυτόχρονα όμως μεγάλη επιρροή και διατυπώνει απόψεις διαμορφώνοντας την κοινή γνώμη. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που έχω ρόλο κακιάς! (γέλια)
Εν αναμονή και της crime comedy της Cosmote TV «Αόρατοι», όπου υποδύεσαι μια street performer.
Η σειρά έχει τελειώσει τα γυρίσματά της και θα προβληθεί πολύ σύντομα από την Cosmote TV. Παρακολουθούμε μία ιστορία πέντε φίλων, που ιδρύουν μία εταιρεία που προσφέρει άλλοθι. Αρχικά σε παράνομα ζευγάρια, αλλά στη συνέχεια μπλέκει σε πιο πολύπλοκες περιπέτειες. Την σκηνοθεσία έχει κάνει ο Χάρης Μαζαράκης και το σενάριο είναι δικό του και του Θωμά Νικολαΐδη και έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με αγαπημένους συναδέλφους και φίλους: Νίκος Πουρσανίδης, Μάκης Παπαδημητρίου, Γιώργος Χρανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Δημήτρης Πιατάς, Σόφη Ζαννίνου, Γιώργος Πυρπασόπουλος.
Αυτή την περίοδο κάνω επίσης γυρίσματα για τη σειρά «Milkyway» σε σκηνοθεσία Βασίλη Κεκάτου, που θα προβληθεί στο MEGA την επόμενη σεζόν. Είμαι πολύ χαρούμενη για τη συνεργασία μου με τον Βασίλη, είναι ένας εξαιρετικός σκηνοθέτης με φοβερή αντίληψη παρά το νεαρό της ηλικίας του. Νομίζω ότι θα είναι μία σειρά επαναστατική για τα ελληνικά δεδομένα.
Το τηλεοπτικό σου ντεμπούτο έγινε πριν 20 χρόνια, σε σειρά του Κώστα Κουτσομύτη, και στην πορεία ακολούθησαν κι άλλες συνεργασίες μαζί του. Τι πιστεύεις ότι είδε σε σένα και σε ξεχώρισε;
Ακριβώς πριν από 20 χρόνια, το 2002, ως δευτεροετής στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών έκανα το ντεμπούτο μου στη σειρά τα «Παιδιά της Νιόβης», του ακαδημαϊκού Τάσου Αθανασιάδη σε σκηνοθεσία του δασκάλου μου Κώστα Κουτσομύτη. Θυμάμαι μία μέρα σε ένα διάλειμμα από το μάθημα, με κοίταξε έντονα και μου είπε: «Εσύ έχεις πολύ κινηματογραφική φάτσα»!
Λίγους μήνες αργότερα έκανε οντισιόν για τη σειρά και έψαχνε αγόρια και κορίτσια να δείχνουν 16-17 ετών. Εγώ ήμουν τότε λίγο πριν τα 20 και έδειχνα όντως πιο μικρή. Ήταν το καλύτερο ξεκίνημα που θα μπορούσα να φανταστώ. Δούλεψα σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, γνώρισα αξιόλογους συνεργάτες και πήρα μυρωδιές για το πώς γυρίζεται μία σειρά με αισθητική και αγάπη. Του είμαι ευγνώμων και του χρωστάω ό,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα.
Η τηλεόραση σίγουρα σου δίνει μία προβολή, αλλά με την ίδια ευκολία μπορεί να σε στιγματίσει σε ό,τι αφορά το ρεπερτόριο και τις ικανότητές σου.
Βγαίνοντας στη δουλειά, ποιους ρόλους ονειρευόσουν να παίξεις και με ποιους ηθοποιούς και σκηνοθέτες να συνεργαστείς;
Θυμάμαι μόνο να έχω όνειρο να παίξω τη Λώρα από τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τένεσι Ουίλλιαμς. Δεν είχα ούτε τότε, ούτε τώρα όνειρο για μία συγκεκριμένη συνεργασία. Είμαι ανοιχτή σε όσα μου φέρνει η ζωή.
Σε αυτά τα χρόνια έχεις συνεργαστεί με πολύ σημαντικά ονόματα του χώρου. Υπήρξαν θεωρείς καθοριστικές για την πορεία σου αυτές οι συνεργασίες, νιώθεις τυχερή;
Είχα την τύχη και τη χαρά, όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω, να συναντήσω αξιόλογους ανθρώπους, οι οποίοι με ενέπνευσαν, με καθοδήγησαν και με εμπιστεύτηκαν. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία, γιατί θα ήταν άδικο για τις υπόλοιπες. Από όλες διδάχτηκα, είτε σειρές, είτε ταινίες. Την εξέλιξή μου τη χρωστάω στο πείσμα μου, την περιέργεια μου και στις συναντήσεις μου.
Θέλεις να μοιραστείς μαζί μας πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι πήρες τον πρώτο σου ρόλο;
Θα θυμάμαι για πάντα το τηλεφώνημα που μου έκανε η Μιρέλλα Παπαοικονόμου όταν μου έδωσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Ιωάννας στη σειρά «Ιωάννα της καρδιάς». Είχα επισκεφτεί την αδερφή μου στο Λονδίνο που σπούδαζε, τρώγαμε πρωινό και χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η Μιρέλλα και με ρώτησε, «τον θέλεις τον ρόλο;». Στην αρχή κόλλησα, δεν κατάλαβα αν μου έκανε πλάκα ή αν όντως με ρωτούσε! Της είπα ναι, φυσικά και τον θέλω! Μου απάντησε «Ε, πάρτον!». Ήταν μια πολύ ευτυχισμένη στιγμή στην καριέρα μου.
Το κοινό σε έχει συνδέσει περισσότερο με το κορίτσι από τα «Μαύρα Μεσάνυχτα» και λιγότερο με σημαντικούς ρόλους σου στο θέατρο. Σε ενοχλεί αυτό; Τελικά η τηλεόραση είναι μονόδρομος για έναν ηθοποιό που θέλει να επικοινωνήσει τη δουλειά του ευρύτερα;
Ξεκίνησα από την τηλεόραση, την οποία αγαπώ και δεν απαρνούμαι. Λόγω της μεγαλύτερης προβολής που έχει μία σειρά, είναι λογικό ο κόσμος να μας αναγνωρίζει περισσότερο από τις τηλεοπτικές δουλειές, παρά τις θεατρικές. Θυμάμαι όταν προβαλλόταν η σειρά της Μιρέλλας Παπαοικονόμου «Ιωάννα της καρδιάς», πολλές μαμάδες με σταματούσαν στον δρόμο και μου ζητούσαν να μη στεναχωριέμαι (η σειρά είχε θέμα την υιοθεσία). Όταν προβαλλόταν η σειρά «Μαύρα μεσάνυχτα», οι μαμάδες δε με αγαπούσαν τόσο, με πλησίαζαν πιο πολύ τα παιδιά και με ρωτούσαν διάφορα για τα ρούχα μου στη σειρά και τα μαλλιά μου! Μετά, στο «Νησί», με ξαναγάπησαν οι μαμάδες και συνέχισαν να με συμπαθούν και τα παιδιά! (γέλια)
Οι παλιότερες γενιές σνόμπαραν κατά κάποιο τρόπο την τηλεόραση. Τη θεωρούσαν παρακλάδι της δουλειάς τους και όχι μέρος της δουλειάς τους. Νομίζω η δική μου η γενιά ευτυχώς απενοχοποιήθηκε από αυτό.
Είχα την χαρά και την τύχη όμως να συναντάω ανθρώπους στον δρόμο και να με συγχαίρουν για θεατρικές παραστάσεις, κι αυτό είναι πολύ όμορφο! Η αλήθεια είναι πως από κάπου πρέπει να αρχίσεις και η τηλεόραση σου δίνει μία προβολή. Κάποιος θα σε δει, θα του αρέσεις, θα σε σκεφτεί για κάτι που ετοιμάζει. Δε νομίζω ότι είναι μονόδρομος όμως η τηλεόραση. Βγαίνοντας από τη σχολή, θυμάμαι όλοι μπήκαμε σε μια διαδικασία να φτιάξουμε μία θεατρική ομάδα να ανεβάσουμε μία παράσταση, σε μία αποθήκη, σε ένα υπόγειο, σε ένα γκαράζ, κάπου… Πολλοί πρωταγωνιστές του θεάτρου βγήκαν από μικρές ομάδες. Κάποιος τους είδε και αναγνώρισε το ταλέντο τους.
Οπότε όχι, δεν θεωρώ πως η τηλεόραση είναι μονόδρομος για να ξεκινήσεις να δουλεύεις. Σίγουρα σου δίνει μία προβολή, αλλά με την ίδια ευκολία μπορεί να σε στιγματίσει σε ό,τι αφορά το ρεπερτόριο και τις ικανότητές σου. Και όταν είσαι χρόνια στη δουλειά αυτό ίσως είναι και θεμιτό, αλλά όταν είσαι νέος θεωρώ πως είναι καταστροφικό.
Οι ηθοποιοί της προηγούμενης γενιάς από τη δική σου αντιμετώπιζαν με επιφύλαξη την τηλεόραση, εστιάζοντας την προσοχή τους στο Θέατρο. Οι νεότεροι ηθοποιοί φαίνεται να είστε απαλλαγμένοι από τέτοιου είδους διλήμματα. Είναι πιστεύεις θέμα προσωπικών επιλογών, εποχής και ιδιαίτερων συνθηκών ή βοηθά το γεγονός ότι έχει βελτιωθεί σημαντικά η ποιότητα των τηλεοπτικών παραγωγών;
Οι παλιότερες γενιές σνόμπαραν κατά κάποιο τρόπο την τηλεόραση. Τη θεωρούσαν παρακλάδι της δουλειάς τους και όχι μέρος της δουλειάς τους. Νομίζω η δική μου η γενιά ευτυχώς απενοχοποιήθηκε από αυτό. Σήμερα εξαιρετικοί συνάδελφοι δουλεύουν σε μία καθημερινή σειρά και το βράδυ πρωταγωνιστούν σε έργα ρεπερτορίου. Η τηλεόραση πια έχει εξελιχθεί πολύ, πολλές φορές γίνεται με όρους κινηματογραφικούς. Προσωπικά, ξεκίνησα από την τηλεόραση. Αγαπώ και το σινεμά, είναι ένας άλλος κόσμος. Εκεί ένας ψίθυρος μπορεί να έχει νόημα στον θεατή, μια ανάσα, ένα βλέμμα σου. Το θέατρο από την άλλη σου δίνει τη χαρά της αλληλεπίδρασης με το κοινό κάθε βράδυ, που είναι κάτι μαγικό και φοβερά αναζωογονητικό για την επόμενη μέρα στο θέατρο.
Πώς δουλεύεις γενικά τους ρόλους σου; Ακολουθείς κάποια acting method;
Σε κάθε ρόλο λειτουργώ διαφορετικά. Προσπαθώ κάθε φορά να είμαι ο ρόλος και όχι να τον υποδύομαι. Δανείζομαι δηλαδή πολλά στοιχεία από τη Γιούλικα και τα χρησιμοποιώ σαν βάση για να χτίσω τον ρόλο κάθε φορά. Δεν έχω συγκεκριμένη μέθοδο, εξαρτάται πάντα και από τους συνεργάτες και από το είδος της δουλειάς και φυσικά από τον ρόλο.
Το μόνο πράγμα που κάνω στάνταρ, είναι όταν διαβάζω τα σενάρια να γράφω δίπλα μου σε ένα μπλοκάκι πληροφορίες που μου δίνονται μέσα από το σενάριο για τον ρόλο, τα όνειρα της ηρωίδας μου, τα ελαττώματά της, με τι γελάει, με τι σωπαίνει. Τα έχω κρατήσει όλα αυτά τα μπλοκάκια, το καθένα έχει το όνομα του ρόλου μου.
Υπάρχουν ηθοποιοί που έχουν σταθερές συνεργασίες με συγκεκριμένους σκηνοθέτες ή και συναδέλφους τους, προφανώς γιατί έχουν βρει κοινούς κώδικες και συνεργάζονται αρμονικά. Είναι κάτι που σε αφορά ή προτιμάς να πειραματίζεσαι με νέους ανθρώπους;
Είμαι πολύ χαρούμενη όταν ένας σκηνοθέτης ή συγγραφέας που έχω δουλέψει θέλει να δουλέψουμε ξανά μαζί. Αυτό σημαίνει ότι ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες τους. Μου αρέσει να δουλεύω με ανθρώπους που ήδη έχω συνεργαστεί, γλιτώνω χρόνο γνωριμίας και ξέρω τι να περιμένω! (γέλια)
Από την άλλη, το να γνωρίζεις έναν καινούργιο δημιουργό, σκηνοθέτη, συγγραφέα ή συνάδελφο ηθοποιό, να τον ανακαλύπτεις, είναι μία διαδικασία πολύ δημιουργική. Μερικές φορές στη δουλειά μας η συνήθεια μπορεί να γίνει εχθρός, ενώ το άγνωστο μπορεί να γίνει ο καλύτερός σου φίλος.
Ποιο είναι πιστεύεις το μυστικό για μια μακρά και καλή πορεία στον χώρο σου;
Δεν ξέρω αν υπάρχει μυστικό, ακόμα δεν το ’χω βρει τουλάχιστον! Το να μη χάσεις το ενδιαφέρον σου και να έχεις πάντα την ίδια περιέργεια με την αρχή, να σε γοητεύει η δουλειά σου και να μην απομυθοποιείς την ίδια τη δουλειά, σίγουρα βοηθάνε στο να αντιμετωπίζεις την εργασία σου με την ίδια σοβαρότητα που αντιμετώπισες την πρώτη σου δουλειά. Να έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό και την ίδια χαρά. Και κάθε τόσο να γυρνάς πίσω και να νιώθεις ευγνώμων για όσα έκανες, για εδώ που έφτασες.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
Πηγή: www.rosa.gr
