Του Θανάση Κ.
Για το Παλαιστινιακό συζητάμε πολύ, αγωνιούμε ακόμα περισσότερο, αλλά γνωρίζουμε ελάχιστα…
Κι αυτά που γνωρίζουμε ΔΕΝ είναι πάντα ακριβή.
Συχνότατα είναι ιστορικές “παρανοήσεις”…
* Πρώτη παρανόηση: Η Παλαιστίνη ΔΕΝ ήταν κράτος που “κατελήφθη” ξαφνικά από τους Ισραηλινούς.
Όπως για παράδειγμα η Κύπρος από την Τουρκία (το 1974), για την οποία δεν μιλάει κανείς.
Ή όπως το Κουβέϊτ από το Ιράκ (το 1990), όπου οι Παλαιστίνιοι είχαν στηρίξει τους Ιρακινούς εισβολείς.
Ή όπως η Ουκρανία από τη Ρωσία τώρα.
Αυτό που ονομάζουμε σήμερα “Παλαιστίνη” ήταν μια περιοχή που ανήκε παλαιότερα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία (και ακόμα παλαιότερα σε Αραβικά βασίλεια, και πιο πριν στους Βυζαντινούς και στη Ρώμη…)
Και μετά το 1920 δόθηκε επισήμως στη “Βρετανική Εντολή” (British Mandate).
Λίγο πριν, στη διάρκεια του Α’ Πολέμου, Βρετανία και Γαλλία είχαν συμφωνήσει να μοιράσουν τα εδάφη των Οθωμανών στη Μέση Ανατολή, αφού οι Οθωμανοί συμμάχησαν με τους αντιπάλους τους, τις «Κεντρικές Δυνάμεις», (Γερμανία- Αυστρία).
Στο διαμοιρασμό των Οθωμανικών εδαφών – που έμεινε στη Ιστορία ως Συμφωνία Sykes-Picot του 1916 – οι Βρετανοί πήραν μια περιοχή που εκτείνεται από το σημερινό Κεντρικό Ισραήλ ως τα σύνορα με τον Ιράν περίπου (συμπεριλαμβανομένης και της Μεσοποταμίας, του σημερινού Ιράκ).
Στο μεταξύ το Ιράκ είχε ήδη αποκοπεί και είχε δημιουργηθεί ένα «Χασεμιτικό» Αραβικό Βασίλειο (υπό τον έλεγχο της Βρετανίας).
* Τότε, την περίοδο 1920-21, όταν η Κοινωνία των Εθνών αναγνωρίζει επισήμως την Βρετανική Εντολή, συμπεριλαμβάνει και την υποχρέωση εφαρμογής της Διακήρυξης του Μπαλφούρ, (του 1917), σύμφωνα με την οποία επρόκειτο να ιδρυθεί Εβραϊκό Κράτος (Πατρίδα για τους Εβραίους), δίπλα σε ένα Κράτος για τους “Άραβες της Παλαιστίνης”.
Στην Παλαιστίνη κατοικούν Άραβες ΚΑΙ Εβραίοι.
Ως τότε δεν υπάρχει – ούτε αναφέρεται πουθενά – “εθνότητα Παλαιστινίων”.
* Μεσολαβεί ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος όπου κάποιοι Άραβες της περιοχής προσέγγισαν τους Ναζί και κάποιοι άλλοι τους Βρετανούς. Σημαντικότερος Άραβας ηγεμόνας υπό Βρετανική επιρροή ήταν ο Χασεμίτης Αμπντάλλα, ο οποίος δημιουργεί στρατό υπέρ των Βρετανών και γίνεται μεταπολεμικά βασιλιάς της Υπεριορδανίας.
Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης, φυσικά, είναι όλοι κατά των Ναζί…
* Μετά τον τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, τα Ηνωμένα Έθνη αποφασίζουν να υλοποιήσουν την Διακήρυξη του Μπαλφούρ από το 1917 και να χωρίσουν τα δυτικά εδάφη της Βρετανικής Εντολής (πλην Υπεριορδανίας) σε… δυόμιση κράτη!
Ένα για τους Εβραίους, κι ένα για τους τοπικούς Άραβες. Με την Ιερουσαλήμ να είναι ανεξάρτητη περιοχή ανάμεσά τους (υπό τον έλεγχο του ΟΗΕ)…
Πρόκειται για την απόφαση 181 του ΟΗΕ, που ψηφίστηκε στις 29 Νοεμβρίου 1947 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών.
Από τις 57 χώρες-μέλη του ΟΗΕ τότε, 33 υπερψήφισαν, 13 καταψήφισαν και 10 έκαναν αποχή (ενώ υπήρχε και μια “απουσία”, η Ταϋλάνδη).
Επρόκειτο για ένα «εκτρωματικό» σχέδιο που έφτιαχνε όχι δύο γειτονικά κράτη, αλλά μια θρυαλλίδα μελλοντικών συγκρούσεων.
Τα σύνορα μεταξύ τους ήταν κατακερματισμένα: με το Αραβικό κράτος να αποτελείται από τρείς περιοχές χωρίς εδαφική συνέχεια, και το Εβραϊκό κράτος να είναι χωρισμένο σε δύο τμήματα που συνδέονταν μεταξύ τους με μια πολύ στενή λωρίδα γης, που μπορούσε πολύ εύκολα να αποκοπεί.
Επί πλέον το Εβραϊκό κράτος είχε λίγο μεγαλύτερο πληθυσμό (905 χιλιάδες, έναντι 735 χιλιάδες του Αραβικού), αλλά με σύνθεση 55% Εβραίοι και 45% Άραβες – ενώ το Αραβικό κράτος είχε σύνθεση 99% Άραβες και 1% Εβραίοι. Άρα το Αραβικό ήταν απολύτως “συμπαγές”, ενώ το Εβραϊκό ήταν εντελώς “ετερογενές”.
Κι αυτός ήταν ο λόγος που και οι δύο πλευρές είχαν τότε σοβαρές αντιρρήσεις…
Τη συμφωνία εκείνη υπερψήφισαν: η Σοβιετική Ρωσία (ΕΣΣΔ) κι όλο σχεδόν το Ανατολικό μπλοκ, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Γαλλία, ενώ την καταψήφισαν όλα τα Αραβικά κράτη, η Τουρκία και η Ελλάδα.
Η Βρετανία και η Γιουγκοσλαβία ήταν ανάμεσα στις χώρες που απείχαν…
* Την απόφαση εκείνη την αποδέχθηκαν – με δυσκολία – οι Εβραίοι, αλλά την απέρριψαν όλοι οι Άραβες, πλην του Βασιλιά της Υπεριορδανίας Αμπντάλλα (ο οποίος δολοφονήθηκε μετά 3 χρόνια από “Παλαιστίνιους Άραβες”)
Τον Μάϊο του 1948, όταν επρόκειτο να λήξει επισήμως η «Βρετανική Εντολή» το Ισραήλ ιδρύθηκε ως κράτος και αμέσως όλοι οι Άραβες του επιτέθηκαν.
Στον «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας» που ακολούθησε, οι Ισραηλινοί κατάφεραν να νικήσουν τις δυνάμεις των ενωμένων Αράβων. Με τη μεγάλη στρατιωτική βοήθεια τότε της Σοβιετικής Ένωσης (και της Τσεχοσλοβακίας).
Μετά τη νίκη τους, οι Ισραηλινοί έκαναν “ευθυγραμμίσεις” των συνόρων καταλαμβάνοντας κι άλλες περιοχές (από το αραβικό κρατίδιο που επρόκειτο να δημιουργηθεί).
Οι Ισραηλινοί κατέλαβαν πρόσθετα εδάφη της Βρετανικής εντολής (που δεν είχαν δοθεί στη δικαιοδοσία τους αρχικά). ΔΕΝ κατέλαβαν εδάφη του Αραβικού κρατιδίου, γιατί αυτό ούτε το είχαν αποδεχθεί οι Άραβες ούτε είχε ιδρυθεί ποτέ.
Η Παλαιστίνη ήταν μια γεωγραφική περιοχή που χωρίστηκε από τα Ηνωμένα Έθνη.
Και τα εδάφη που αρχικά πήραν οι Ισραηλινοί τα πήραν από τα Ηνωμένα Έθνη.
Κι όσα κατάλαβαν αργότερα, τα πήραν μετά από Πόλεμο που ξεκίνησαν οι Άραβες για να τους αφανίσουν. Και τα προσάρτησαν για να μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους, γιατί με τον αρχικό διαμοιρασμό αυτό ήταν ουσιαστικά αδύνατο…
Δηλαδή για λόγους ασφαλείας και βιωσιμότητας του κράτους τους.
* Κι εδώ το πράγμα αρχίζει να γίνεται πιο μπερδεμένο:
Την προσάρτηση πρόσθετων εδαφών από το Ισραήλ μετά τον Πόλεμο του 1948, την αναγνώρισαν εκ των υστέρων τα Ηνωμένα Έθνη!
Αλλά και οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι ακόμα, όταν μετά τον… «μεθεπόμενο» Πόλεμο που ξεκίνησαν οι Άραβες, οι Ισραηλινοί τους νίκησαν ξανά και κατέλαβαν πρόσθετα εδάφη, τον Ιούνιο του 1967.
Λίγους μήνες αργότερα, τον Νοέμβριο του 1967, τα Ηνωμένα Έθνη ψηφίζουν την απόφαση 242, όπου καλείται το Ισραήλ να επιστρέψει πίσω στα σύνορα πριν τον Ιούνιο του 1967! Έτσι αναγνωρίζεται τότε στο Ισραήλ το δικαίωμα να κρατήσει τα εδάφη που είχε προσαρτήσει το 1947-48.
H απόφαση 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας αυτή τη φορά (όχι της Γενικής Συνέλευσης) βγήκε με ομοφωνία.
Αυτή είναι η βάση της περιβόητης “λύσης των 2 κρατών”.
Αυτήν επικαλούνταν και ο Αραφάτ αργότερα.
Αναγνωρίζει στο Ισραήλ το δικαίωμα να ζει σε “ασφαλή σύνορα”, και να ασκεί κυριαρχία στα εδάφη που απέκτησε ΜΕΤΑ τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας του 1948!
Αλλά – κι εδώ το πράγμα μπλέκεται ακόμα περισσότερο – ο Αραφάτ διευκρίνισε ότι οι “Παλαιστίνιοι” διατηρούν κι αυτοί το δικαίωμα να διεκδικήσουν αργότερα – στο απροσδιόριστο – μέλλον κι άλλα εδάφη!
Δηλαδή να ζητήσουν και εδάφη που απέσπασε το Ισραήλ στον Πόλεμο του 1948, ακόμα και πιο πίσω, εδάφη που δόθηκαν στο Ισραήλ με την αρχική απόφαση 181 του ΟΗΕ.
Κι αυτή ήταν η πιο… “μετριοπαθής” εκδοχή των Παλαιστινίων. Ζητούσαν ουσιαστικά όλα τα εδάφη του Ισραήλ, αναγνωρίζοντάς του ωστόσο το “δικαίωμα” να τα κρατάει… μέχρι να του τα ζητήσουν πίσω!
Και σε αυτή την πιο “μετριοπαθή” θέση αντιτάχθηκαν οι “ακραίοι Παλαιστίνιοι” της Χαμάς, που ζητούν να καταργήσουν το κράτος του Ισραήλ, ολωσδιόλου! Αυτοί τουλάχιστον το λένε ευθέως…
Όταν μιλάνε για “Απελευθέρωση της Παλαιστίνης” εννοούν την κατάκτηση ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ της Παλαιστίνης, δηλαδή τον αφανισμό του κράτους του Ισραήλ. Εντελώς.
Κι όταν αυτο-προσδιορίζονται ως “Παλαιστίνιοι” εννοούν πια ότι αυτοί είναι οι ΜΟΝΟΙ Παλαιστίνιοι – άρα θεωρούν τους Εβραίους “εισβολείς” και παρείσακτους” που πρέπει να εκδιωχθούν…
Γι’ αυτό δεν μιλάνε για “Ισραήλ”. Μιλάνε για “Σιωνιστικό μόρφωμα”…
Έκτοτε, οι Ισραηλινοί καλούνται να αναγνωρίσουν δίπλα τους ένα κράτος που έχει διακηρυγμένο στόχο να τους αφανίσει!
Καλούνται δηλαδή να νομιμοποιήσουν τον διακηρυγμένο στόχο των “Παλαιστινίων” να διώξουν τους Ισραηλινούς από τη χώρα τους.
Καμία χώρα στον κόσμο δεν έχει δεχθεί παρόμοια Συμφωνία. Και καμία δεν θα μπορούσε να δεχθεί κάτι τέτοιο…
* Το πράγμα γίνεται ακόμα πιο μπερδεμένο: υπήρχε μια “σκόπιμη ασάφεια” στην Απόφαση 242 του ΟΗΕ, όταν αναφερόταν στην “υποχρέωση του Ισραήλ” να “επιστρέψει τα εδάφη που κατέκτησε στην πρόσφατη σύγκρουση”, δηλαδή του Ιουνίου του 1967 (του Πολέμου των 6 ημερών).
Η ασάφεια αφορούσε αν το Ισραήλ έπρεπε να επιστρέψει εδάφη που κατέκτησε τότε, ή ΟΛΑ τα εδάφη που κατέκτησε τότε. (για τα προηγούμενα δεν τίθεται θέμα).
Δηλαδή, ενώ οι Παλαιστίνιοι είχαν στο μυαλό τους να ζητήσουν και… όλα τα προηγούμενα, η απόφαση αυτή δεν διευκρίνιζε καν αν το Ισραήλ έπρεπε να επιστρέψει όλα η μέρος των εδαφών που κατέκτησε το 1967.
Και τώρα που βρισκόμαστε;
Στις δεκαετίες που ακολούθησαν, το Ισραήλ επέστρεψε σταδιακά το 96% των εδαφών που είχε κατακτήσει το 1967: Και τη Χερσόνησο του Σινά και μεγάλο μέρος της Δυτικής Όχθης και ολόκληρη τη Γάζα (ουσιαστικά όλα, εκτός από τη υψώματα του Γκολάν και την Ανατολική Ιερουσαλήμ)
Και δεν πήραν καμία ουσιαστική εγγύηση ασφαλείας, από κανένα γείτονά του – πλην της Αιγύπτου.
Οι Παλαιστίνιοι – που είναι εγκατεστημένοι πλέον στη Δυτική όχθη και τη Γάζα – διασπάστηκαν μεταξύ τους, ανάμεσα στην πιο “μετριοπαθή” Παλαιστινιακή αρχή (που εδρεύει στην Δυτική Όχθη) και στη Χαμάς (που ελέγχει τη Γάζα), έκαναν κι εκλογές όπου πλειοψήφησαν οι ακραίοι της Χαμάς (μέχρι που ανατράπηκε και η δική τους κυβέρνηση), μετά…σκοτώθηκαν μεταξύ τους, κι ύστερα άρχισαν να κάνουν επιθέσεις από τη Γάζα σε βάρος του Ισραήλ.
Το Ισραήλ επέστρεψε εδάφη και εισέπραξε… βόμβες.
Και τώρα τρομοκρατικά χτυπήματα ασύλληπτης θηριωδίας…
Άρα, το Ισραήλ δεν “κατέκτησε” εδάφη αρχικά. Του δόθηκαν από τα Ηνωμένα Έθνη.
Στην Παλαιστίνη υπήρχαν Άραβες και Εβραίοι – ΔΕΝ υπήρχαν “Παλαιστίνιοι” ως ξεχωριστή εθνότητα.
Στους Πολέμους που ακολούθησαν ήταν πάντα οι Άραβες που επιτίθεντο στο Ισραήλ. Και το Ισραήλ τους νικούσε…
Το πρώτο μεγάλο σφάλμα ήταν ότι σε μια περιοχή σαφώς μικρότερη σε έκταση από το πρώτο μετεπαναστατικο Ελληνικό κρατίδιο (της Μελούνας, όπως ονομάστηκε αργότερα), δημιουργήθηκαν το 1948… δυόμιση κράτη, με μη βιώσιμη σύνθεση και σε μη βιώσιμα σύνορα. (απόφαση 181 του 1948)
Και το επόμενο μεγάλο σφάλμα είναι ότι βγαίνουν αποφάσεις από τα Ηνωμένη Έθνη, οι οποίες εμπεριέχουν κρίσιμες ασάφειες. (απόφαση 242 του 1967).
Ενώ αμφισβητούνται από την πλευρά των Αράβων, ακόμα και τα σαφέστατα σημεία τους.
Και έχουν οδηγήσει, πλέον, στον απόλυτο παραλογισμό!
Σήμερα έχουμε ένα κράτος που του ζητείται να αναγνωρίσει ένα άλλο κράτος δίπλα του, το οποίο διακηρύσσει ότι έχει στόχο να το… εξαφανίσει!
Τρέλα!
Έχουμε τους κατ’ επανάληψιν νικητές να ζητάνε από τους νικημένους να αναγνωρίσουν το δικαίωμα των νικητών να… υπάρχουν!
Και οι νικημένοι να επιμένουν να θέλουν να… εξαφανίσουν τους νικητές (ή τους αποδέχονται μόνο προσωρινά).
Η απόλυτη τρέλα!
Έχουμε επίσης διαφορές που δεν είναι απλώς “εδαφικές”, δηλαδή που θα μπορούσαν να λυθούν με κάποιο εδαφικό συμβιβασμό. Εδώ και τα δύο κράτη διεκδικούν την ίδια πρωτεύουσα – την Ιερουσαλήμ.
Την οποία – παρεμπιπτόντως – τη διεκδικεί για ισχυρούς συμβολικούς λόγους, και τρίτο γειτονικό κράτος, η Ιορδανία!
Τρέλα στην “νιοστή”…
Και σε όλη αυτή την τρέλα προσχωρούν ασμένως και συμμετέχουν ενθουσιωδώς και μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών, ακόμα και της “δυτικής διανόησης”:
η παραδοσιακή Αριστερά (κολλημένη στον αντισημιτισμό της και στον αντιδυτικό τριτοκοσμισμό της),
όλο το φιλελέφτ συνονθύλευμα των woke, που μισούν τους κακούς “εθνικιστές” Ισραηλινούς, αλλά δείχνουν άφατη… “στοργή” για Παλαιστίνιους τρομοκράτες,
μέρος της δυτικής Ακροδεξιάς (που μισεί παγίως τους Εβραίους και τελευταία “λάτρεψε” τη Ρωσία),
όλοι οι “δικαιωματιστές” λάτρεις της “πολυ-πολιτισμικότητας”, που καταγγέλλουν την “πατριαρχική κοινωνία” στη Δύση, αλλά υπερασπίζονται τη μαντήλα – και στο μουσουλμανικό κόσμο και στη Δύση
και εις τα καθ’ ημάς, όλα τα “παπαγαλάκια” της Τουρκίας, που υπερασπίζονται (από μακριά και εκ του ασφαλούς) την “Απελευθέρωση” της Παλαιστίνης,
αλλά για τα κατεχόμενα στην Κύπρο ούτε λέξη,
για “γκρίζες ζώνες” στο Αιγαίο, τσιμουδιά,
για τις συνεχιζόμενες απειλές της Τουρκίας ότι “θα έλθει νύχτα” να καταλάβει τα νησιά μας, δεν άκουσαν τίποτα, δεν είδαν τίποτα, δεν ξέρουν, δεν ασχολούνται!
Τελικά η τρέλα στη Μέση Ανατολή ίσως είναι ο καθρέφτης που αντικρίζουμε τη δική μας υποκρισία και τη δική μας παρακμή.
Ως Δύση συνολικά – και ως Ελλάδα πιο συγκεκριμένα…
