Το προηγούμενο άρθρο τέλειωσε με την αναφορά στο περίφημο διάγγελμα του ΠΑΣΟΚ δια στόματος Γ. Παπανδρέου.
Ταξίδεψε μέχρι το Καστελόριζο για να μας αναγγείλει, ουσιαστικά, την παράδοση της οικονομίας στο Δ.Ν.Τ. Η επιλογή του όμορφου και απόμακρου νησιού παραπέμπει σε πολλές ερμηνείες και αναγνώσεις. Παρακάμπτουμε όμως το σημαινόμενο του ταξιδιού. Αργότερα (το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού) στη Νίκαια νότια Γαλλία, παρουσία του Σαρκοζί πέταξε την πομφόλυγα του δημοψηφίσματος, για να «απειλήσει» την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ενέργεια αυτή εξόργισε τον Γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί. Ο πρωθυπουργός μας έσκυψε το κεφάλι του και ταπεινά προσαρμόστηκε στο διαμορφωμένο κλίμα των Βρυξελλών. Έπαψε να κουνάει το δάχτυλό υποκριτικά για εσωτερική κατανάλωση.
Ας θυμηθούμε όμως ότι προεκλογικά διατυμπάνιζε το σύνθημα «λεφτά υπάρχουν». Αυτή η απόλυτα παπατζίδικη και δημαγωγική κορώνα αποτέλεσε το καθοριστικό ψιμύθιο του πολιτικού προφίλ του Γ. Παπανδρέου. Είναι πολλοί που ισχυρίζονται ότι η αφετηρία αυτού του ακραίου συνθήματος ήταν εκτός ΠΑΣΟΚ.
Το νυχτερινό ενύπνιο όμως ξύπνησε. Η πραγματικότητα προσγειώθηκε στην παραλία του Καστελόριζου για να επιπλεύσει μαζί με το κανό του Γιώργου και να συνθέσει μια εικόνα εφιαλτική και πρωτόγνωρη. Έτσι εκείνες τις στιγμές ο λαός αντράνιζε το σκοτεινό του μέλλον.
Μέρα με τη μέρα το ένα κακό ακολουθούσε το άλλο. Δεν άργησε να έρθει η απίσχναση του κοινωνικού πλούτου με πρωτόγνωρες επιπτώσεις στη ζωή των Ελλήνων. Ένας λαός συφοριασμένος προσπαθούσε μάταια να διεισδύσει στη νέα πολιτική πραγματικότητα. Να αποκωδικοποιήσει κάποιες πολιτικές φιοριτούρες που έβγαιναν από το στόμα των κυβερνώντων, για να ανασυντάξει τις προοπτικές του.. όμως όλα είχαν ξεκινήσει από διάφορα παρασκήνια. Και σε σκοτεινούς χώρους τώρα διαπραγματευόντουσαν τις λύσεις και τα σχέδια για το … μέλλον.
Η χώρα είχε παραδοθεί στα χέρια του ΔΝΤ και του γραφειοκρατικού κάστρου της Ε.Ε.
Οι Έλληνες βιώνουν μια πρωτοφανή σε εποχή ειρήνης και ανάπτυξης ερείπωση στο σπίτι τους και στον κοινωνικό τους χώρο. Ο αποφώλιος όμως πολιτικός ηγέτης παραμένει στην εξουσία.
Είχε φροντίσει μετά τις εκλογές του Οκτώβρη του 2009 να συμπεριλάβει στην κυβέρνηση του άτομα που μόνο για την αγχίνοια τους δε διακρινόντουσαν, χωρίς εμπειρία, που είχαν διακριθεί σε γυμναστήρια, όπου σύχναζε ο φανατικός της άθλησης ηγέτης. Να θυμηθούμε την Μπιρμπίλη με το σακίδιο, τη Θεοδώρα Τζάκρη, τον Γερουλάνο, την Νταλάρα, την Ξενογιαννακοπούλου, τον σκοτεινό Δρίτσα κ.α. Στην ίδια ομάδα ο Ραγκούσης, ο Κουβέλης (πάντα μέσα) κι ο Μέγας Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Ένα σύνολο 62 ατόμων «σήκωσαν τα μανίκια» (sic), για μια ακόμα φορά, ξεχνώντας να ενεργοποιήσουν τον ανύπαρκτο εγκέφαλό τους.
Στον γραφικό και συγκεχυμένου περιεχομένου λόγο του στο Καστελόριζο τόλμησε να πει το εξής: «Όλοι μας κληρονομήσαμε ένα σκάφος έτοιμο να βυθιστεί».
Από το 1981 μέχρι εκείνη την αποφράδα ημέρα του Απρίλη του 2010 το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε πάνω από είκοσι χρόνια.
Ο λαός δεν κυβερνάει, δε συμμετέχει σε καμία διαδικασία λήψης πολιτικών αποφάσεων.
Η οιωνοί διακυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με Παπανδρέου-Πάγκαλο-Βενιζέλο με τη σύμπραξη του πολιτικού συστήματος, οδήγησε τη χώρα στην ταπείνωση φέρνοντας τα περίφημα απανωτά μνημόνια.
Ο αποφώλιος ηγέτης όμως δεν έχει καταλάβει τίποτα. Εξακολουθεί να είναι ανήμπορος να οδηγήσει ακόμα και ένα ποδήλατο. Φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι το άπλετο φως του πασοκικού ήλιου μετατράπηκε σε ισχνές λαμπυρίδες. Το φως της αλλαγής έγινε μούχρωμα.
«Το μυστήριο σκάει μαζί με τον ήλιο. Το μυστηριώδες μπερδεύεται με το σκοτάδι.»
Συνεχίζεται…
