Πολύ φοβάμαι ότι ο Στέφανος Κασσελάκης, παρά τη βραχεία παρουσία του στην πολιτική ζωή του τόπου, έχει ήδη αφήσει μια αρνητική κληρονομιά.

Δεν αναφέρομαι τόσο στην τρέχουσα εσωκομματική αντιπαράθεση, πιο σωστά ανοιχτή εσωκομματική κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ.

Άλλωστε, κάποια στιγμή όλα αυτά μπορεί να λειτουργήσουν και ως καταλύτες για το άνοιγμα νέων δρόμων.

Αναφέρομαι στον τρόπο που διαμόρφωσε ένα νέο «παράδειγμα» ηγεσίας στην Αριστερά ειδικά και στην πολιτική γενικότερα.

Είναι η αντίληψη ότι αυτό που χρειάζεται ένας πολιτικός χώρος είναι το νέο ανερχόμενο αστέρι.

Αυτόν που κάνει μια εντυπωσιακή είσοδο στη σκηνή. Εχει ένα μεγάλο χιτ και αμέσως στρέφει τους προβολείς πάνω του και αλλάζει τα πράγματα και τις ισορροπίες.

Αυτό σίγουρα λειτουργεί στη show business αλλά, ευτυχώς, δεν λειτουργεί -τουλάχιστον ακόμη- έτσι και στην πολιτική.

Πιο σωστά, ούτε στη show business λειτουργεί ακριβώς έτσι και ας φαίνεται κάτι τέτοιο. Γιατί ακόμη και στον χώρο του θεάματος τα νέα αστέρια έχουν συνήθως πολλή δουλειά πίσω τους.

Ωστόσο, ο Στέφανος Κασσελάκης έδωσε το έναυσμα να πιστέψουν διάφοροι πως αρκεί να εμφανιστείς σε μια συνθήκη που ένας χώρος περνάει κρίση και έχει κενό εξουσίας, να έχεις επικοινωνιακή αποτελεσματικότητα και να αποπνέεις τον αέρα του άφθαρτου και να «κερδίσεις την παρτίδα». Ακόμη και εάν δεν έχεις καταγεγραμμένες θέσεις, στρατηγική πρόταση, μακρόχρονη τριβή με τον πολιτικό χώρο την ηγεσία του οποίου διεκδικείς.

Όμως σε αυτή την περίπτωση δεν εκπροσωπείς την ανάγκη για ανανέωση, που είναι πάντα θεμιτή. Εκπροσωπείς τη βαθιά κρίση ενός χώρου που αναγκάζεται να αναζητήσει έναν «αστέρα» εκτός των γραμμών του. Μπας και ανακόψει την καθοδική πορεία του.

Και οι επιπτώσεις της κακής κληρονομιάς που ήδη έχει αφήσει ο Στέφανος Κασσελάκης φαίνονται από τις κινήσεις του Χάρη Δούκα, που καλά καλά δεν έχει κλείσει χρόνο στον Δήμο της Αθήνας, ένα από τα δυσκολότερα και απαιτητικότερα αιρετά δημόσια αξιώματα στη χώρα μας, στον οποίο βρέθηκε πρωτίστως γιατί οι πολίτες αποδοκίμασαν την προηγούμενη δημοτική αρχή, και σπεύδει να δηλώσει «παρών» στη διεκδίκηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ.

Θεμιτή η κάθε φιλοδοξία, αλλά δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Ιδίως στον ευρύτερο δημοκρατικό χώρο, τον χώρο που θέλει να εκπροσωπήσει τη μεσαία τάξη και τα λαϊκά στρώματα.