της Άννας Παναγιωταρέα, από το www.protothema.gr
Είναι μέγα ζήτημα, για σύμπασα την αντιπολίτευση, ότι ο Μητσοτάκης θα ηγηθεί της Νέας Δημοκρατίας στις επερχόμενες εκλογές, την άνοιξη του 2027;
Υπέρ της απόσυρσης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση;
Υπέρ της επιστροφής εις ίδιον νόμισμα; (Δεν γράφω «δραχμή», καθώς, πιθανότατα, θα το «βαπτίσουν» νεωτεριστικά)!
Υπέρ της απόσυρσης της χώρας από το ΝΑΤΟ;
Υπέρ δημιουργίας νέων διμερών συμφωνιών με Μπουργκίνα Φάσο, Νικαράγουα, Μιανμάρ και λοιπές απολυταρχικές «δημοκρατίες»;
Υπέρ της συρρίκνωσης των αμυντικών δαπανών;
Υπέρ της καθαίρεσης των συνόρων; Θυμάστε ότι ο Τσίπρας, ως πρωθυπουργός, αναρωτιόταν αν υπάρχουν «θαλάσσια σύνορα»…
Από τις μειοψηφικές απολήξεις της Ακρας Δεξιάς και της Ακρας Αριστεράς θα υπάρξουν πολίτες που θα ψηφίσουν τιμωρητικά -δήθεν αντισυστημικά- προκειμένου η Ελλάδα να περιπέσει «σε μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση», την οποία οι σοφοί πρόγονοί μας θα την αποκαλούσαν «εθνική αυτοχειρία». Το άριστον είναι να μη σταβλίζομε τις εξουσιαστικές φιλοδοξίες μας επί της Νεφελοκοκκυγίας, την οποία ευαγγελίζονται οι εισπράττοντες «πνευματικά» δικαιώματα από τις επιστολές του Ιησού, οι υποσχόμενοι την εισροή χρήματος από κατοχικές αποζημιώσεις, οι αιθεροβάμονες περί του απολεσθέντος πακτωλού από το ξανθό γένος…
Σε δύο, κυρίως, λόγους, οφείλεται η εγγενής δυσπραγία άρθρωσης αντιπολιτευτικού λόγου: αφενός, στο θετικό αποτύπωμα της καθολικής πορείας της χώρας και, αφετέρου, στην πλήρη απουσία συγκροτημένης πρότασης για την επίλυση υπαρκτών καθημερινών προβλημάτων που ταλανίζουν τον πολίτη. Η αντιπολίτευση ημερησίως «αποκαλύπτει» τουλάχιστον «ένα σκάνδαλο-πομφόλυγα», θεωρώντας ως β’ κατηγορίας αιτήματα: την «ηλεκτροπληξία των λογαριασμών» της ΔΕΗ και λοιπών παρόχων, τη -με το νόμο- μονίμως αναβαλλόμενη απόδοση δικαιοσύνης, τα «υποχρεωτικά» φροντιστήρια που εξανεμίζουν -μαύρα- τον οικογενειακό προϋπολογισμό, την ακρίβεια που κατατρώγει την καταβολή του πρώτου δεκαπενθήμερου για τις στοιχειώδεις προμήθειες. Αυτό συμβαίνει επειδή τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν παραιτηθεί της ελπίδας μελλοντικής διακυβέρνησης. Και τούτο καθίσταται ηλίου φαεινότερον κατά τη διαδικασία ψήφισης του Προϋπολογισμού, όταν με την αρνητική ψήφο τους αγνοούν τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα σε σχέση με τις διεθνείς συγκυρίες, απαιτήσεις και δυσοίωνες εξελίξεις…
Η κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη -ήδη παρέρχεται η εφήμερη κάμψη των μετρήσεων- εκφράζεται καθοριστικά στον στίχο του Κων. Καβάφη1: «ποικίλη δράση των στοχαστικών προσαρμογών».
