Του Θανάση Κ.
Σε δημόσια τοποθέτησή του (στο forum Upfront Initiative) ο Πρωθυπουργός προσπάθησε να μας προειδοποιήσει για την “τυραννία της πλειοψηφίας”…
Για να μην το αδικήσουμε η δήλωσή του, επακριβώς, ήταν η εξής:
“Η Πολιτεία πρέπει να νομοθετεί για όλους. Και κατεξοχήν τα ζητήματα των δικαιωμάτων, εξ ορισμού είναι ζητήματα που αφορούν κατά κανόνα τους λίγους. Και όταν οι φιλελεύθεροι στοχαστές του 18ου και του 19ου αιώνα άρχισαν να επεξεργάζονται τις αρχές της ευνομούμενης δημοκρατίας με πιο αναλυτικό τρόπο, πάντα επεσήμαναν ένα κίνδυνο: ο κίνδυνος είναι η τυραννία της πλειοψηφίας.
Δεν μπορεί μια ευνομούμενη δημοκρατία να ανεχθεί την τυραννία της πλειοψηφίας, γι’ αυτό και τα ζητήματα που αφορούν τα δικαιώματα δεν μπορούν ποτέ να μπαίνουν σε δημοψηφισματικές λογικές…”
Αυτά είπε.
Μισές αλήθειες και μέτρια σύγχυση από κακοχωνεμένες ιδέες.
Που δεν έχουν σχέση με τον Φιλελευθερισμό του 18ου ή του 19ου Αιώνα…
Έχουν περισσότερη σχέση με τον “Δικαιωματισμό” που εμφανίζεται σήμερα ως “φιλελευθερισμός” και προσπαθεί να επιβάλει μια άλλη – πραγματική – ΤΥΡΑΝΝΙΑ.
Την Τυραννία των ΜΕΙΟΨΗΦΙΩΝ!
Ας τα δούμε ένα-ένα:
* Πρώτα-πρώτα η μεγάλη γκάφα:
Λέει πως “εξ ορισμού, τα δικαιώματα αφορούν κατά κανόνα τους λίγους”!
Λάθος! Τα μεγάλα δικαιώματα που θεμελιώνουν τις σύγχρονες δημοκρατίες ΔΕΝ αφορούν τους “λίγους”. Αφορούν τους πάντες!
Το δικαίωμα ψήφου στις δημοκρατίες αφορά τους πάντες.
Το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες αφορά ολόκληρο το γυναικείο πληθυσμό, δηλαδή πάνω από το μισό του συνολικού πληθυσμού…
Το δικαίωμα στην έκφραση, το δικαίωμα στη δίκαιη δίκη, το δικαίωμα του συνέρχεσθε και συνεταιρίζεσθε, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, το δικαίωμα στην εκπαίδευση, όλα αυτά τα θεμελιώδη δικαιώματα αφορούν τους ΠΑΝΤΕΣ!
“Δικαιώματα” που αφορούν μόνο λίγους, δηλαδή δικαιώματα που μόνοι λίγοι μπορούν να τα απολαύσουν, δεν τα λένε “δικαιώματα” – τα λένε κάπως αλλιώς: Προνόμια!
Και οι φιλελεύθεροι των τριών προηγούμενων αιώνων τόνιζαν ότι οι δημοκρατίες στήνονται πάνω στα δικαιώματα που μπορούν να τα απολαύσουν ΟΛΟΙ – κι όχι στα προνόμια που μπορούν να απολαύσουν μόνο λίγοι…
Όταν μπλέκεις τα δικαιώματα με τα προνόμια τότε πάσχεις από μέτρια σύγχυση.
Προφανώς ο λογογράφος του Πρωθυπουργού τα έχει μπερδέψει κομματάκι στο μυαλό του.
* Εκείνο που ίσως ήθελε να πει είναι κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό:
Οι φιλελεύθεροι στα τέλη του 19ου κυρίως αιώνα (και πάντως όχι του 18ου) προειδοποίησαν ότι οι δημοκρατίες οφείλουν να προστατεύουν τις μειοψηφίες.
Προσοχή: τις ΜΕΙΟΨΗΦΙΕΣ – όχι τις μειονότητες (που, όπως θα δούμε, είναι άλλο πράγμα).
Για την ακρίβεια, λειτουργική Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που κυβερνά ΚΑΤΑ ΝΟΜΟΝ η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, και προστατεύεται η ΜΕΙΟΨΗΦΙΑ.
“Προστατεύεται”, με την έννοια ότι έχει κι αυτή πάντα τα δυνατότητα να γίνει ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ.
Κι αυτό είναι εγγύηση για ομαλή Εναλλαγή στη Διακυβέρνηση. Κάτι που χαρακτηρίζει ΜΟΝΟ τις δημοκρατίες…
Πότε έχουμε “Τυραννία της πλειοψηφίας”;
Είτε όταν η πλειοψηφία δεν κυβερνά “κατά νόμον”…
Είτε όταν η εκάστοτε πλειοψηφία δεν επιτρέπει στην μειοψηφία να κερδίσει κι αυτή την πλειοψηφία, να έλθει κι αυτή την εξουσία, δηλαδή όταν υπονομεύει κάθε δυνατότητα εναλλαγής στη διακυβέρνηση.
Αυτά όλα αφορούν τις εφήμερες πλειοψηφίες και μειοψηφίες. Δεν αφορούν τις “μειονότητες”. Δηλαδή τις ομάδες ατόμων που δεν ορίζονται από την ψήφο των άλλων, ορίζονται από ιδιαίτερα κοινά χαρακτηριστικά τους.
* Κι εδώ αρχίζει να ξετυλίγεται η σύγχυση των “δικαιωματιστών”.
Όταν ο φιλελευθερισμός αναφέρεται σε πλειοψηφίες και μειοψηφίες, εννοεί τις “ομαδοποιήσεις” των πολιτών, βάσει μια ψηφοφορίας.
Ένα άτομο, ένας πολίτης, μπορεί σήμερα να βρίσκεται στην πλειοψηφία, αφού το κόμμα του επικράτησε στις εκλογές – και μετά από τέσσερα χρόνια να βρεθεί στην μειοψηφία, αν το κόμμα του χάσει τις επόμενες εκλογές.
Αυτός ο διαρκής έλεγχος και η αυτοδιόρθωση προσδίδει στη δημοκρατία διάρκεια, αντοχή, συνέχεια και δυναμική.
Όμως οι (εκάστοτε) “πλειοψηφίες” και “μειοψηφίες” (που μπορούν να αλλάζουν ανά τετραετία) ΔΕΝ έχουν καμία σχέση με τις (μόνιμες) “πλειονότητες” και “μειονότητες” οι οποίες δεν αλλάζουν καθόλου ή μπορεί να αλλάξουν σε βάθος πολλών γενεών.
Πλειονότητα ή μειονότητα είναι οι ομαδοποιήσεις των ανθρώπων ανάλογα με την καταγωγή τους, το φύλο τους, τη φυλή τους, τις σεξουαλικές τους “ιδιαιτερότητες”, το θρήσκευμά τους, τα βιομετρικά χαρακτηριστικά τους (ψηλοί-κοντοί κλπ. αρτιμελείς ή με αναπηρίες κλπ.)
— Στην πλειοψηφία ή στην μειοψηφία ανήκεις ανάλογα με το τι ψήφισες εσύ τώρα και τι ψήφισαν όλοι οι υπόλοιποι…
— Στην πλειονότητα ή στη μειονότητα ανήκεις ανάλογα με το τι είσαι – και μόνο. Τις περισσότερες φορές δεν το επέλεξες – και θα είσαι για πάντα.
Η κοινωνία μπορεί εύκολα να “τεμαχιστεί” σε άπειρες “μειονότητες”.
Για παράδειγμα οι γυναίκες είναι κατά κανόνα “πλειονότητα”.
Αλλά οι μελαχροινές γυναίκες πάνω από 1,75 είναι στις περισσότερες κοινωνίες “μειονότητα”.
Ένα άτομο από μιαν άποψη μπορεί να ανήκει στην “πλειονότητα” κι από μιαν άλλη σε μικρή “μειονότητα”…
Όσες περισσότερες παραμέτρους βάλεις για να κατηγοροποιήσεις τον πληθυσμό σε τόσο περισσότερες “μειονότητες” τον κατατεμαχίζεις.
Όμως ενώ οι έννοιες “πλειονότητα”-“μειονότητα” είναι ρευστή, κι όλοι τελικά ανήκουμε σε κάποια “μειονότητα”,
οι έννοιες “πλειοψηφία” – “μειοψηφία” οφείλει να είναι κάθε στιγμή απολύτως ΣΑΦΗΣ και στέρεα.
Αλλιώς ΔΕΝ μπορεί να λειτουργήσει η Δημοκρατία. Που είναι η κυριαρχία της εκάστοτε ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ.
Γιατί αν ΔΕΝ κυριαρχεί η πλειοψηφία, τότε ΔΕΝ υπάρχει δημοκρατία!
Αλήθεια, αν δεν κυριαρχεί η πλειοψηφία, τότε ΠΟΙΟΣ ακριβώς κυριαρχεί;
Προφανώς κάποια “μειοψηφική” ομάδα.
Δηλαδή έχουμε μια ΤΥΡΑΝΝΙΑ την μειοψηφίας.
Που είναι το ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ της Δημοκρατίας.
Είναι αυτό που ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ όλοι οι Φιλελεύθεροι όλων των αιώνων.
Πρόβλημα υπάρχει, όταν μια μειονότητα, δηλαδή μια ομάδα ανθρώπων με χαρακτηριστικά που δεν τα επέλεξαν οι ίδιοι και δεν μπορεί να τα αποφύγουν – για παράδειγμα μια φυλετική ομάδα, ή μια πολιτιστική ομάδα – καταπιέζεται από όλη την υπόλοιπη κοινωνία.
Αυτό η φιλελεύθερη δημοκρατία το προλαμβάνει και το λύνει, όχι δίνοντας ξεχωριστά προνόμια σε όποιον τα ζητήσει, αλλά επιβάλλοντας την έννοια του “Πολίτη”. Που ισχύει για όλους και εξισώνει όλους μεταξύ τους κι απέναντι στο νόμο.
Ένας πολίτης έχει τα ίδια πολιτικά δικαιώματα με κάθε άλλο πολίτη είτε είναι πλούσιος είτε είναι φτωχός, είτε είναι μαύρος είτε είναι άσπρος, είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα. Και όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο.
Αν υπάρχουν διακρίσεις σε βάρος μιας ομάδας, τότε αυτό σημαίνει ότι παραβιάζεται η αρχή της ισότητας των πολιτών. Και αντιμετωπίζεται με το να αποκατασταθεί η αρχή της ισότητας. Όχι με το να δίνονται “ειδικά προνόμια” σε ειδικές ομάδες.
Η μάχη ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις αυτό ακριβώς απαιτούσε. Να γίνουν πλήρως σεβαστά τα δικαιώματα των εγχρώμων, ως πολίτες της χώρας.
— Φυσικά σε κάποιες περιπτώσεις πέρα από την εξίσωση δικαιωμάτων χρειάζεται και ισότητα στις ευκαιρίες.
Δηλαδή άνθρωποι που γεννιούνται με λιγότερα προνόμια απ’ ό,τι άλλοι – ή όλοι οι υπόλοιποι – πρέπει να αποζημιώνονται ώστε να μην μένουν πίσω για λόγους που είναι άσχετοι με τις δικές τους προσπάθειες και τη δική τους αξία.
Εδώ όμως μιλάμε για “ισότητα στην ΑΦΕΤΗΡΙΑ! Όχι εξίσωση στο ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ.
Ισότητα στις ευκαιρίες να προκόψουν. Όχι εξίσωση στο πόσο θα προκόψουν.
Αυτό το τελευταίο εξαρτάται πάντα από το ίδιο το άτομο.
Φτάνει να έχει τις ευκαιρίες να προκόψει.
Η ισότητα στις ευκαιρίες είναι θεμελιώδης στον Φιλελευθερισμό.
Ενώ ο Σοσιαλισμός παλεύει για κάτι άλλο, εντελώς διαφορετικό: την εξίσωση στο αποτέλεσμα.
Τα παιδιά των φτωχών οικογενειών πρέπει να έχουν την ευκαιρία να πάνε σε καλά σχολεία και να φοιτήσουν σε καλά Πανεπιστήμια και να αποδείξουν την αξία τους. Όχι να παίρνουν υψηλούς μισθούς – ανεξάρτητα από την αξία τους – ΕΠΕΙΔΗ ξεκίνησαν από την φτώχεια.
Η ΙΣΟΤΗΤΑ στις ευκαιρίες ΔΕΝ είναι αναγκαστική ΕΞΙΣΩΣΗ στο αποτέλεσμα.
Και κυρίως ΔΕΝ είναι ΕΞΟΜΟΙΩΣΗ ανόμοιων πραγμάτων…
* Αυτό είναι το άλλο μεγάλο λάθος των “δικαιωματιστών”. Που τους ξεχωρίζει και τους φέρνει σε πλήρη αντιπαράθεση με τους αληθινούς φιλελεύθερους. Αλλά και σε διαζύγιο με την Κοινή Λογική.
Ισότητα δεν σημαίνει “αναγκαστική εξομοίωση”!
— Σήμερα στις ΗΠΑ κυρίως υπάρχει η τάση άρρενες αθλητές που διακρίθηκαν σε ανδρικά αγωνίσματα, να δηλώνουν “γυναίκες”, ή να “αυτο-καθορίζονται” ως trans και να μετέχουν σε γυναικεία αγωνίσματα. Σαρώνοντας τα μετάλλια και αδικώντας κατάφωρα της γυναίκες αθλήτριες.
Αυτό γίνεται στο όνομα των “δικαιωμάτων” της “μειονότητας” των trans, η οποία καταστρατηγεί τα δικαιώματα όλων των γυναικών.
Είναι γελοίος “δικαιωματισμός”. Δεν είναι φιλελευθερισμός…
Και σίγουρα δεν έχει ΚΑΜΙΑ απολύτως σχέση με τον Κλασικό Φιλελευθερισμό του 18ου ή του 19ου Αιώνα…
— Επίσης το δικαίωμα να αλλάζει φύλο το έχει ένα ενήλικο άτομο, έτσι κι αλλιώς. Και πάντα υπό ιατρική εποπτεία…
Αλλά όταν επιτρέπουν σε παιδιά 12 ετών να κάνουν… φυλομετάβαση χρησιμοποιώντας ορμονική θεραπεία ή… νυστέρι, αυτό λέγεται ΕΓΚΛΗΜΑ! Δεν λέγεται “δικαίωμα”….
— Τέλος τα βιολογικά φύλα είναι δύο. Κι αυτό το αποφασίζει η φύση, που προσδιορίζει τον συνδυασμό των χρωματοσωμάτων στον γενετικό κώδικα κάθε ατόμου.
Να υπάρχει η δυνατότητα για όσα άτομα δεν νοιώθουν καλά με το φυσιολογικά προσδιορισμένο φύλο τους να δηλώνουν κάτι άλλο. Καμία αντίρρηση.
Όμως, η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού νοιώθει “άνδρας” ή “γυναίκα”.
Και θέλει να αναγνωρίζεται ως “άνδρας” ή ως “γυναίκα”.
Και να αποκαλείται δημόσια “κύριος” ή “κυρία”.
Με επίθετα και αντωνυμίες αρσενικού ή θηλυκού γένους.
Το να απαγορεύονται οι προσφωνήσεις “κύριε” ή “κυρία” και να αντικαθιστώντας με ΟΥΔΕΤΕΡΑ, μπορεί να θεωρηθεί ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΟ για τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού. Που δεν “δυσφορεί” με το φύλο του.
Δεν μπορούμε να προσβάλουμε ή να καταπιέζουμε τη πλειονότητα διότι κάποια ελάχιστη μειονότητα ατόμων τους θέλουν όλους να μοιάζουν μαζί τους!
Ισότητα δικαιωμάτων ΔΕΝ σημαίνει βίαιη “εξομοίωση”!
Κι όταν πάνε να επιβάλλουν τέτοιους κανόνες στη δημόσια ζωή, αυτό αποτελεί μια έρπουσα ΤΥΡΑΝΝΙΑ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΩΝ.
Ή το να προσπαθούν να επιβάλλουν στα σχολεία να καλούνται trans να εξηγούν σε ανήλικους μαθητές και μαθήτριες – δηλαδή σε ανήλικα παιδιά που βιώνουν την μεγάλη αναστάτωση της εφηβείας – το πόσο “συναρπαστική” είναι η αμφισβήτηση του βιολογικού φύλου και πόσο “λυτρωτική” είναι η φυλομετάβαση, είναι πέρα για πέρα ΑΝΤΙ-ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ!
Και παραβιάζει τα δικαιώματα των γονιών να έχουν λόγο στο τι ακριβώς διδάσκονται τα παιδιά τους.
Οι δικαιωματιστές μπερδεύουν τα δικαιώματα με τα προνόμια,
τις μειοψηφίες με τις μειονότητες,
την ισότητα με τη βίαιη εξομοίωση,
την προστασία των μειοψηφιών με την επιβολή των μειονοτήτων, καταργώντας τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων.
Όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τα μεγάλα Φιλελεύθερα κινήματα…
‘Οπως ακριβώς οι αρχές της Κοινωνικής Δικαιοσύνης (που ενέπνευσαν τον Σοσιαλισμό), δεν έχουν καμία σχέση με τον Σταλινισμό,
Όπως ακριβώς το Κήρυγμα της Αγάπης του Χριστιανισμού, δεν έχει καμία σχέση με την Ιερά Εξέταση.
Όπως ακριβώς και τα ίδια τα Φιλελεύθερα ιδανικά της Γαλλικής Επανάστασης δεν έχουν καμία σχέση με το όργιο των αποκεφαλισμών στο οποίο οδήγησαν οι Γιακωβίνοι λίγα χρόνια αργότερα. Μέχρι να κατρακυλήσουν και τα δικά τους κεφάλια στη γκιλοτίνα.
Όλες οι μεγάλες Ιδεολογίες εξέθρεψαν και τα δικά τους “τέρατα” και οδηγήθηκαν και στις δικές τους ακραίες – ενίοτε και εγκληματικές = υπερβολές.
Αυτό δεν αναιρεί βέβαια την σημασία των μεγάλων Ιδεών.
Αλλά και δεν νομιμοποιεί τα εγκλήματα που συντελέστηκαν στο όνομα τους.
Ο δικαιωματισμός είναι ακριβώς αυτό: Μια νοσηρή ακρότητα, μια “γεροντική ασθένεια” του Φιλελευθερισμού. Και η πλήρης άρνηση των φιλελεύθερων ιδεών.
Δυστυχώς κάποιοι ακόμα δεν έχουν καταλάβει την τεράστια διαφορά μεταξύ “δικαιωματισμού” και φιλελευθερισμού.
Άσε που κανοναρχούν τέτοιες ακρότητες νομίζοντας ότι κάνουν…”άνοιγμα στο Κέντρο”.
ΥΓ. Παρεμπιπτόντως, να ενημερώσουμε τον Πρωθυπουργό ότι πολλές σύγχρονες δημοκρατίες θέτουν σε δημοψηφίσματα αυτές τις σαχλαμάρες. Και τα δημοψηφίσματα βγαίνουν συντριπτικά εναντίον τους. Όπως έγινε πρόσφατα στην Ιρλανδία. Όπως γίνεται συχνά στην Ελβετία. Και μονίμως στις ΗΠΑ.
