Πριν ξεκινήσω αυτό το κείμενο, επιτρέψτε μου να τοποθετηθώ επί προσωπικού: έτσι, για να μην κοιτάμε με στραβό μάτι ο ένας τα πολιτικά κίνητρα του άλλου, τύπου γιατί το γράφει τώρα αυτό;
Ποια είναι η δεύτερη σκέψη του/της;
Προωθεί κάποιον άλλον γιατί η εκλογή του συμφέρει τον ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι δεκανίκι του ενός, είναι δεκανίκι του άλλου;
Εντάξει ως εδώ;
Πάμε παρακάτω.
ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξα ποτέ.
Από τα πρώτα νιάτα μου ήμουν στον Ρήγα κι όλα τα μετέπειτα χρόνια στο ΚΚΕ Εσωτερικού. Θυμάμαι πολλές εκλογές που τρέχαμε στις κάλπες με την αγωνία να πιάσει το κόμμα μας το 3% για να μπορέσει να μπει στη Βουλή. Με την ψυχή στο στόμα πάντα, με αγώνες, με τρέξιμο, με ξενύχτια πολλά, με τζάμπα δουλειά στα κομματικά μας έντυπα.
Στηρίξαμε κι υποστηρίξαμε “αρχηγούς” σπουδαίους, αρχηγούς που έγραψαν Ιστορία, αρχηγούς μέτριους, αρχηγούς μαλάκες, αρχηγούς που μάς πούλησαν και μας πήγαν στον πάτο.
Έχω ψηφισει ΠΑΣΟΚ. Ή μάλλον έχω ψηφίσει τη μητέρα μου στη Β’ Αθήνας, όποτε κατέβαινε υποψήφια. Μόνον. Εκεί αρχίζει κι εκεί τελειώνει η σχέση μου με το κόμμα αυτό.
Εντάξει ως εδώ;
Πάμε παρακάτω.
Σπανίως αποδεχόμαστε ότι η κοινοβουλευτική πολυφωνία είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα της Δημοκρατίας κατά του ολοκληρωτισμού: αλλιώς άιντε και φύγαμε και πάμε πίσω στη Χούντα του Παπαδόπουλου. Πάμε στους ‘αποφασίζομεν και διατάσσομεν’ του κάθε στρατιωτικού ή παραστρατιωτικού πραξικοπήματος.
Εντάξει ως εδώ;
Πάμε παρακάτω.
Στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, πολλοί οι συνάδελφοι σπρώχνουν λυσσαλέα υποψήφιους. Όχι γιατί ενδιαφέρονται για το Κίνημα Αλλαγής, αλλά για να αποκτήσουν δεκανίκια άλλα κόμματα. Οι τύποι αυτοί αν μετεκλογικά το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ αυτοκαταστρεφόταν σε 10 δευτερόλεπτα, ποσώς θα τους απασχολούσε. Στάχτη και μπούρμπερη να γίνει ένα μεγάλο κόμμα που έγραψε Ιστορία από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.
Εμείς όμως οι αληθινοί δημοκράτες το ΚΙΝΑΛ το θέλουμε εδώ.
Το θέλουμε στη Βουλή.
Να διαφωνούμε, να συμφωνούμε.
Το θέλουμε στο βήμα να μιλάει.
Να κρίνει, να κατακρίνει, να προτείνει, να ψηφίζει.
Να υπάρχει βρε αδελφέ.
Αυτό.
Έξι υποψήφιοι έχουν μπει στα τελευταία 200 μέτρα της κούρσας διαδοχής μετά την Εθνική Απώλεια της Φώφης Γεννηματά. Θα τους ακούσουμε με μεγάλο ενδιαφέρον στις 29/11 στο debate το οποίο θα βοηθήσει τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους του κόμματός τους.
Η πορεία του Γιώργου Παπανδρέου και η διαδρομή του Ανδρέα Λοβέρδου είναι λίγο πολύ γνωστές και δεν θα ήθελα να επεκταθώ. Καλή επιτυχία τους εύχομαι.
Θα σταθώ, λοιπόν, στους άλλους τέσσερις συνυποψήφιούς τους.
Ο Χάρης Καστανίδης είναι ένας ηθικά άμεμπτος πολιτικός, συνεπής και δυναμικός. Έχει περάσει μετά πολλών επαίνων τις εξετάσεις του και δεν χρειάζεται κανέναν από εμάς να εξάρουμε το ήθος και την ακεραιότητα του. Η εκλογή του θα ήταν μια άξια εσωκομματική επιλογή.
Ο Παύλος Γερουλάνος είναι ένας νεότερης κοπής πολιτικός με εξαιρετικές σπουδές στο Χάρβαρντ και πλούσιο εργασιακό βιογραφικό. Το 2012 ως Υπουργός Πολιτισμού έθεσε την παραίτησή του στη διάθεση του πρωθυπουργού, με αφορμή ένοπλη ληστεία στο παλαιό αρχαιολογικό μουσείο της Ολυμπίας. Η παραίτησή του δεν έγινε δεκτή. Όμως αυτή του η πράξη με κάνει να τον ξεχωρίζω ανάμεσα στον συρφετό των αθλίων που κάνουν τα τέρατα και δεν παραιτούνται ποτέ και για τίποτα.
Για τον Παύλο Χρηστίδη δεν γνωρίζω πολλά. Δεν υπάρχουν πάντως μελανά σημεία στο βιογραφικό αυτού του νέου ανθρώπου. Είναι γέννημα θρέμμα παιδί της παράταξης και θεωρώ πως με την υποψηφιότητα του δεν προσδοκά τη νίκη τον Δεκέμβριο αλλά βάζει τα θεμέλια για μια μελλοντική αναμέτρηση. Ο λόγος του στα σόσιαλ μιντια είναι μεστός και ενδιαφέρων και η θεματολογία του αξιόλογη.
Μένει ο Νίκος Ανδρουλάκης.
Ο Ανδρουλάκης που δεν έχει κλείσει το μάτι σε καμία παράταξη: έχει δηλώσει από πριν πως δεν κάνει ανίερες συμμαχίες.
Και το έχει δηλώσει ξεκάθαρα. Ντόμπρα και σταράτα.
Ο Ανδρουλάκης δεν απλώνει χέρι επαιτείας ούτε στην κυβέρνηση ούτε στην αντιπολίτευση. Βγαίνει ευθαρσώς προς τα έξω και λέει πως συμφωνίες κάτω από το τραπέζι δεν κάνει ούτε από εδώ, ούτε από εκεί.
Λέει:
“Να είμαστε πολιτικά αυτόνομοι όχι γιατί κάποιοι μας λένε “μα δεν είστε πολύ αντι-ΣΥΡΙΖΑ, ή δεν είστε πολύ αντι-ΝΔ”. Είμαστε πολύ ΠΑΣΟΚ και θα το αποδείξουμε και 5 και 12 Δεκεμβρίου και θα το αποδείξουμε πάνω απ’όλα στις επόμενες βουλευτικές εκλογές”.
Ίσως ο Νίκος Ανδρουλάκης στην παρούσα φάση είναι ο πιο κατάλληλος για να αναλάβει τα ηνία του Κινήματος Αλλαγής. Κι αυτό γιατί προτάσσει την κομματική αυτονομία, απορρίπτει τις άκαιρες συμμαχίες κι έχει το θάρρος να υιοθετήσει μια αντιδημοφιλή ρητορική που θα του στερήσει ενδεχομένως τις εξωκομματικές ψήφους.
Θέλει κότσια αυτό. Κι ο πολιτικός που έχει κότσια πριν την κάλπη, θα έχει και μετά.
Τέτοιους ανθρώπους χρειαζόμαστε στην πολύπαθη πολιτική σκηνή. Ανεξάρτητα πού ανήκουμε ο καθένας μας.
Οι “παντός καιρού” πολιτικοί δεν γράφουν Ιστορία. Οι “παντός καιρού” πολιτικοί δεν μένουν στην Ιστορία.
Όπως δεν έμεινε ποτέ και ο καημένος ο Οροφέρνης Αριαράθου του Κ.Π.Καβάφη.
Το τέλος του κάπου θα γράφηκε κι εχάθη
ή ίσως η ιστορία να το πέρασε και, με το δίκιο της,
τέτοιο ασήμαντο πράγμα δεν καταδέχθηκε να το σημειώσει.
Εντάξει ως εδώ;
Πάμε παρακάτω.
Ανεξάρτητα από κόμματα, πάμε στο Αύριο.
Κι όπου μας βγάλει.
πηγή: www.news247.gr
