Του Θανάση Κ.
Θα σας αιφνιδιάσω σήμερα.
Διπλά μάλιστα:
– Πρώτον, σας αναγγέλλω (με κάποια συστολή) ότι προμηθεύτηκα και διάβασα το βιβλίο του Αλέξη Τσίπρα, “Ιθάκη”…
– Δεύτερον, σας αποκαλύπτω (σχεδόν με ντροπή) ότι συμφωνώ σε πολλά απ’ όσα γράφει (όχι σε όλα, βέβαια, αλλά σε πολύ περισσότερα απ’ όσα περίμενα εγώ ο ίδιος)
Μη βιαστείτε. Δεν “μεταστράφηκα” εγώ στις απόψεις του Αλέξη.
Ο Αλέξης ήλθε και παραδέχθηκε τώρα
όσα του έγραφαν ως τώρα οι χειρότεροι αντίπαλοί του.
Με το νέο βιβλίο του ο Αλέξη Τσίπρα προσπαθεί να ξαναγράψει το αφήγημα για το παρελθόν, ώστε να διεκδικήσει νέο ρόλο – αντίθετο με όσα έκανε ως τώρα, και – κυρίως – με όσους συνεργάστηκαν μαζί του.
Κι εκεί που περιμένεις στο τέλος να φανεί η «Ιθάκη», δηλαδή η αυτογνωσία… βρίσκεις απλώς μια προσπάθεια… επικοινωνιακού rebranding.
Με την ίδια συνταγή όπως πάντα: έναν Τσίπρα που «δεν φταίει ποτέ»,
έναν Τσίπρα που «τον κρέμασαν οι άλλοι»,
κι ένα σύνολο πρώην συντρόφων που, κρίνοντας από το βιβλίο,
είναι απορίας άξιον γιατί τους διάλεξε,
γιατί τους κράτησε
και πώς κι εκείνοι τον ακολουθούσαν τόσα χρόνια…
– Ο μυθικός Οδυσσέας, στο ταξίδι του, ΕΧΑΣΕ όλους τους συντρόφους του. Και τους θρηνούσε…
– Ο Αλέξης, στο δικό του ταξίδι προς την Ιθάκη του, “ΣΚΟΤΩΣΕ” όλους τους συντρόφους του! Δεν του γλίτωσε κανείς…
Μαζική συντροφοκτονία!
Από τον Βαρουφάκη μέχρι τον Κασσελάκη,
από τον Τσακαλώτο ως τον Κατρούγκαλο,
και από την Αχτσιόγλου ως τον Πολάκη,
Από την Κωνσταντοπουλου ως τον Λαφαζάνη,
όλοι περνούν από την… κρησάρα.
Άγρια κρησάρα!
–Ο Βαρουφάκης — η πρώτη «θυσία»
Το κεφάλαιο Βαρουφάκη είναι η απόλυτη αναπαράσταση μιας σχέσης που ξεκίνησε ως «πολιτικός έρωτας» και τελείωσε ως ξεκατίνιασμα !
Ο Βαρουφάκης εμφανίζεται ως ευφυής αλλά απείθαρχος, χαρισματικός αλλά επικίνδυνος, χρήσιμος αλλά αναξιόπιστος.
Με άλλα λόγια, ο Τσίπρας τον παρουσιάζει τώρα ως το ακριβώς αντίθετο απ’ ό,τι μας τον παρουσίαζε το 2015.
Τον παρουσιάζει τώρα, όπως ακριβώς τον παρουσίαζαν οι αντίπαλοί του το 2015 – και τον προειδοποιούσαν κι όλα.
Πλην εις μάτην,
Τον ακυρώνει πλήρως ως σχεδιαστή διαπραγμάτευσης,
του χρεώνει εκτροπές,
του φορτώνει αδιέξοδα,
και αφήνει να εννοηθεί ότι «αν δεν ήταν αυτός, όλα θα ήταν αλλιώς».
Κλασικό: πάντα φταίει ο άλλος.
Η δηλητηριώδης ατάκα Τσίπρα για Βαρουφάκη:
– είναι περισσότερο σελέμπριτι παρά οικονομολόγος!
Τώρα, βέβαια, ο Γιάνης με ένα νί, είναι πράγματι νάρκισσος,
το παίζει και σελέμπριτι, αλλά οικονομικά ξέρει – περισσότερα από τον Τσίπρα.
Απλά από Πολιτική δεν καταλάβαινε.
Μεταξύ μας, ούτε κι ο Τσίπρας καταλάβαινε από Πολιτική, όταν τον έβαζε στην θέση του υπουργού Οικονομικών την πιο κρίσιμη στιγμή.
– Ο Λαφαζάνης — η αριστερή επανάσταση που δεν βγήκε.
Ο Τσίπρας μιλάει για τον Λαφαζάνη σχεδόν με στοργή – αλλά στοργή του τύπου «τον αγαπώ, αλλά τόσα ήξερε το παιδί, τόσα μπορούσε»…
Τον περιγράφει σαν θεματοφύλακα ενός κόσμου που δεν υπήρξε ποτέ
και ως άνθρωπο που παρεμπόδιζε την «στρατηγική στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ προς τον ρεαλισμό.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο Λαφαζάνης απλώς εξέφραζε αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ ΗΤΑΝ πριν γίνει εξουσία. Και γι’ αυτό, απλώς περίσσευε.
– Κατρούγκαλος — η πιο ήπια, αλλά όχι αναίμακτη, «αιχμή»
Στο βιβλίο, ο Κατρούγκαλος εμφανίζεται περίπου ως ο τεχνοκράτης που «απογειώθηκε» από μόνος του.
Δεν τον χτυπάει ανοιχτά ο Τσίπρας, αλλά τον αφήνει να κρεμιέται σε μικρές φράσεις εδώ κι εκεί: «παρερμηνείες», «κακές στιγμές», «επικοινωνιακές αστοχίες».
Και βεβαίως του χρεώνει ότι με την πολιτική του στο Ασφαλιστικό, έγινε αιτία να χαθούν για το ΣΥΡΙΖΑ μεγάλες και κρίσιμες κοινωνικές ομάδες.
Με λίγα λόγια:
– «Δεν φταίω εγώ, που χάσαμε τους συνταξιούχους, φταίει ο Κατρούγκαλος».
– Τσακαλώτος — τον “συμπαθεί” αλλά, σκέψου και να τον… αντιπαθούσε!
Ο Τσακαλώτος στο βιβλίο έχει την πιο ενδιαφέρουσα θέση: ούτε εχθρός, ούτε φίλος. Περισσότερο κάτι σαν «απαραίτητος σύμμαχος που δεν ήξερε να κερδίζει».
Ο Τσίπρας τον παρουσιάζει ως άνθρωπο με προσόντα αλλά χωρίς πολιτικό ένστικτο, ως διαπραγματευτή, αλλά όχι ηγέτη,
και τελικά ως κάποιον που δεν μπορούσε να «μεταφράσει» τίποτα από όσα έκανε σε πολιτικό αποτέλεσμα.
Και προς το τέλος λίγο ανεύθυνο και λίγο…ύπουλο…
Και, εννοείται, για το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ξέμεινε χωρίς αφήγημα μετά το 2019, πάλι δεν φταίει ο αρχηγός – φταίει ότι οι «τεχνοκράτες» δεν είχαν έμπνευση.
– Αχτσιόγλου — η «διάδοχος» που δεν τόλμησε…
Η κριτική εδώ είναι λεπτή αλλά σαφής:
Η Αχτσιόγλου «ήταν ικανή», «είχε παρουσία», «είχε απήχηση», αλλά… δεν μπόρεσε ποτέ να σηκώσει βάρος πέρα από τον εαυτό της.
Ο Τσίπρας αφήνει συνεχώς αιχμές ότι δεν είχε στρατηγική σκέψη, ότι δεν είχε «μεγάλη εικόνα» και ότι, εν τέλει, δεν αντιλήφθηκε τι σημαίνει ηγεσία.
Και η φαρμακερή ατάκα στο τέλος:
– Αφού δεν μπόρεσε να νικήσει στον Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές, πώς να νικήσει τον Μητσοτάκη στις εθνικές εκλογες!
Δεν την έκρινε. Την έσβησε!
Κι ενώ ο ίδιος την είχε προωθήσει.
Πάλι: οι άλλοι φταίνε!
– Πολάκης — όταν το μαχαίρι είναι δίκοπο
Ίσως οι πιο προσεκτικές «αιχμές» αφορούν τον Πολάκη. Ο Τσίπρας δεν τον χτυπάει ποτέ ευθέως – ξέρει πολύ καλά ότι ο πρώην υπουργός έχει φανατικό κοινό.
Αλλά αφήνει συνεχώς τον υπαινιγμό ότι ο Πολάκης ήταν διπλή λεπίδα:
χρήσιμος όταν χρειαζόταν «γκάζι», επιβλαβής όταν χρειαζόταν «φρένο».
Κι όταν πάμε για… rebranding ο Πολάκης είναι βέβαια επιζήμιος.
Δεν το λέει έτσι. Αλλά το αφήνει να εννοηθεί.
– Νίκος Παππάς — ο «αδελφικός φίλος» που δημιουργούσε προβλήματα
Ο Τσίπρας τον περιγράφει με οικειότητα, με κατανόηση – και με μια σταθερή υποσημείωση ότι «πήρε πρωτοβουλίες που δημιούργησαν αντιδράσεις». Εννοώντας κυρίως το διαγωνισμό για την αδειοδότηση των καναλιών. Που πολλαπλασίασε τους εχθρούς του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα έκανε ο Νίκος Παππάς, λέει. Και αποδείχθηκαν ολέθρια για την κυβέρνηση, χωρίς να λύσουν και κανένα πρόβλημα.
Απλή ερώτηση: Ο Αλέξης πού βρισκόταν τότε;
– Κασσελάκης — η τελευταία πράξη της τραγωδίας
Αν υπάρχει ένα πρόσωπο που περνάει από το βιβλίο με τρόπο που δεν χρειάζεται καν σχολιασμό, αυτός είναι ο Στέφανος Κασσελάκης.
Ο Τσίπρας ουσιαστικά λέει:
Τον εξέλεξαν ενώ εγώ ήμουν ήδη έξω. Δεν φταίω. Δεν τον στήριξα. Δεν ήταν δική μου επιλογή. Δεν ξέρω, δεν είδα, δεν άκουσα.
Η πλήρης αποποίηση ευθύνης…
Αλλά το ερώτημα παραμένει: Αν δεν ήταν δική του επιλογή, πώς βρέθηκε ξαφνικά, μέσα σε λίγους μήνες, να ηγείται ενός κόμματος που είχε χτίσει ο ίδιος ο Τσίπρας επί μια δεκαετία;
– Η απάντηση στο βιβλίο:
«Παρεμβάσεις τρίτων»!
– Η απάντηση στην πραγματικότητα:
Ή δεν είχες έλεγχο ή δεν είχες σχέδιο.
(Ή κάτι ΔΕΝ μας λες…)
Ο ΣΥΡΖΑ δεν ήταν τελικά: “πρώτη φορά Αριστερά”
Ήταν μια παλιοπαρέα, που τα ‘κανε μαντάρα,
τσακώθηκαν μεταξύ τους
και τώρα τους κατηγορεί ο αρχηγός τους
και τον ελεεινολογούν όλοι οι σύντροφοί του.
Όλοι πια… “μια ωραία ατμόσφαιρα”, που έλεγε κι ο Ντίνος Ηλιόπουλος.
Αν ο Τσίπρας ξεκινούσε την επιστροφή του με βασική δεξαμενή το 18% που πήρε στις τελευταίες εκλογές που ήταν αρχηγός (Ιούλιος του 2023),
τώρα με όλους τους πρώην συντρόφους του να τον βρίζουν και να τον κατηγορούν, είναι ζήτημα αν μπορεί να συσπειρώσει το ένα τρίτο.
Όσον αφορά το “άνοιγμα” του στο χώρο της Κεντροαριστεράς,
πόσο να πείσει για την “κυβερνησιμότητά” του,
ένας άνθρωπος που μπερδεύει πρόσωπα, ημερομηνίες, πρωτεύουσες και γεγονότα;
Και κυρίως πώς να επανέλθει ως ηγέτης ένας άνθρωπος που όποιον επέλεξε τα έκανε μούσκεμα και τώρα τον αποδομεί;
Η «Ιθάκη» δεν είναι πολιτικός αναστοχασμός με νόημα,
δεν είναι πολιτικό σχέδιο με προοπτική. .
Είναι απεγνωσμένο πολιτικό ΑΛΛΟΘΙ!
Κι αυτό, κάνει το βιβλίο αποκαλυπτικό!
Γιατί ο ίδιος ο Τσίπρας, χωρίς να το θέλει,
εξηγεί στους αναγνώστες του γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε σε τέτοια διάλυση:
Όχι επειδή τσακώθηκαν τα πρόσωπα.
Αλλά επειδή δεν υπήρξε ποτέ τίποτα να τα κρατήσει μαζί.
Ούτε κοινή αφήγηση, ούτε κοινό σχέδιο, ούτε κοινότητα στόχων και επιδιώξεων, πέρα από φαντασιώσεις, ιδεοληψίες, ίντριγκες και προσωπικές ατζέντες.
Η «Ιθάκη» δεν είναι Ιθάκη.
Είναι ημερολόγιο ταξιδιού χωρίς χάρτη.
Και σίγουρα χωρίς πυξίδα.
– Ο μυθικός Οδυσσέας ήταν ο ίδιος πρωταγωνιστής στην μεγάλη περιπέτειά του.
– Ο Τσίπρας δεν είναι πρωταγωνιστής στην “Ιθάκη” του. Είναι σαν να έχει μια … “εξωσωματική εμπειρία” και παρακολουθεί αθέατος όλους τους άλλους,
να κάνουν λάθη, να συνωμοτούν, να τον υπονομεύουν.
Κι ο ίδιος περίπου δεν υπάρχει.
Κι ας τους έβαλε και τους κράταγε ο ίδιος.
Και κυρίως είναι η απόλυτη επιβεβαίωση όλων των αντιπάλων του.
Πράγματι, αν ισχύουν όσα γράφει – και πολλά ισχύουν – τότε αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι η εκλογή του το 2015 ήταν ό,τι χειρότερο συνέβη στη χώρα!
– Εντάξει ο Τσίπρας δεν το έχει με την Γεωγραφία – μπερδεύει τη Ρίγα με το Ταλίν, μπερδεύει την Εσθονία με τη Λετονία, όπως μπέρδευε παλαιότερα και την Λέσβο με τη… Μυτιλήνη.
– Δεν το έχει ούτε με την Γεωμετρία – καρατσεκαρισμένο κι αυτό: Μπέρδευε τη στροφή 180 μοιρών – που σημαίνει πλήρη ΑΝΤΙστροφή θέσης – με τη στροφή 360 μοιρών – που σημαίνει πλήρη ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ στην ίδια θέση.
Όπως τώρα αποδεικνύεται ΔΕΝ το έχει ούτε με την αυτοκριτική!
Για όλα φταίξανε όλοι οι Άλλοι.
Που εγώ τους έβαλα…
Κι εγώ τους κράτησα.
Και τώρα… “δοξάστε” με να πάμε για άλλα.
ΥΓ. 1Είδαμε σήμερα τι αληθεύει απ’ όσα είπα. Κι είναι αποκαλυπτικό, γιατί δικαιώνει όλους τους τότε αντιπάλους του.
Σε επόμενο σημείωμά του θα δούμε τι ΔΕΝ ισχύει απ’ όσα λέει. Ή όσα αποσιώπησε πλήρως. Τις Πρέσπες, τη Νοvartis, το Μάτι…
Αυτά είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικά.
Γιατί δείχνουν πώς μυαλό ΔΕΝ έβαλε.
ΥΓ.2 Ενώ τους συντρόφους του τους κατεδαφίζει, βρίσκει μόνο καλά λόγια να πει για την οικογένεια Μητσοτάκη.
Εντάξει, καταλάβαμε…
