Γράφει ο Κώστας Ζωντανός
Δεν μιλώ πια για πρόσωπα. Δεν μιλώ για τη δική μου πορεία, τις εμπειρίες μου, ούτε για την προσωπική μου χρησιμότητα. Αυτά έχουν τελειώσει για μένα. Εξάλλου, αρνήθηκα και την κομματική μου αξιοποίηση όταν μου προτάθηκε από στενό συνεργάτη του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και την πολιτική μου αξιοποίηση όταν μου την πρότεινε πρωτοκλασάτος Υπουργός της Κυβέρνησης — προερχόμενος μάλιστα από άλλον πολιτικό χώρο.
Έχω συνταξιοδοτηθεί και δεν με ενδιαφέρει πια τίποτα για τον εαυτό μου. Αυτό που με ενδιαφέρει –κι αυτό που δεν μπορώ να προσπεράσω σιωπηλά– είναι κάτι βαθύτερο και πιο ανησυχητικό: μια κυβέρνηση που δεν θυμίζει σε τίποτα την παράταξη από την οποία προέρχεται. Βλέπω μια κυβέρνηση που δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους της Νέας Δημοκρατίας. Που δεν αξιοποιεί στελέχη με πολιτική διαδρομή, με λαϊκά ερείσματα, με συνείδηση παράταξης και γνώση της κοινωνίας. Αντί αυτών, αναθέτει την εξουσία σε πρόσωπα τεχνοκρατικά, αποκομμένα, προερχόμενα από τον χώρο της αγοράς, των τραπεζών, των funds, της επικοινωνίας. Ανθρώπους χωρίς ρίζες στην κοινωνία, χωρίς πολιτική νομιμοποίηση, χωρίς καμία ευθύνη απέναντι στον απλό κόσμο.
Υπουργοί που δεν δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, παρά μόνο σε εκείνους που τους όρισαν. Που δεν έχουν περάσει ούτε μια μέρα στην κομματική ή κοινωνική πάλη. Που δεν έχουν δώσει ποτέ μάχη στο πεζοδρόμιο, στον συνδικαλισμό, στη Βουλή, ή στον εκλογικό στίβο. Κι όμως, είναι αυτοί που διαχειρίζονται τα κρίσιμα χαρτοφυλάκια: εργασία, ενέργεια, ανάπτυξη, μεταρρυθμίσεις. Όχι με γνώμονα την κοινωνία, αλλά με όρους ιδιωτικού συμφέροντος. Χωρίς ίχνος πολιτικής συνείδησης, χωρίς αίσθηση ιστορικής συνέχειας.
Αυτή δεν είναι η Νέα Δημοκρατία που γνωρίσαμε. Δεν είναι η λαϊκή κεντροδεξιά που σήκωσε την πατρίδα στα δύσκολα. Δεν είναι το κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή που στήριξε την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, κρατώντας όμως εθνική αξιοπρέπεια και κοινωνική συνοχή. Δεν είναι το κόμμα που μίλησε για τη μεσαία τάξη, για την ανάγκη να προστατευτούν οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι, οι απόμαχοι της ζωής. Τώρα, το κόμμα μοιάζει με διαχειριστή συμφερόντων.
Η κυβέρνηση λειτουργεί σαν θυγατρική εταιρεία διεθνών επενδυτικών σχημάτων, και όχι σαν πολιτική δύναμη με εθνική και λαϊκή αναφορά. Η φωνή του απλού πολίτη δεν φτάνει πια στο Μαξίμου. Ούτε καν η φωνή των ίδιων των ψηφοφόρων της. Αν κάτι μένει να πούμε, είναι αυτό: Η παράταξη δεν είναι λάφυρο. Δεν είναι βιτρίνα. Δεν είναι διοικητικό συμβούλιο επιχειρήσεων. Είναι ιστορία. Είναι άνθρωποι. Είναι αγώνες. Και αυτοί δεν ξεγράφονται.
*Ο Κώστας Ζωντανός είναι πρώην αναπληρωτής γραμματέας της ΠΕ της Νέας Δημοκρατίας, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΔΔΗΕ
