«Τις ανησυχίες της κοινωνίας εκφράζω και εγώ σήμερα με την αρνητική ψήφο μου για το νομοσχέδιο, τοποθετούμενος κατά συνείδηση και όχι απέχοντας. Δεν δύναμαι να φανταστώ μια κοινωνία που ο πατέρας και η μητέρα θα αντικατασταθούν από το γονέα 1 και γονέα 2 και τα παιδιά θα στερούνται τα οφέλη που μόνο από κοινού ο πατέρας και η μητέρα προσφέρουν. Και αυτό για μένα είναι αξιακό. Γιατί έχουμε την ευθύνη να διατηρήσουμε ό,τι κληρονομήσαμε, να προστατεύσουμε την κοινωνία και πάνω από όλα τα παιδιά μας», τόνισε εμφατικά ο βουλευτής Μεσσηνίας της ΝΔ Μίλτος Χρυσομάλλης κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου για την ισότητα στο γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
«Θέλω να τονίσω ότι σέβομαι απόλυτα τον σεξουαλικό προσανατολισμό κάθε συνανθρώπου μου. Είμαι εδώ για να συζητήσω με επιχειρήματα και όχι με ταμπέλες που κάποιοι θέλουν να βάλουν. Βρισκόμαστε εδώ, όχι για να νομοθετήσουμε την αγάπη. Αυτή είναι δεδομένη και υπάρχει προς όλες τις κατευθύνσεις. Βρισκόμαστε εδώ για να νομοθετήσουμε ή όχι την απονομή ενός δικαιώματος σε μια ομάδα συμπολιτών μας στη βάση της ισότητας. Και ήδη κατ’ εμέ ξεκινούμε από λανθασμένη βάση, γιατί είναι γενικώς αποδεκτό ότι η ισότητα επιβάλλει την ίση μεταχείριση όμοιων καταστάσεων και την άνιση μεταχείριση ανόμοιων καταστάσεων. Ο γάμος ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών είναι ανόμοιες καταστάσεις και ως εκ τούτου δεν μπορούν να βασιστούν στην αρχή της ισότητας.».
«Το μεγάλο ζήτημα όμως με το γάμο είναι η απόδοση του δικαιώματος στην τεκνοθεσία που ακολουθεί. Το άρθρο 21 του Συντάγματος μας επιβάλλει ως πολιτεία και κοινωνία να προστατεύσουμε εκτός της οικογένειας, του γάμου και της μητρότητας και την παιδική ηλικία. Αναρωτιέμαι, έχουμε επαρκή δεδομένα ότι το υπέρτερο αυτό δικαίωμα προστατεύεται επαρκώς μέσα στο πλαίσιο της τεκνοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια;».
Όπως ανέφερε ο Μεσσήνιος βουλευτής σε αντίθεση με τις μελέτες που βασίζονται κατά κανόνα στη συμπλήρωση ερωτηματολογίων από τους ίδιους τους ομόφυλους γονείς και βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις μεταξύ ετερόφυλων και ομόφυλων ζευγαριών στο θέμα της ανατροφής παιδιών, υπάρχουν πλείστες άλλες, που βασίζονται στα δεδομένα επαγγελματιών υγείας αλλά και στα ίδια τα παιδιά, οι οποίες παρουσιάζουν τα προβλήματα που αναπτύσσουν τα παιδιά. Μελέτες του 2007, 2012, 2015, 2016 και 2017, ποιοτικές μελέτες του 2011 με εφήβους με ομόφυλους γονείς, αναφέρουν ότι τα παιδιά αυτά παρουσιάζουν διπλάσιες πιθανότητες να εμφανίσουν προβλήματα στην ενήλικη ζωή τους, να βιώσουν στίγμα στην ανήλικη ζωή τους στο σχολείο, προβλήματα εσωτερίκευσης και εξωτερίκευσης προβληματικών συμπεριφορών, διπλάσια πιθανότητα συναισθηματικών προβλημάτων σε σχέση με παιδιά από ετερόφυλες οικογένειες, με το 60% των παιδιών αυτών να εμφανίζει διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας, 50% μαθησιακές δυσκολίες, διπλάσια πιθανότητα ανάπτυξης συναισθηματικής διαταραχής, δυσκολία στην απόκτηση της δικής τους ταυτότητας, της έννοιας του εαυτού τους, όπως και του διαχωρισμού της ύπαρξης και της εικόνας τους από εκείνη των γονέων τους και εγκλωβισμό στη σεξουαλική ταυτότητα των ομόφυλων γονέων του. Μάλιστα το 70% των παιδιών που ανήκουν σε ομόφυλα ζευγάρια φαίνεται να έχει υποστεί κοινωνική διάκριση τουλάχιστον μιας μορφής, που φαίνεται να επιδρά αρνητικά στη φυσική δραστηριότητα, την ψυχική υγεία, τα συναισθηματικά προβλήματα του παιδιού και την οικογενειακή συνοχή.
«Τελικά ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον του παιδιού; Να μεγαλώνει με το βιολογικό πρότυπο του πατέρα και της μητέρας με τα διαφορετικά χαρακτηριστικά τους ή να αποδίδεται σε ομόφυλα ζευγάρια στο όνομα της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας ζευγαριού και της επίτευξης της προσωπικής τους ευτυχίας; Ας ρωτήσουμε τα 149 παιδιά που περιμένουν υιοθεσία, τα 141 εκ των οποίων είναι έξι χρονών και άνω και τα 2639 ετερόφυλα ζευγάρια που έχουν κάνει αίτηση υιοθεσίας και περιμένουν για χρόνια να ολοκληρωθεί.».
«Είμαστε έτοιμοι ως κοινωνία να αφήσουμε τα παιδιά να βιώσουν τέτοιες συμπεριφορές; Είμαστε έτοιμοι ως πολιτεία; Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την παρένθετη μητρότητα και το γονέας 1 και γονέας 2, που θα μας επιβληθεί με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, μετά τη ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου; Αισθάνομαι πως έχουμε ξεχάσει πως οικογένεια σημαίνει περιορισμός, όπως εύστοχα λέει ο Στέλιος Ράμφος. Πιστεύω βαθιά στην ανάγκη διατήρησης του προτύπου της πυρηνικής οικογένειας και στη στήριξή της ειδικά μπροστά στη βαθιά δημογραφική κρίση που βιώνουμε. Όπως πιστεύω και στην ανάγκη των παιδιών να επωφελούνται από τα διαφορετικά χαρακτηριστικά φύλου των δύο γονιών τους, του πατέρα τους και της μητέρας τους. Τελικά δεν αντιμετωπίζουμε κανένα πρόβλημα. Αντίθετα δημιουργούμε τεράστια προβλήματα στο όνομα της δημιουργίας ενός τεχνητού δικαιώματος στο όνομα, κατ’ εμέ, ενός άκρατου δικαιωματισμού.», κατέληξε ο Μίλτος Χρυσομάλλης.
