Όταν ήμουν μικρή, πίστευα πως ο κόσμος μπορεί πολύ εύκολα να μοιάζει… αγγελικά πλασμένος. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα πως ο… κόσμος έχει πλαστεί αγγελικά τελικά, απλώς είχε την… ατυχία να συναντήσει στο διάβα του τον άνθρωπο.
Ναι, εκείνο το ον που διαφέρει από τα υπόλοιπα επειδή προικίστηκε με τον λόγο, που όπως έλεγε ο Αριστοτέλης, ήταν ικανός να τον κάνει να διακρίνει το δίκαιο από το άδικο, το αγαθό από το κακό και το ωφέλιμο από το βλαβερό. Λόγος μπολιασμένος με ιδιοτέλεια. Λέξεις που με ευκολία ξεστομίζουν οι… πολλοί για να γίνουν αρεστοί, να κερδίσουν και να… πάρουν. Λόγια, που δε συνοδεύονται από αντίστοιχα έργα και έργα, συνέπεια λόγων που με ευκολία, διαλύουν ζωές και καταστρέφουν όλους όσοι έχουν μόνο το καλό μέσα τους, πιστεύουν στον άλλο και μπορούν να δείχνουν αγάπη.
Θυμάμαι τις ιστορίες μερικών ζώων και νιώθω τόσο θαυμασμό και… απύθμενο δέος και βλέπω γύρω μου “ανθρώπους” και νιώθω -πολύ συχνά- τόση ντροπή και τόσο θυμό που ανήκω στο είδος. Δεν είναι μόνο η κακοποίηση των παιδιών, οι γυναικοκονίες, οι απάτες -δε θέλω να μιλήσω άλλο για όσα συμβαίνουν- δεν είναι μόνο οι μεγαλοδημοσιογράφοι, η τηλεόραση που όταν ξεκίνησα να υπηρετώ είχε μια γλυκιά …ανεμελιά με διαστάσεις αφέλειας σαν άβγαλτο παιδί στα πρώτα του ραντεβού, τις πρώτες εξόδους που χαρακτηρίζονται από το άγνωστο και το… μεγάλο, είναι ο καθένας από αυτούς που έχουμε δίπλα μας. Όλοι τελικά, κάτι θέλουν να πάρουν. Δε νομίζω πως ξέρω αρκετούς, που θέλουν να δώσουν χωρίς αντίκρισμα. Κάποιους που να αγαπούν για την αγάπη, να προσφέρουν για την προσφορά, να χαίρονται με τη χαρά του άλλου, να έχουν συνειδητοποιήσει πως ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ Η ΖΩΗ πως τίποτε δεν μπορούν να πάρουν μαζί τους και πως η δικαιολογία: Επενδύω για τα παιδιά μου, είναι εμποτισμένη από το σύνδρομο της ιδιοκτησίας και την ανάγκη να επιβεβαιώνουν το ΕΓΩ τους δημιουργώντας όντα δέσμια των δικών τους ονείρων, που συνήθως μετατρέπονται σε εφιάλτη ή ανακυκλώνονται… αέναα, χωρίς να μπορεί εύκολα κανείς να δει την αλήθεια, αφού οι περισσότεροι, απλά, κοιτάζουν. Λίγοι βλέπουν και ακόμη λιγότεροι, νιώθουν…
Όταν ήμουν μικρή λοιπόν, είχα πίστη.
Τώρα που μεγάλωσα πολύ, πιστεύω ακόμη περισσότερο και είμαι ευγνώμων που ακολουθώντας τον δύσκολο δρόμο, βλέπω… αγγέλους να προσεγγίζουν το διάβα μου και διαβάζω για εκείνους, όπως για τον Αλέξανδρο τον Νικολαΐδη που αποδεικνύουν με το φευγιό αλλά και την παρουσία τους στη ζωή των δικών τους -κυρίως- ανθρώπων, πως υπάρχει ακόμη ελπίδα.
Η αληθινή αγάπη δεν είναι φενάκη. Υπάρχει εκεί έξω, αρκεί να έχεις την πρόθεση να δεις. Το παρελθόν δεν μπορεί να επηρεάσει κανέναν μας, εκτός και αν επιλέγουμε να… ζούμε σ’ αυτό και οι άνθρωποι, μπορούν να απολαμβάνουν το αληθινό «για πάντα», όχι εκείνο του… κόσμου τους, αν αποφασίσουν να βλέπουν με τα μάτια της ψυχής τους. Αν αναζητούν μόνο το καλό και αν καταλάβουν πως το μόνο σίγουρο στη ζωή, είναι ο θάνατος. Οι άνθρωποι πεθαίνουν «ζωντανοί» μόνο, όταν τους… βγάζουμε από μέσα μας. Άνθρωποι σαν τον Αλέξανδρο, λίγοι μάλλον, αλλά… υπάρχουν, ζουν για πάντα και ζουν, γιατί κάποτε, επέλεξαν χωρίς δεύτερη σκέψη, τον «καλό» τον δρόμο.
Η… πορεία, δεν κρατάει για πάντα και είναι αρκετό, αν το αντιληφθεί κανείς, να αρχίσει ο κόσμος να μοιάζει αγγελικά πλασμένος γιατί θα ξέρουμε πως όλα μένουν εδώ.
Να μη λες «Γιατί σε ‘μένα», όπως έκανε και ο Αλέξανδρος όταν διαγνώστηκε με μια σπάνια μορφή καρκίνου στα 40 του, αφήνοντας τη δική του παρακαταθήκη. Να μη λες «Γιατί σε ‘μένα». Να παίρνεις το μάθημα, να λες «Ευχαριστώ», να ζεις και να… προχωράς.
Γεωργία Αναγνωστοπούλου
