Οι ένθερμοι υποστηρικτές του, κάνουν λόγο για «το δημοφιλέστερο πνευματικό παιχνίδι σε ολόκληρο τον κόσμο», την ώρα που πολλοί το θεωρούν ένα ακόμη … «χαρτοπαίγνιο». Ο λόγος, για το μπριτζ, ένα άθλημα με ιστορία 120 και πλέον ετών, που παίζεται από δεκάδες εκατομμύρια παίκτες σε ολόκληρο τον κόσμο.
Τι είναι το μπριτζ;
Έλκοντας την καταγωγή του από την Αγγλία, το μπριτζ υπήρξε αρκετά δημοφιλές στα δυτικά κράτη, ενώ εύρωστοι Έλληνες του εξωτερικού και διπλωμάτες συνετέλεσαν στην εξάπλωσή του. Άθλημα του μυαλού, ομαδικό, παίζεται σε ζευγάρια και έχει ως εργαλείο του… την τράπουλα. Το 1995, η Παγκόσμια Ομοσπονδία Μπριτζ, το αναγνώρισε ως άθλημα επίδειξης στη Χειμερινή Ολυμπιάδα του 2002, ενώ το 1975 αναγνωρίστηκε ως πνευματικό άθλημα από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού. Σήμερα το μπριζ παίζεται σε 113 χώρες ανά τον κόσμο και αριθμεί πάνω από 1.000.000 αθλητές.
Πνευματικό άθλημα ή τζόγος;
Και αφού παίζεται με τράπουλα, μήπως είναι ένα ακόμη τυχερό παιχνίδι; «Η αιώνια παρεξήγηση που δε λέει να λυθεί!» έτσι χαρακτηρίζουν οι αθλητές του μπριτζ την εσφαλμένη ταύτισή του, με τα χαρτοπαίγνια. «Το μπριτζ δεν είναι τζόγος γιατί πολύ απλά όταν στρώνεται η «τσόχα» ο παράγων τύχη, εκμηδενίζεται. Είναι όλα θέμα σκέψης, συνεργασίας και στρατηγικής. Μπορεί να σου τύχει το χειρότερο φύλλο και πάλι να κερδίσεις, γιατί έπαιξες σωστά. Το ότι παίζεται με τράπουλα δεν το καθιστά τυχερό παιχνίδι. Και εμείς που το αγαπάμε, προσπαθούμε να εξαλείψουμε αυτήν την προκατάληψη.», τονίζει στο ΙΝ η πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Μπριτζ (ΕΟΜ), Λυδία Μανούση.
Οξύνει το πνεύμα – Ενισχύει την μνήμη – Μειώνει τον κίνδυνο παθήσεων του εγκεφάλου
Ήταν το – όχι και τόσο μακρινό – 2020, κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όταν ο δισεκατομμυριούχος Bill Gates, έκανε διεθνώς γνωστό το μπριτζ, εκφράζοντας δημόσια πως ένας αγώνας μπριτζ ενόσω βρισκόταν σε εγκλεισμό, ήταν το μόνο πράγμα που τον βοήθησε να μην χάσει το μυαλό του. Πράγματι, έρευνες έχουν αποδείξει πως το εν λόγω άθλημα οξύνει την μνήμη και ενισχύει την αυτοσυγκέντρωση, με τους νευρολόγους και τους ψυχολόγους να το προτείνουν ως ένα «φυσικό φάρμακο» κατά της γεροντικής άνοιας αλλά και ασθενειών που έχουν να κάνουν με εγκεφαλικές αλλοιώσεις και εκφυλιστικές νόσους, όπως το Αλτσχάιμερ και το πάρκινσον.
Το μπριτζ διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία
Κι όσο κι αν κάποιοι θέλουν να ταυτίσουν το μπριτζ με την τρίτη ηλικία – και μόνο – , τα στοιχεία έρχονται να τους διαψεύσουν. Τα ενεργά μέλη των συλλόγων στην Ελλάδα έχουν ηλικία από 10 και φτάνουν μέχρι και τα 80 έτη. Το μπριτζ ύστερα από σημαντικές προσπάθειες εκ μέρους των ομοσπονδιών, έχει πλέον εισαχθεί τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στα μεν δημοτικά διδάσκεται σε πιο απλουστευμένη μορφή, ενώ σε γυμνάσια και λύκεια, διδάσκεται με την κανονική μέθοδο των ενηλίκων. Η ΕΟΜ, διοργανώνει ομίλους μπριτζ εντός ή και εκτός σχολικού ωραρίου, ενώ σε πολλά σχολεία τα παιδιά μαθαίνουν μπριτζ στο πλαίσιο ανάπτυξης των δεξιοτήτων τους.
«Παρότι στην αρχή αντιμετωπίσαμε την προκατάληψη εκ μέρους ορισμένων διευθυντών ή ακόμη και εκπαιδευτικών, πλέον αυτό είναι κάτι που σιγά – σιγά εξαλείφεται και αυτό μας χαροποιεί ιδιαίτερα.» τονίζει στο ΙΝ η πρόεδρος της ΕΟΜ, Λυδία Μανούση. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τον τελευταίο χρόνο διπλασιάστηκε ο αριθμός των σχολείων στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα των οποίων εντάχθηκε το μπριτζ, με τα παιδιά που επιλέγουν να το παρακολουθήσουν να είναι ολοένα και περισσότερα. Όσον αφορά δε, τον πρωταθλητισμό στους νέους, η οποιαδήποτε διάκριση σε πανελλήνιο και όχι μόνο επίπεδο, μοριοδοτείται όπως συμβαίνει με όλα τα αθλήματα, κάτι που συνιστά ένα ακόμη κίνητρο για ενασχόληση με το άθλημα.
«Διασκεδαστικό και ιδιαιτέρως έξυπνο!», «Παίζοντας μπριτζ θα βρεθείς μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας.», «Ξεκίνα να παίζεις μπριτζ σήμερα. Αύριο θα με ευγνωμονείς.» Είναι μόνο κάποιες από τις φράσεις αθλητών του μπριτζ που μίλησαν στο ΙΝ που μας προτρέπουν να το δοκιμάσουμε. Ανεπιφύλακτα.
O Μιχάλης Σούμπλης, στο in
«Ήμουν 11 ετών όταν ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με το μπριτζ. Ήμουν μαθητής στην Δ΄ δημοτικού, όταν προσκάλεσαν την μητέρα μου να παίξει μπριτζ μαζί με μία φίλη της και εγώ την ακολούθησα στον Αγωνιστικό Όμιλο Μπριτζ Καλαμάτας. Ο πρώτος μου συμπαίκτης ήταν ο Αιμιλιανός και ο πρώτος μου δάσκαλος ο Βασίλης Ρουσέας, στον οποίο χρωστάω το ότι ανακάλυψα όλες τις πτυχές αυτού του παιχνιδιού και το αγάπησα.
Στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Θυμάμαι πηγαίναμε σε τουρνουά και είχαμε ως στόχο «να μην βγούμε τελευταίοι». Παρά τις δυσκολίες υπήρχε “κάτι” που με έκανε να συνεχίζω, κάτι που υπάρχει ακόμη και σήμερα που οι στόχοι είναι υψηλότεροι και η αποτυχία πονάει περισσότερο. Ίσως είναι η γοητεία του παιχνιδιού και η επιθυμία μου να βελτιώνομαι συνεχώς. Άλλωστε ο πρωταθλητισμός είναι σαν μια εξάρτηση που δε θες να την αφήσεις. Γιατί έχεις αφιερώσει πολλή ενέργεια και χρόνο για να φτάσεις εκεί που είσαι.
Το μπριτζ δεν είναι απλά ένα χόμπι. Για εμένα είναι τρόπος ζωής. Με βοήθησε να ανακαλύψω πτυχές του εαυτού μου, να καλλιεργήσω δεξιότητες και να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις με θάρρος. Κάθε διανομή, κάθε αγώνας, κάθε νίκη και ήττα αποτέλεσαν ένα βήμα σε ένα ταξίδι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και δεν έχω σκοπό να το εγκαταλείψω.
Διαβάστε περισσότερα στο δημοσίευμα του www.in.gr πατώντας ΕΔΩ
