«Θα κλείσουμε τη Δεξιά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας».
Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός (αρχές δεκαετίας ‘80)
- Γράφει ο Γιώργος Δημητρούλιας
Εκδότης «το Αντίδοτο», τέως δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης συνεχίζοντας την πολιτική τακτική του να αποκαθιστά τα πολιτικά ορφανά του Σημίτη, πρόσφατα ανακοίνωσε τον πρώην δήμαρχο Καλαμάτας, αλλά και βουλευτή και υπουργό του Σημίτη Σταύρο Μπένο, ως υπεύθυνο για την αναβάθμιση των καμένων της Εύβοιας. Αυτό με έκανε αφενός να θυμηθώ την πολιτική του πορεία και αφετέρου να εξηγήσω αυτούς τους πολιτικούς διορισμούς του Μητσοτάκη.
«Αυτός δεν είναι υπουργός αλλά Ζάσταβα».
Αυτό είπε ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης όταν είδε τον Βερυβάκη στην ορκωμοσία της πρώτης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, το 1981 και ταιριάζει απόλυτα με την εικόνα του Σταύρου Μπένου, την οποία διατηρεί ακόμη και σήμερα. Ήταν η εποχή που όπως πολύ εύστοχα περιέγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος: «Τη δεκαετία του ’60, αν δεν ήσουν με τη δεξιά παράταξη, ήσουν πολίτης Β’ κατηγορίας, δεν μπορούσες να βγάλεις ούτε άδεια αυτοκινήτου. Στη μεταπολίτευση, αν δεν ήσουν αριστερός, δεν έβγαζες ούτε γκόμενα».
Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς στο νέο του βιβλίο: «Αντίθετα, το 1974 , το Παλάτι είχε ήδη εκδιωχθεί, ο στρατός είχε αποσυντεθεί από την ήττα του στην Κύπρο, οι Αμερικάνοι σιωπούσαν και η Δεξιά πραγματοποιούσε το εκσυγχρονιστικό της άλμα για να διαχωριστεί από την δικτατορία, ενσωματώνοντας πάρα πολλά από τα αιτήματα της Ένωσης Κέντρου. Ουσιαστικά η μεταπολιτευτική αλλαγή έγινε σχεδόν χωρίς σύγκρουση, έγινε με την ψήφο και την οργάνωση στα κόμματα και τα συνδικάτα, με αποτέλεσμα η εξουσία να πέσει στα χέρια της «Αλλαγής» σχεδόν χωρίς να ανοίξει μύτη».
Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον εμφανίζεται ο Σταύρος Μπένος, αρχικά στις τοπικές εκλογές του 1974 όταν βοήθησε τον θείο μου Νίκο Σταματέλο που κατέβαινε για δήμαρχος Καλαμάτας και κατόπιν το 1978 όταν βγήκε δήμαρχος Καλαμάτας εκμεταλλευόμενος τον ντόπιο αριστερό παράγοντα που ήταν τότε σε άνοδο.
Είναι γεγονός ότι οι ντόπιοι βαρόνοι της Εθνικόφρονης Δεξιάς που ήταν μέχρι τότε δήμαρχοι έκαναν μόνο φαραωνικά έργα γιατί εκεί ήταν το… ψητό. Η πολιτική όμως τότε που διαμορφωνόταν και κατευθυνόταν από τον Ανδρέα Παπανδρέου ήταν η παρουσίαση μιας Ελλάδας εξηρτημένης, με μια μεγαλοαστική τάξη μεταπρατικού χαρακτήρα, που έπρεπε να ανανεώσει τους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς προς μια κατεύθυνση δημοκρατικού κοινωνικού κράτους απορρίπτοντας την ξένη εξάρτηση, δηλαδή το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Ταυτόχρονα εγκατέλειψε τον εργατίστικο λόγο της Αριστεράς και έδωσε βάση στην κυρίαρχη μικρομεσαία και μεσαία ελληνική τάξη, την οποία αποκάλεσε «μη προνομιούχους Έλληνες». Εκεί έριξε το βάρος της πλειονότητας των έργων σαν δήμαρχος Καλαμάτας ο Σταύρος Μπένος και εκεί κέρδισε εγκαθιστώντας το δικό του σύστημα που υπάρχει μέχρι σήμερα.
Μιλώντας για παλιές ιστορίες…
Αφού γιγαντώθηκε ο δήμος επί των ημερών του (όπως άλλωστε γιγαντώθηκε και το κράτος επί ΠΑΣΟΚ), ακόμα και με κηφήνες εξ Αθηνών όπως αυτοί στο δημοτικό θέατρο οι οποίοι αμείβονταν από τις τσέπες των δημοτών, κατάλαβε αυτό που είχε πει η Θάτσερ ότι: «Το πρόβλημα με το σοσιαλισμό είναι πως τελειώνει όταν τελειώσουν τα χρήματα των άλλων» και έτσι μεταπήδησε στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ακραία επικοινωνιακός, ακόμη θυμούνται κάποιοι τις κουβέρτες που μοίραζε ο ίδιος την εποχή των σεισμών (πάντως τα λείψανα των διατηρητέων που υπάρχουν μέχρι σήμερα δείχνουν και το ενδιαφέρον του Μεταπολιτευτικού κράτους στον πολιτιστικό παράγοντα), διετέλεσε βουλευτής και υπουργός για κάμποσα χρόνια την εποχή του Σημίτη πηδώντας επιδέξια στο άρμα των λεγόμενων «εκσυγχρονιστών».
Την εποχή εκείνη συνταράχτηκε το πανελλήνιο από την σχέση του υπουργού με άρχοντα του τζόγου από την Καλαμάτα. Παλιές ιστορίες θα μου πείτε, αλλά με την δημιουργία των 1000 ΚΕΠ, η οποία ήταν σωτήρια για τους ελάχιστους κατοίκους των νησιών, στην υπόλοιπη χερσαία Ελλάδα γιγάντωσε ακόμα πιο πολύ το ήδη τεράστιο κράτος, με το να κάνουν την ίδια δουλειά δύο δημόσιοι υπάλληλοι.
Η περίοδος του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού» (1996-2004) χαρακτηρίστηκε από την έκρηξη της διαφθοράς, την γιγάντωση της διαπλοκής και την καταστροφή της μεσαίας κι μικρομεσαίας τάξης με την φούσκα του χρηματιστηρίου. Το μισό υπουργικό συμβούλιο του Σημίτη πέρασε από τις φυλακές Κορυδαλλού. Αν και όλοι οι πολιτικοί της Μεταπολίτευσης έχουν βάλει το λιθαράκι τους, μικρό ή μεγάλο, για την χρεοκοπία της Ελλάδας.
…αλλά και καινούργιες!
Έτσι το 2008 δημιουργεί μια ΜΚΟ με την ονομασία ΔΙΑΖΩΜΑ που στόχο έχει την ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων, αν και διαφωνούσε όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού με την συμμετοχή ιδιωτών στα πολιτιστικά πράγματα της πατρίδας μας. Το ΔΙΑΖΩΜΑ, όπως διαβάζουμε, δεν εκτελεί τα έργα, αλλά μόνο προτείνει πια πρέπει να πραγματοποιηθούν. Τον Σεπτέμβριο του 2018 επί ΣΥΡΙΖΑ, όπως κατήγγειλε ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, η υπουργός Πολιτισμού συνόδεψε τον κύριο Μπένο σε επίσημα ταξίδια της. Ακόμα η αδελφή του πρωθυπουργού Αλεξάνδρα Μητσοτάκη είναι ενεργό μέλος του σωματείου του κυρίου Μπένου, κάνοντας προτάσεις για μελλοντικές συνεργασίες του. Η ίδια κυρία ηγείται ακόμη του Ινστιτούτου για την Μεσόγειο του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Δημοσίου Δικαίου (EPLO), που έχει αναλάβει να κάμψει τις αντιδράσεις της κοινωνίας σχετικά με τις ανεμογεννήτριες.
Το ΔΙΑΖΩΜΑ χρηματοδοτείται από εταιρείες κολοσσούς και όλες τις συστημικές τράπεζες για την «συνδιαχείριση και στραγγαλισμό της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας», όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων. Ακόμη διαβάζουμε στον Τύπο: «Ένας λοιπόν, από τους προνομιακούς συνεργάτες του πρώην υπουργού του Σημίτη, στον τομέα αυτό των μελετών, είναι και ο νυν υπουργός του Κούλη Μητσοτάκη, Θεόδωρος Σκυλακάκης». Η «ΤΟΠΟΣ Συμβουλευτική ΟΕ» που μετατράπηκε σε ΙΚΕ με υπεύθυνη την κόρη του κυρίου Σκυλακάκη Μαριάννα και έχει Ερευνητή & Σύμβουλο τον Θεόδωρο Μπένο, υιό του Σταύρου συνεργάζεται με το ΔΙΑΖΩΜΑ.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλες συμπτώσεις αλλά μου ήρθε στο μυαλό μια φράση του υπουργού του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελου Γιαννόπουλου: «Σε 60 χρόνια θα κάνουμε τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό! Τώρα διαχείριση του καπιταλισμού κάνουμε, αλλά θα μπορούσαμε να την κάνουμε και καλύτερα».
Με την Πατρίδα ή με την Παγκοσμιοποίηση;
Που συνδέονται όλα τα παραπάνω;
Η τελευταία ανοικτή πολιτική κίνηση του κυρίου Μπένου ήταν το 2013, όταν υπέγραψε μαζί με άλλους το πολυθρύλητο κείμενο των 58 για «μια προοδευτική δημοκρατική προοδευτική παράταξη». Μια έκκληση «στους πολίτες, στα κόμματα, στις συλλογικότητες, στα πολιτικά πρόσωπα, στις συνδικαλιστικές, τις αυτοδιοικητικές και τις πνευματικές δυνάμεις που κινούνται στον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της δημοκρατικής αριστεράς, του φιλελεύθερου κέντρου, της πολιτικής οικολογίας, του προοδευτικού ευρωπαϊσμού» που απέχουν και από την δεξιά και την νεοκομμουνιστική αριστερά.
Οι περισσότεροι από αυτούς οπαδοί της Παγκοσμιοποίησης του πολυπολιτισμού, της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και του εθνομηδενισμού, θριάμβευσαν την περίοδο 1996-2014, ανοίγοντας τον δρόμο του ΣΥΡΙΖΑ των αρνησιπατρίδων, οι οποίοι πήραν την σκυτάλη το 2015 της απόπειρας μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας σε ανθρώπινο και ιδεολογικό σκουπιδοτενεκέ.
Η αρχαία Ελληνική Παράδοση είναι βαθιά Πατριωτική και Φυλετική. Τα αρχαία θέατρα ήταν μέρος των Εθνικών εορτών, όπου αυτά υπήρχαν γιατί στην Δωρική Σπάρτη δεν υπήρχαν, και πρώτα στην πομπή των συντελεστών του θεατρικού έργου βρίσκονταν τα ορφανά παιδιά των πεσόντων πολεμιστών της Πόλεως, που κάθονταν και σε τιμητικές θέσεις. Τα θέματά τους τα αντλούσαν από την Ελληνική Μυθολογία, καθώς και από πολεμικές συγκρούσεις. Χαρακτηριστικά οι Πέρσες του Αισχύλου αναλύουν βαθύτατα τον Ελληνικό Πατριωτισμό.
