Πριν από μία δεκαετία, οι μεγάλες εταιρείες της μόδας δεσμεύτηκαν να αυξήσουν τους μισθούς των εργατών που φτιάχνουν τα ρούχα τους σε επίπεδα τα οποία να διασφαλίζουν ένα ελάχιστο επίπεδο διαβίωσης. Μέχρι και σήμερα, δεν το έχουν κάνει.
Στο Μπαγκλαντές, οι σχεδόν 600.000 άνθρωποι που φτιάχνουν ρούχα για τον σουηδικό γίγαντα του fast fashion H&M, κέρδιζαν, κατά μέσο όρο, 119 δολάρια τον μήνα κατά το πρώτο εξάμηνο του 2023. Στα προάστια της πρωτεύουσας Ντάκα, εκεί όπου βρίσκονται τα εργοστάσια ρούχων, χρειάζονται 194 δολάρια τον μήνα για να εξασφαλίσει κανείς το ελάχιστο κοινωνικά αποδεκτό επίπεδο ζωής, σύμφωνα με τον οργανισμό Global Living Wage Coalition.
Με αυτούς τους μισθούς, οι εργάτες δεν έχουν τίποτα στην άκρη. Για να καλύψουν έκτακτα ιατρικά ή άλλα έξοδα δανείζονται από συγγενείς. Κάποιους μήνες αγοράζουν μέχρι και τα τρόφιμά τους με πίστωση, γράφει η Wall Street Journal.
Η αγανάκτηση με τους χαμηλούς μισθούς ξεχείλισε τον περασμένο Οκτώβριο, όταν εργαζόμενοι έβαλαν φωτιά σε εργοστάσια ρούχων στο Μπαγκλαντές και έσπασαν ραπτομηχανές για να διαμαρτυρηθούν.
Οι δυτικές εταιρείες ρούχων λένε ότι επιθυμούν την αύξηση των μισθών, αλλά δεν έχουν ένα μαγικό ραβδί για να το κάνουν. Γενικά, τα εργοστάσια που φτιάχνουν τα ρούχα τους ανήκουν σε τρίτους προμηθευτές και έτσι, οι εταιρείες δεν ορίζουν τους μισθούς. Όπως λένε, δεν θέλουν να αναγκαστούν να επιβάλουν τα επίπεδα των αμοιβών στους προμηθευτές τους.
Αντ΄ αυτού, προωθούν άλλες λύσεις. Η H&M, για παράδειγμα, έφερε στο Μπαγκλαντές ειδικούς από την Σουηδία για να εκπαιδεύσουν τους εργαζόμενους στις διαπραγματεύσεις. Τα μέτρα αυτά, όμως, δεν έχουν αποτέλεσμα. Σε χώρες όπως η Κίνα, το Βιετνάμ και το Μπαγκλαντές, τα εργατικά σωματεία είναι είτε απαγορευμένα ή πολύ αδύναμα. Στην περίπτωση της μητρικής της Zara, Inditex, μόλις το 3% από τα εργοστάσιά της στην Ασία καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας.
Μέρος του προβλήματος είναι ότι ολόκληρη η βιομηχανία του fast fashion στηρίζεται πάνω στους χαμηλούς μισθούς.
Δεν είναι τυχαίο που το Μπαγκλαντές –ο δεύτερος μεγαλύτερος εξαγωγέας ρούχων στον κόσμο- είναι ένα από τα μέρη με τους πιο χαμηλούς μισθούς στην παγκόσμια βιομηχανία. Για να μπορούν να πουλάνε παντελόνια και μπλουζάκια φθηνά και να ανταγωνίζονται με τα brands της λεγόμενης ultrafast fashion (βλ. Shein), οι δυτικές εταιρείες της μόδας πιέζουν τους προμηθευτές τους να κρατούν το κόστος χαμηλό.
Εάν επέμεναν για καλύτερες αμοιβές, οι εταιρείες αυτές θα μπορούσαν να βρεθούν σε μειονεκτική θέση έναντι του ανταγωνισμού τους.
Σε κάποια βιομηχανικά κέντρα, όπως στο Βιετνάμ και την Κίνα, οι μισθοί των εργατών στα εργοστάσια ρούχων έχουν αυξηθεί, αλλά σε μερικά από τα μεγαλύτερα εξαγωγικά κέντρα, όπως στην Ινδονησία, την Ινδία και το Μπαγκλαντές, παραμένουν χαμηλοί.
Έπειτα από ημέρες διαμαρτυριών, πέρυσι, το Μπαγκλαντές αύξησε τον κατώτατο μηνιαίο μισθό κατά 55%, γύρω στα 113 δολάρια. Όμως οι εργάτες ζητούσαν τα διπλάσια και η αμερικανική κυβέρνηση κάλεσε το Μπαγκλαντές να επανεξετάσει την απόφαση.
πηγη moneyreview.gr
