του Θέμη Ι. Κανελλόπουλου
Και να σου και ο Πάτσης στην ατζέντα του πολιτικού συστήματος. Και λέω του πολιτικού κι όχι του κομματικού, γιατί το ίδιο το σύστημα και η Δημοκρατία μας -εκείνη όμως του υποδεκάμετρου- διαβαθμίζουν την ικανότητα του πόσο… πάτσης μπορεί να είσαι στους… Απάτσηδες πολιτικούς.
Ένας πολιτικός που είχε off shore, συναλλασσόταν με το δημόσιο κάνοντας μπίζνες με τη νόμιμη επικάλυψη, «έπαιζε» με τα κόκκινα δάνεια του κοσμάκη και όλοι ήξεραν, αλλά τώρα κάνουν πως δεν ξέρουν. Και που μέχρι και η Βουλή τον ήλεγξε για το Πόθεν και το Έσχες του και τον βρήκε… καθαρό, και, με ένα… «δεν ήξερα δεν ρώτησα» θα πούμε «πάει πέρασε ξανά». Έτσι και αυτός όπως τόσοι άλλοι… Απάτσι που μπήκαν, πλούτισαν με τον… ιδρώτα τους θα μας κουνήσουν… μαντίλι.
Εν αντιθέσει με τον πολιτάκο που δεν έχει να πληρώσει το γραμμάτιο του σπιτιού του, αντί το πολιτικό σύστημα να τον στηρίξει, θα τον εξευτελίσει και θα τον δικάσει και θα του πάρει και τα… σώβρακα, όχι βέβαια αυτό, αλλά τα κακά.. κοράκια των funds, ε;
Είπα για τη Δημοκρατία κι συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα των… Απάτσηδων. Οι πολίτες έχουν εθιστεί πια στην αποκάλυψη σκανδάλων, με τις έρευνες να δείχνουν την αίσθηση που αποτυπώνεται πως 4 στους 5 πολιτικούς μπαίνουν στο σύστημα για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα.
Σε μια κοινωνία που αγωνιά και ανησυχεί για να ζήσει, το ίδιο το πολιτικό σύστημα τρέφει και τροφοδοτεί με απάθεια την αίσθηση της ανικανότητας στην προσφορά και δυστυχώς -ακόμη χειρότερα- την εντεινόμενη επιλογή αποχής.
Αυτό έκαναν οι… απάτσηδες στην κοινωνία, από συμμετοχική την έκαναν να απέχθεται και να απέχει.
Για το τέλος… Η Ύβρις στην αρχαία Ελλάδα αναφερόταν ακόμη και στο όταν κάποιος υπερεκτιμούσε τις ικανότητες του και συμπεριφερόταν αλαζονικά προς τον λαό. Και τότε ερχόταν η Ύβρις, η Άτις, η Νέμεσις και η Τσις. Ενώ εμείς η νέα Ελλάδα, μυρίζει ακόμη την Ύβρι και… φτιάχνεται.
