Του Θανάση Κ.
Η νομοθετική πρωτοβουλία αναγνώρισης του “γάμου” των ομόφυλων ζευγαριών, είναι λάθος!
Κι αν προχωρήσει, θα είναι ακόμα μεγαλύτερο σφάλμα.
Δεν καλύπτει καμία “κοινωνική ανάγκη”.
Δεν το ζητάει η κοινωνία – αντίθετα απ’ ό,τι δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις, η κοινωνία είναι κατηγορηματικά αντίθετη! Σε ποσοστά που κυμαίνονται από 53% ως 71%! Ενώ όσοι συμφωνούν δεν ξεπερνούν το 25%…
Δεν το επιβάλλει το Διεθνές Δίκαιο, ούτε το Ευρωπαϊκό Δίκαιο…
Και δεν έχει καμία σχέση με “Ανθρώπινα Δικαιώματα”…
Ας τα πάρουμε ένα-ένα:
* Τα αστικά δικαιώματα των ομοφύλων ζευγαριών καλύπτονται πλήρως από το “Σύμφωνο Συμβίωσης”. Δεν χρειάζεται να εμπλακούν παιδιά…
Η εξίσωση της νόμιμης “συμβίωσης” με το θεσμό του γάμου, έχει νόημα μόνο για να αναγνωριστεί το δικαίωμα της τεκνοθεσίας. Όπου όμως, αναμιγνύονται πλέον και ανήλικα παιδιά…
Κι από δω αρχίζει το πρόβλημα.
Αν νομοθετηθεί η “συμβίωση” ως “γάμος” τότε, το ομόφυλα ζευγάρια θα ζητήσουν ό,τι επιτρέπεται και στα ετερόφυλα ζευγάρια. Για παράδειγμα η χρήση “παρένθετης” μητέρας. Δηλαδή η επίσημη μετατροπή της γυναίκας σε τεκνοποιητική μηχανή. Θα γεννά, θα πληρώνεται και θα φεύγει.
Σήμερα αυτό επιτρέπεται ως λύση ανάγκης για λόγους υγείας.
Αν γενικευτεί, θα γίνει αληθινή “φάμπρικα”…
Θα ζητήσουν επίσης να αναγνωρίζονται ως “γονέας ένα” και “γονέας δύο” επισήμως. Και για να μην υπάρχουν “διακρίσεις” (στα σχολεία κλπ.) θα απαιτήσουν να καταργηθούν οι έννοιες “πατέρας” και “μητέρα” για όλους. Για να γίνουμε “συμπεριληπτικοί” λέει…
Και τότε τα δικαστήρια θα υποχρεωθούν για λόγους “συμπεριληπτικότητας”, να καταργήσουν την επίσημη καταγραφή των γονέων ως “πατέρας” και “μάνα”. Πράγμα που έχει συμβεί ήδη σε κάποιες χώρες στο εξωτερικό (όπως στη Γαλλία, για παράδειγμα).
Ανοίγει λοιπόν ένα “παράθυρο” – μια αληθινή “Κερκόπορτα” – για την γενική επιβολή των όρων «γονέας ένα» και “γονέας δύο” σε αντικατάσταση του “πατέρας” και “μάνα”. Πράγμα που παραβιάζει τα δικαιώματα των συντριπτικής πλειοψηφίας. Των γονέων και των παιδιών!
Ο γάμος ΔΕΝ είναι απλή “νόμιμη συμβίωση”.
Ο γάμος ΔΕΝ αφορά μόνο τα “δικαιώματα” των ενηλίκων που συμβιώνουν. Αλλά και των παιδιών που έρχονται στη ζωή.
Και τα παιδιά έχουν δικαίωμα σε γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων.
Όταν ένας εκ των δύο γονέων πεθάνει, το παιδί δεν χάνει το γονεϊκό “πρότυπο”. Η μνήμη του εξακολουθεί να υπάρχει στη ζωή του.
Αν η γυναίκα ή ο άνδρας που έχασαν τον/την σύντροφό τους ξαναπαντρευτούν, το κενό αναπληρώνεται με φυσικό τρόπο.
Αν ο εν ζωή γονέας δεν ξαναπαντρευτεί, τότε κάποιος θείος ή κάποια θεία αναπληρώνει το κενό (πέρα από τη μνήμη του τεθνεώτος).
Σε κάθε περίπτωση το παιδί μεγαλώνει με την ζωντανή παρουσία ή και τη μνήμη “γονέων” και των δύο φύλων.
Αν νομοθετηθεί τεκνοθεσία σε ομόφυλα ζευγάρια, τότε αυτό καταργείται. Τα παιδιά αυτά υποχρεούνται να ζουν με “γονείς” μόνο του ενός φύλου.
Κι αυτό παραβιάζει τα δικαιώματα των παιδιών.
* Και τι θα συμβεί με τα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν ήδη – με πλάγιους τρόπους – υιοθετήσει παιδιά;
Περίεργο ερώτημα, στ’ αλήθεια: Επειδή κάποιοι κινήθηκαν στα όριά του νόμου, μας λένε ότι οφείλουμε να… νομιμοποιήσουμε πλήρως την παρανομία!
Είναι άλλο πράγμα να φροντίσουμε τα παιδιά αυτών των ζευγαριών (να μη τους γίνεται bulling κλπ). κι είναι εντελώς διαφορετικό να νομιμοποιήσουμε την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια και να γενικευτεί μια κατάσταση που είναι προβληματική, ώστε να γίνουμε… “συμπεριληπτικοί”!
— Αν τα παιδιά χρειάζονται γονεϊκά πρότυπα αμφοτέρων των φύλων, η τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια είναι λάθος. Να σεβαστούμε τα – ελάχιστα – παιδιά που το υπέστησαν ήδη. Όχι να γενικεύσουμε το λάθος!
— Κι αν πάλι τα παιδιά δεν χρειάζονται πρότυπα αμφοτέρων των φύλων (όπως υποστηρίζουν κάποιοι), τότε οι έννοιες “μάνα” και “πατέρας” είναι “στερεοτυπικά κατασκευάσματα” του παρελθόντος! Και να τα καταργήσουμε! Έτσι;
Να βγουν και να το πουν ευθέως. Όχι να το περνάνε πλαγίως.
(Και σε αυτή την περίπτωση, βέβαια, η μισή “Ψυχανάλυση” πετιέται στα σκουπίδια, γιατί έννοιες όπως το “Οιδιπόδειο σύμπλεγμα” για τα αγόρια και το “Ηλέκτρειο σύνδρομο” για τα κορίτσια, και η “συμβολική δολοφονία του πατέρα” για τους εφήβους, κι όλος ο Φρόϋντ, ο Λακάν, ο Γιούνγκ, όλα αχρηστεύονται! Γιατί όλοι αυτοί επικέντρωσαν στην επίδραση που έχουν πάνω στην διαμόρφωση των παιδιών γονείς ΚΑΙ των δύο φύλων).
Αν λοιπόν, κάποιοι κινήθηκαν στα όρια του νόμου, να φροντίσουμε τα θύματά τους κατά περίπτωση, όχι να γενικεύσουμε το λάθος!
* Και τι θα γίνει με τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών – αυτά τα λίγα που ήδη υπάρχουν – αν πεθάνει ο ένας εκ των δύο “γονιών” τους; Θα πάνε σε Ίδρυμα;
Τι θα ακούσουμε ακόμα;
Το θέμα αυτό μπορεί να λυθεί με πολλούς νόμιμους τρόπους. Για παράδειγμα με απλή συμβολαιογραφική πράξη. Όπου δύο ενήλικες συμφωνούν ότι, αν πεθάνει ο νόμιμος γονέας, το παιδί θα το υιοθετήσει ένας άλλος ενήλικας που δηλώνει εκ των προτέρων την θέλησή του να το κάνει και αναλαμβάνει τη σχετική υποχρέωση. Δεν υπάρχει λόγος να είναι “παντρεμένοι” ή να αναγνωρίζονται ως “παντρεμένοι” επισήμως. Κι αν χρειάζεται νομοθετική ρύθμιση γι’ αυτό, ας γίνει. Όχι να εξισωθεί ο γάμος με τη “συμβίωση”…
Τι θα ακούσουμε ακόμα;
* Και πόσους αφορούν όλα αυτά;
Μέχρι στιγμής, στα τέσσερα χρόνια που έχει νομιμοποιηθεί το “σύμφωνο συμβίωσης” για τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν υπογραφεί 420 περίπου τέτοια “σύμφωνα”! 300 μεταξύ ανδρών και 120 μεταξύ γυναικών.
Αυτός ο ελάχιστος αριθμός είναι το “σύνολο” των ατόμων που επέλεξαν αυτή τη ρύθμιση.
Από αυτές τις ελάχιστες περιπτώσεις, ένα ποσοστό θα θελήσει να προχωρήσει και σε “γάμο” (αν περάσει η πρωτοβουλία της κυβέρνησης).
Κι απ’ αυτά, ένα μικρότερο ποσοστό θα θελήσει ίσως, να υιοθετήσει παιδιά. Δεν θέλουν όλοι να αναλάβουν τέτοια υποχρέωση. Και μερικοί δεν μπορούν (λόγω ηλικίας κλπ.)
Κι από αυτά, ένα ακόμα μικρότερο ποσοστό θα πετύχει να εγκριθεί η αίτησή τους για τεκνοθεσία (έτσι κι αλλιώς, δεν εγκρίνονται όλες οι αιτήσεις).
Μιλάμε για συνολικά 100 παιδιά το πολύ. Από τα 1400 που βρίσκονται σε Ιδρύματα αυτή τη στιγμή.
Και θα διακινδυνεύσουμε να δώσουμε σε αυτά τα παιδιά “οικογένειες” όπου ΔΕΝ υπάρχουν γονεϊκά πρότυπα του ιδίου φύλου. Και θα ζητήσουμε από όλες τις υπόλοιπες οικογένειες να καταργήσουν την έννοια του “πατέρα” και της “μάνας”, τουλάχιστον επισήμως. Και – γιατί όχι; – να καταργήσουμε και τις “γιορτές της μάνας” και τις “γιορτές του πατέρα” για να γίνουμε… “συμπεριληπτικοί”!
Για να μη νοιώθουν “άβολα” τα (έστω και ελάχιστα) παιδιά που η ίδια η Πολιτεία θα τα έχει τοποθετήσει σε “οικογένειες” χωρίς “μάνα” και “πατέρα” – μόνο με “γονείς” υπ’ αριθμόν ένα και δύο…
Αυτό το “επιχείρημα” θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τόσο τραγικό…
Γιατί οι αριθμοί έχουν σημασία εδώ;
Για να καταδειχθεί ο “προσχηματικός” χαρακτήρας όσων επικαλούνται “ανθρωπιστικά επιχειρήματα”.
Δεν υπάρχουν “εκατοντάδες χιλιάδες” παιδιά στα Ιδρύματα!
Υπάρχουν 1400 περίπου…
Το γεγονός ότι γίνεται δεκτό εδώ και πολλές δεκαετίες από την ελληνική νομοθεσία να δίνονται παιδιά σε μονογενεϊκές οικογένειες, ΔΕΝ σημαίνει ότι παραβλέπουμε το κριτήριο των οικογενειών με γονείς και των δύο φύλων.
Η έκτακτη αυτή ρύθμιση πέρασε ως μέτρο “έκτακτης ανάγκης” το 1946, όταν λόγω της Κατοχής που είχε προηγηθεί και του εμφυλίου που ακολούθησε υπήρχαν πάνω από εκατό χιλιάδες ορφανά παιδιά – σε μια περίοδο με μόνο υποτυπώδη Κοινωνική Πρόνοια. Επομένως κάποιοι έπρεπε να τα πάρουν…
Σήμερα τέτοιο πρόβλημα ΔΕΝ υπάρχει. Τα παιδιά που βρίσκονται σε Ιδρύματα είναι ελάχιστα. Γι’ αυτό και εδώ και δεκαετίες η Πρόνοια αποφεύγει να τα δίνει σε μονογενεϊκές οικογένειες.
Τα άτομα που θέλουν να υιοθετήσουν παιδιά χωρίς σύντροφο, καταφεύγουν συνήθως στο εξωτερικό.
* Μήπως όμως η αναγνώριση του “γάμου των ομόφυλων ζευγαριών” είναι επιβεβλημένη από το Διεθνές ή το Ευρωπαϊκό Δίκαιο.
Αυτό είναι απολύτως ψευδές!
Και είναι προφανές ότι είναι ψέμα: Οι χώρες που έχουν αναγνωρίσει γάμο των ομοφύλων είναι 15 στην Ευρώπη των 27 – και 19 στο σύνολο της Ευρώπης (και πέραν της ΕΕ, σε σύνολο περίπου 35). Καμία από τις χώρες που ΔΕΝ αναγνωρίζουν τον γάμο των ομοφύλων δεν έχει παραπεμφθεί σε Ευρωπαϊκό ή Διεθνές Δικαστήριο ότι δήθεν “παραβιάζει” τα Ανθρώπινα Δικαιώματα…
Για την ακρίβεια υπάρχουν πολλές αποφάσεις Διεθνών (και Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων) που λένε το ΑΝΤΙΘΕΤΟ: Ότι οι χώρες μπορούν να αναγνωρίσουν ή να ΜΗΝ αναγνωρίσουν τη σύμβαση ομοφύλων ως “γάμο”…
Αλλά ΔΕΝ είναι “υποχρεωμένες” να το κάνουν!
Αναφέρω δύο εμβληματικές τέτοιες αποφάσεις (όποιος θέλει μπορεί να τις γκουγκλάρει, έχει ενδιαφέρον και το “σκεπτικό” τους…)
— Την απόφαση της Επιτροπής των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ηuman Rights Committee Joslin versus New Zealand του 2002,
— και την αντίστοιχη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) Shalk and Kopf versus Austria του 2010.
H νομοθετική εξίσωση της συμβίωσης των ομοφύλων με το γάμο, ΔΕΝ θεωρείται υποχρέωση των κρατών!
Και η μη “συμμόρφωση” ΔΕΝ συνιστά “παραβίαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτω픨
Τελεία και παύλα…
Γιατί λοιπόν υπάρχει τέτοια “πρεμούρα” να ικανοποιηθεί ένα “αίτημα” που
ΔΕΝ το θέτει η κοινωνία,
ΔΕΝ αφορά παρά ελάχιστους,
και μάλιστα με ΑΝΤΙΘΕΤΗ τη μεγάλη πλειονότητα της κοινωνίας.
Κι ενώ ΔΕΝ υπάρχει καμία διεθνής η ευρωπαϊκή υποχρέωση να το αποδεχθούμε;
Τα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα τα θέτει η ίδια η Κοινωνία.
Και την αποκατάσταση των πραγματικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων την απαιτεί πιεστικά η ίδια η Κοινωνία (πριν την αποδεχθεί η εκάστοτε κυβέρνηση).
Εδώ συμβαίνει το ακριβώς ΑΝΑΠΟΔΟ.
Γιατί, άραγε;
Γιατί δεχόμαστε αυτή την “άνωθεν” και “έξωθεν” εκβίαση, να νομοθετήσουμε πράγματα που δεν τα θέλουμε;
Και μάλιστα με “συναισθηματικού χαρακτήρα” – λαϊκιστικά – επιχειρήματα, που αποδεικνύονται απολύτως προσχηματικά και με νομικούς ισχυρισμούς, που είναι εντελώς ανυπόστατοι;
Πόσο “δημοκρατικό” είναι αυτό;
Και πόσο επικίνδυνο;
Και πόσο τραγικό να βλέπουμε ανθρώπους γύρω μας – και μάλιστα “ειδικούς” κάποιες φορές – να λένε σήμερα τα ακριβώς αντίθετα απ’ ό,τι υποστήριζαν οι ίδιοι προηγουμένως, προκειμένου να γίνουν “αρεστοί”;
Αλήθεια σε ποιούς θέλουν να γίνουν “αρεστοί”;
Την πραγματική κοινωνία ποιός θα την εκπροσωπήσει;
Η ουσία της Δημοκρατίας – η θέληση της πλειοψηφίας – πότε θα γίνει σεβαστή;
Και την πυρηνική οικογένεια που δημιουργεί και ανατρέφει παιδιά, ποιός θα την προστατέψει;
Ξέρει κανείς να μας πει;
ΥΓ. Και μια ερώτηση για προβληματισμό.
Με τη λογική όσων υποστηρίζουν το “γάμο” και την τεκνοθεσία στα ομόφυλα ζευγάρια, θα δεχόμασταν στο πλαίσιο των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” να θεσμοθετήσουμε νόμιμα σύμφωνα συμβίωσης και “γάμους” τριών ατόμων; Τεσσάρων; Πέντε;
Και θα τους δίναμε και το δικαίωμα να αναλαμβάνουν – όλοι μαζί – την ανατροφή παιδιών;
Γιατί όχι;
Το ερώτημα αυτό δείχνει και πόσο ακραία είναι αυτή η αντίληψη.
Όσων μπερδεύουν το δικαίωμα μεταξύ “συναινούντων ατόμων” να ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν – που είναι απολύτως σεβαστό – με τις ευθύνες που συνεπάγεται η οικογένεια και η τεκνοθεσία. Που είναι ΑΛΛΟ πράγμα…
Πράγματι αυτά τα δύο ΔΕΝ είναι ταυτόσημα.
Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, ΔΕΝ καταλαβαίνει τίποτα!
