«Ο περήφανος λαός», «ο δωδέκατος παίκτης στην εξέδρα». Χαϊδεύουμε τα αφτιά ενός όχλου που αναπαράγει εδώ και χρόνια τη βία και το μίσος. Εκκολάπτουμε με την ανάσα μας το αυγό του φιδιού. Ο τρίτος νεκρός οπαδός στη συμπρωτεύουσα τα τελευταία πέντε χρόνια δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι αποτέλεσμα μιας στρεβλής πραγματικότητας. Και δεν είναι μόνο ο ΠΑΟΚ και η Θεσσαλονίκη. Είναι πολλές οι φωλιές των φιδιών. Και μεγάλη η δική μας ευθύνη για να πούμε «ως εδώ»!
Προσωπικά δεν δίνω μία δεκάρα αν θα έχει ποδοσφαιρικά παιγνίδια το επόμενο Σαββατοκύριακο ή όχι. Από το να μετράμε νεκρούς στους δρόμους επειδή φορούσαν ένα κόκκινο ή ένα πράσινο κασκόλ, προτιμώ να μην έχουμε πρωτάθλημα. Και αν αυτό σας φαίνεται υπερβολικό, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Θάτσερ στην Αγγλία. Να κλείσουν τα σύνορα για τις ποδοσφαιρικές ομάδες και να ανοίξουν και πάλι μόνο όταν οι οικογένειες θα μπορούν να πηγαίνουν άφοβα στο γήπεδο. Τότε και μόνο τότε…
Θα υπάρξει κυβέρνηση που θα τολμήσει να βάλει τάξη στο ποδόσφαιρο; Να έρθει σε σύγκρουση με τα ισχυρά συμφέροντα που έχουν επενδύσει ποικιλοτρόπως στη στρογγυλή θεά; Και δεν είναι μόνο η οικονομική ή οπαδική διάσταση της «επένδυσης». Πολλές φορές υπάρχουν και σαφή πολιτικά κίνητρα. Όποιος ελέγχει μια δημοφιλή ποδοσφαιρική ομάδα έχει στα χέρια του ένα πολύτιμο όπλο επιρροής. Και να μην ξεχνάμε ότι το ποδόσφαιρο στηρίζει την τεράστια βιομηχανία του τζόγου…
Δεν πουλάμε ηθικολογία. Ούτε και εύκολες λύσεις. Καταλαβαίνουμε ότι οι οπαδοί έχουν και αυτοί ψήφους και μια απόφαση α λα Θάτσερ θα έχει επιπτώσεις για αυτόν που θα τη λάβει. Βραχυπρόθεσμα. Διότι μακροπρόθεσμα όλοι θα κερδίσουν από την εξυγίανση του ποδοσφαίρου. Δεν θα γίνει ο κόσμος μας αγγελικός, επειδή δεν είναι τέτοιος. Αλλά έχει σημασία να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο σοβαροί άνθρωποι και όχι υπόδικοι. Αλλά για να γίνει αυτό χρειάζεται να φτιαχτεί το προϊόν. Ή καλύτερα, να αρχίσει να κτίζεται από την αρχή.
Διαφορετικά θα έχουμε φαινόμενα σαν και εκείνα που συναντήσαμε στη Θεσσαλονίκη, έξω από τα γραφεία ιδιοκτήτη ΠΑΕ. Τότε που στις εκλογές για την ανάδειξη νέου αρχηγού στη ΝΔ οι οπαδοί της ομάδας περνούσαν ένας – ένας για να πάρουν τα τρία ευρώ της εγγραφής στο κόμμα και ένα μικρό ακόμη μεροκάματο για να ψηφίσουν τον υποψήφιο της καρδιάς του προέδρου. Είναι μία εικόνα που παραπέμπει ευθέως σε άλλες καταστάσεις. Ίσως αυτές να θεωρούνται φυσιολογικές σε άλλες χώρες, αλλά δεν ταιριάζουν σε μία χώρα που θέλει να πιστεύει ότι ανήκει στη Δύση.
Κάποιοι καλόπιστοι θα αναρωτηθούν. Με τη Θεσσαλονίκη τα βάλαμε; Όχι! Αλλά στη Θεσσαλονίκη χάθηκε προχτές ένα παλικάρι 19 ετών, επειδή ήταν οπαδός του Άρη! Θα μπορούσε να είναι το παιδί μου, το παιδί σας. Και δεν είναι η πρώτη φορά που συνέβη κάτι τέτοιο. Και δεν θα είναι ούτε και η τελευταία, εφόσον η Πολιτεία κλείνει τα μάτια σε περιστατικά που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ακραίες καταστάσεις. Όταν γράφαμε για τον κ. Σαββίδη και την εισβολή του στο γήπεδο με το όπλο του να βρίσκεται σε κοινή θέα, ήμασταν δήθεν εχθροί του … ΠΑΟΚ. Και να πού φτάσαμε! Ένας ακόμη νεκρός. Λοιπόν, ως εδώ! Δεν θέλουμε άλλους νεκρούς. Τόσο απλά, τόσο κατανοητά…
Δεν είναι μόνο η Θεσσαλονίκη! Πράγματι! Στην Αθήνα συναντήθηκαν εκατοντάδες οπαδοί της Προοδευτικής και του Ιωνικού για να «λύσουν τις διαφορές τους». Όπως έγραψαν στα μέσα ενημέρωσης «Καρτέρι στους οπαδούς του Ιωνικού έστησαν οι οπαδοί της Προοδευτικής, πριν από την έναρξη της αναμέτρησης με τον Απόλλωνα Πάτρας για την Basket League». Σε άλλη περίπτωση οπαδοί της ΑΕΚ «μπούκαραν» σε λέσχη του Ολυμπιακού, την ώρα που τα μέλη του συνδέσμου έκοβαν την πρωτοχρονιάτικη πίτα τους. Συνέβη, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη. Θα μπορούσε να είχε συμβεί στην Αθήνα…
Και φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Ποιος θα κάνει τη «δουλειά»; Δύσκολη ερώτηση. Κυρίως αν κρίνουμε από τα έργα και τις ημέρες αυτών που διαχειρίζονται σήμερα τα αθλητικά δρώμενα. Ποιος θα βρεθεί να σηκώσει τον σταυρό του μαρτυρίου; Διότι η εξυγίανση απαιτεί νέα πρόσωπα. Γνώστες του αντικειμένου, ανθρώπους με ικανότητες και κυρίως αποφασισμένους. Αποφασισμένους να τα βάλουν με ισχυρά συμφέροντα ή αλλιώς να τοποθετήσουν μόνοι τους το κεφάλι τους στην καρμανιόλα. Όπως και να το κάνουμε είναι μία δύσκολη άσκηση. Αλλά όχι άλυτη. Αρκεί να υπάρχει η ισχυρή πολιτική βούληση. Απαραίτητη προϋπόθεση…
