Ένα από τα τελευταία βράδια, που συνέτρωγα κι εγώ, ως άνθρωπος, μετά ολιγάριθμης φιλικής παρέας στο υπέροχο (τη νύχτα, το επισημαίνω…) κέντρο της πρωτεύουσας, είπα να τσεκάρω αν όντως η Ηρώδου Αττικού παραμένει ανοιχτή- κατά τη δέσμευση Κυριάκου.
Περασμένα μεσάνυχτα ήταν, και όντως ήταν ελεύθερη στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Μπροστά όμως στο Μέγαρο Μαξίμου, ακριβώς στη γωνία με τη Βασιλέως Γεωργίου, τροχονόμος με σταμάτησε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πραγματοποιούσαν αλλαγή οι εύζωνοι που φρουρούν το Προεδρικό Μέγαρο.
Έσβησα τη μηχανή του αυτοκινήτου και στάθηκα να παρατηρώ το ωραίο θέματα των ευσταλών ευζώνων, με τις τυποποιημένες κινήσεις κατά τη διάρκεια της αλλαγής σκοπιάς. Υπέροχοι, ως Έλληνες. Αλλά… αθόρυβοι!
Χωρίς εκείνο το βροντερό χτύπημα του τσαρουχιού στο πεζοδρόμιο. Άνοιξα το παράθυρο. Δεν άκουγα τίποτε, γιατί πολύ απλά δεν ακουγόταν τίποτε. Τα παλικάρια έκαναν την αλλαγή σχεδόν ακροποδητί. Λες και δεν φορούσαν τσαρούχια, αλλά… πουέντ ευλύγιστης μπαλαρίνας. Τρελάθηκα.
Πού ήταν εκείνο το βροντερό περπάτημα, το τόσο συμβολικό; Όταν χτυπούν οι εύζωνοι το τσαρούχι στο δρόμο, το κάνουν για να τους ακούν οι άγνωστοι νεκροί του έθνους που χάθηκαν πολεμώντας για την ελευθερία της πατρίδας.
Δυο ημέρες αργότερα, έξω από τη Βουλή είδα τη φρουρά να κατευθύνεται προς τον Άγνωστο Στρατιώτη, για αλλαγή σκοπιάς. Τα τσαρούχια χτυπούσαν αλύπητα το πεζοδρόμιο να το ακούν για τα καλά οι νεκροί του έθνους – καμία σχέση με εκείνο το βράδυ. Ησύχασα. Ευζώνους με πουέντ δεν θα δούμε. Αναρωτήθηκα όμως τι συμβαίνει. Ενοχλείται κανείς, και ποιος (ΠΟΙΟΣ) μπορεί να είναι αυτός, από το βροντώδες της νυχτερινής αλλαγής σκοπιάς στην Ηρώδου Αττικού; Απειρία το έχω, αλλά θα το βρώ…
