Του Θανάση Κ.
Πόσο σωστό είναι να λέμε, ότι «πρέπει να βάζουμε την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη πάνω από τα επί μέρους εθνικά συμφέροντα»;
Από πρώτη άποψη μοιάζει «σωστό» (για τους αφελείς).
Στην πραγματικότητα είναι μια ευχή, που δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα.
Ούτε έχει την παραμικρή πιθανότητα να πραγματωθεί ποτέ.
Ούτε το κάνει κανείς.
Σωστό θα ήταν αν λέγαμε, ότι το συνολικό ευρωπαϊκό συμφέρον μπορεί να είναι μακροπρόθεσμα καλύτερο για κάθε χώρα μέλος χωριστά από ό,τι τα επί μέρους βραχυχρόνια συμφέροντά τους.
Το συνολικό είναι καλύτερο από το «άθροισμα» των «επί μέρους» – και μακροχρόνια μάλλον παρά εφήμερα.
Αυτό όμως είναι εντελώς διαφορετικό πράγμα.
Γιατί με το μακροχρόνιο συμφέρον της Ευρώπης συνολικά δεν ασχολείται κανείς.
Για παράδειγμα, οι ισχυρές χώρες της Ένωσης επιβάλλουν εντελώς εγωϊστικά μια πολιτική που συμφέρει τις ίδιες, αλλά ΔΕΝ συμφέρει το σύνολο των χωρών.
Και το επιβάλλουν κινούμενες με ιδιοτελή κίνητρα.
Παράδειγμα η Γερμανία είχε φθηνό φυσικό αέριο από τη Ρωσία, και το … «παντρεύτηκε» κανονικά! Αποθαρρύνοντας άλλες χώρες να βρουν δικό τους φυσικό αέριο (πράγμα που θα έσπαγε τον ολιγοπωλιακή ισχύ του βασικού προμηθευτή τους – της Ρωσίας).
Εμποδίζοντας να γίνουν υποδομές (χερσαίοι αγωγοί) που θα επέτρεπαν ευρωπαϊκές εισαγωγές αερίου από άλλες πηγές, πέραν της Ρωσίας.
Και τέλος απομακρύνοντας σταδιακά κάθε άλλη εναλλακτική πηγή ενέργειας (π.χ. πυρηνικά εργοστάσια κλπ.) που θα μείωναν την ολιγοπωλιακή εξάρτηση της Ευρώπης από το ρωσικό αέριο…
Έβαλαν οι Γερμανοί τα συμφέροντα «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» πάνω από τα στενά εθνικά τους συμφέροντα»; Όχι…
Κι όταν αναγκάστηκαν να κόψουν το αέριο από τη Ρωσία, βρέθηκαν κυριολεκτικά στα κρύα του λουτρού, μαζί και με κάμποσους άλλους εταίρους τους, που είχαν πάρει στο λαιμό τους…
Ούτε το θεσμικό πλαίσιο της Ευρώπης προβλέπει «προτεραιότητα στο συνολικό», σε βάρος των «επί μέρους» εθνικών συμφερόντων.
Γι’ αυτό και υπάρχουν εκτεταμένα εθνικά βέτο στις ευρωπαϊκές αποφάσεις! Ακριβώς για να κατοχυρωθεί ότι καμία μεγάλη χώρα δεν θα υποχρεωθεί να θυσιάσει τα δικά της «επί μέρους» συμφέροντα προς χάριν του «συνολικού ευρωπαϊκού συμφέροντος».
Όταν συντάχθηκε η ευρωπαϊκή πολιτική για την (παράνομη) μετανάστευση, με τις Συμφωνίες του Δουβλίνου, προβλέφθηκε ότι όσοι περάσουν τα σύνορα της Ευρώπης μπορούν να πάνε όπου θέλουν, αλλά αν μια χώρα προορισμού δεν τους θέλει, τότε υποχρεωτικά επιστρέφουν στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην Ευρώπη. Δηλαδή κάθε χώρα οφείλει να φυλάει τα «προς τα έξω» σύνορά της…
Κι ύστερα άρχισαν να βάζουν…εμπόδια στις «παραμεθόριες» χώρες να φυλάνε τα σύνορά τους!
Κι ύστερα, όταν κάποια στιγμή άρχισαν μαζικές εισροές, σήκωναν εσωτερικά τείχη σε όλες τις ενδιάμεσες χώρες, αλλά εμπόδιζαν τις χώρες που βρίσκονταν πάνω στα σύνορα να σηκώσουν κι αυτές τείχη προς τα έξω!
Κι είχαμε έτσι γερμανικές ΜΚΟ να φέρνουν παράνομους μετανάστες από την Αφρική στην Ιταλία – όχι στη Γερμανία – και να απαιτούν να τους απορροφήσει η Ιταλία…
Ή είχαμε γερμανικές και ολλανδικές ΜΚΟ να συνεργάζονται με τους διακινητές από την Τουρκία και να φέρνουν εργαλειοποιημένους παράνομους «μετανάστες» στην Ελλάδα, απαιτώντας η Ελλάδα να τους κρατήσει, αδιαφορώντας αν μπορεί να τους αντέξει ή αν παίζουν το παιγνίδι του επίβουλου γείτονα…
Για τέτοια… «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» μιλάμε!
Τέλος, μη ξεχνάτε ότι κάθε σοβαρή πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας τίθεται υπό την τελική έγκριση του Γερμανικού Ακυρωτικού Δικαστηρίου! Γιατί αν δεν συμπίπτει με τις γερμανικές «απόψεις», θα πρέπει να ανατραπεί.
Ρωτήστε και τον κ. Ντράγκι τι τράβηξε όλα αυτά τα χρόνια, όταν χρησιμοποιούσε το Quantitative Easing (QE) – δηλαδή το όπλο της νομισματικής πολιτικής που έχουν πλήρως στη διάθεσή τους ΟΛΕΣ οι υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες στον κόσμο, και που στην ευρωζώνη ευρώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο περιορισμένα (στη δευτερογενή αγορά ομολόγων), μόνο προσωρινά και μόνον εφ’ όσον το… εγκρίνει το Γερμανικό ακυρωτικό δικαστήριο!
Μιλάμε για τέτοια… «προτεραιότητα στην ευρωπαϊκή αλληλεγγύη»!
Τέλος στον «υπόγειο» της θεσμικής υπόστασης της ΕΕ βρίσκεται πάντα ο λεγόμενος «Συμβιβασμός του Λουξεμβούργου» (του 1966) που επιτρέπει σε μια χώρα να επικαλεστεί «ζωτικά εθνικά συμφέροντα» για να μην εφαρμόσει αποφάσεις των Ευρωπαϊκών οργάνων. Αυτή η ρήτρα ουσιαστικά δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ γιατί πάντα αναζητείται «συμβιβασμός» μεταξύ των «μεγάλων» (και στη συνέχεια ασκούνται ασφυκτικές πιέσεις σε βάρος των «μικρών»).
Αλλά υπάρχει πάντα για να θυμίζει ότι τα επί μέρους συμφέροντα δεν θυσιάζονται έτσι εύκολα – και πάντως όχι από τους «μεγάλους».
Συμπέρασμα: Η «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» είναι μια «ευχή» που όλοι την επικαλούνται αλλά δεν αποτελεί προτεραιότητα πολιτικής, κανείς δεν την εφαρμόζει και το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ δεν την κατοχυρώνει ούτε την επιβάλλει…
Είναι μόνο μια «ευχή»! Όμως, με… «ευχές» δεν βάφονται αυγά!
Υπάρχει και μια άλλη επικίνδυνη ψευδαίσθηση: Η «Διεθνοποίηση» των εθνικών μας απειλών.
Κι εδώ υπονοείται κάτι αυτονόητα σωστό, που όμως εφαρμόζεται εντελώς στρεβλά – και καταντά επικίνδυνο.
Αν «διεθνοποίηση» σημαίνει «πολιτική συμμαχιών», ασφαλώς είναι σωστό!
Αν «διεθνοποίηση» σημαίνει να δείξω στη διεθνή κοινότητα το πόσο αποσταθεροποιητική είναι η συμπεριφορά της Τουρκίας προς την Ελλάδα, και πόσο απειλεί όχι μόνο την ίδια την Ελλάδα, αλλά και την διεθνή ασφάλεια, κανένας δεν θα είχε αντίρρηση.
Αλλά εδώ ο όρος «διεθνοποίηση» χρησιμοποιείται υπονοώντας κάτι πολύ διαφορετικό. Έως αντίθετο…
Εδώ όταν εμείς μιλάμε για «διεθνοποίηση» του εθνικού μας προβλήματος εννοούμε ότι το παραπέμπουμε σε κάποιους άλλους να το λύσουν για μας, πιθανότατα «συγκρατώντας» την Τουρκία για λογαριασμό μας.
Στην πράξη όταν εμείς μιλάμε για «διεθνοποίηση» εννοούμε εκκλήσεις προς τρίτους, να μας «σώσουν από την Τουρκία».
Κι επειδή κανείς δεν πρόκειται να πολεμήσει για λογαριασμό σου,
κανείς δεν πρόκειται να λύσει τα δικά σου προβλήματα
και κανείς δεν παριστάνει τον «παιδονόμο» ούτε τον «χωροφύλακα» στις διεθνείς σχέσεις, αν δεν έχει σοβαρό «ίδιο συμφέρον»,
αυτά που κάνουμε οδηγούν συνήθως σε κάποιες χλιαρές δηλώσεις στήριξης εκ μέρους τρίτων.
Που οδηγούν στο τέλος να πιέζουν εμάς διακριτικά να κάνουμε πίσω για να «καθησυχάσουμε» την Τουρκία!
Στην κρίση των Ιμίων «μπήκαν στη μέση» οι ΗΠΑ τότε (κι εμείς τους ευχαριστήσαμε δημόσια), αλλά το αποτέλεσμα ΔΕΝ ήταν να επιστρέψουμε στην «προτέρα κατάσταση», αλλά… να «γκριζάρουν» οι Τούρκοι το μισό Αιγαίο, χωρίς να πέσει τουφεκιά!
Και σήμερα να απειλούν την κυριαρχία όλων των νησιών μας.
Η «διεθνοποίηση» αυτού του είδους («ελάτε να μας σώσετε») αποθρασύνει την Τουρκία απέναντί μας και δημιουργεί «Πόντιους Πιλάτους» ανάμεσα σε μας και την Τουρκία…
Και, σε αυτό τουλάχιστον, δεν φταίνε οι «Πόντιοι Πιλάτοι». Φταίμε εμείς!
Αληθινή «διεθνοποίηση» θα ήταν να ξεκαθαρίζαμε τα εθνικά συμφέροντα που έχουμε δικαίωμα και υποχρέωση να υπερασπιστούμε, να βρίσκαμε αληθινούς συμμάχους να μας στηρίξουν και να δείχναμε ότι είμαστε αξιόπιστοι ως «σύμμαχοι» γιατί τα δικά μας τα προασπιζόμαστε! Άρα είμαστε διατεθειμένοι να στηρίξουμε και τα κοινά συμφέροντα.
Αν σε αυτά που εμάς ενδιαφέρουν πρωτίστως, εμείς ζητάμε από άλλους να «καθαρίσουν» για λογαριασμό μας, κανείς δεν θα μας θεωρεί αξιόπιστο σύμμαχο! «Επαίτες προστασίας» θα μας θεωρούν.
Αυτού του είδους η «διεθνοποίηση» ουσιαστικά αποτελεί ψευδαίσθηση ότι θα βρούμε «προστάτες», αναιρεί την αξιοπιστία μας στα μάτια τρίτων και ακυρώνει κάθε αληθινή πολιτική συμμαχιών. Δηλαδή κάθε αληθινή «διεθνοποίηση»…
Με δύο λόγια έχουμε υποκαταστήσει την εξωτερική πολιτική με λέξεις πομφόλυγες. Με φράσεις-«σαπουνόφουσκες», που δεν σημαίνουν τίποτε, ή σηματοδοτούν τα ακριβώς αντίθετα!
–Μιλάμε για «κόκκινες γραμμές» που ΔΕΝ είναι κόκκινες γραμμές, αφού τη κυριαρχία της μια χώρα είναι αυτονόητο ότι την υπερασπίζεται – δεν χρειάζεται να το διακηρύξει. «Κόκκινες γραμμές» είναι όσα θα υπερασπιστείς ΠΕΡΑ από την κυριαρχία σου. Όπως τα κυριαρχικά σου δικαιώματα. Αλλά γι’ αυτά ΔΕΝ μιλάμε. Άρα δίνουμε την εντύπωση ότι αυτά δεν θα τα υπερασπιστούμε, αν έμπρακτα τα παραβιάσουν…
– Μιλάμε για «κυριαρχικά δικαιώματα» (όπως η ΑΟΖ), που τα προβλέπει σαφώς το Διεθνές Δίκαιο, τα ορίζουν σαφέστατα ξένοι χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει από την ΕΕ (και όχι μόνο), η Τουρκία τα παραβιάζει κανονικά, αλλά εμείς δεν έχουμε τολμήσει ακόμα να τα διακηρύξουμε!
– Μιλάμε για «Διεθνές Δίκαιο», αλλά αποφεύγουμε να επικαλεστούμε σαφώς εκείνο το Διεθνές Δίκαιο που κυρίως καλύπτει τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή το Δίκαιο της Θάλασσας!
– Μιλάμε για «Διεθνοποίηση» και εννοούμε συνήθως, ότι ψάχνουμε «προστάτες» να μας σώσουν, κι όχι «συμμάχους» να μας στηρίξουν.
– Μιλάμε για «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» που βρίσκεται πάνω από τα εθνικά συμφέροντα, την ώρα που όλα τα κράτη μέλη – μικρά μεγάλα – κάνουν το ακριβώς αντίθετο: δίνουν έμφαση στα εθνικά τους συμφέροντα!
Και τα μεγάλα κράτη μέλη, πιο συγκεκριμένα, απαιτούν στο όνομα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» απ’ όλους τους υπόλοιπους, να θυσιάσουν τα δικά τους εθνικά συμφέρονται για να μη θιγούν οι προτεραιότητες και οι ιδιοτέλειες της Γερμανίας (φερ’ ειπείν).
Όλα αυτά είναι, πράγματι, πομφόλυγες!
Πώς; Πομφόλυγες είναι «βαριά κουβέντα»;
Για να δούμε:
Πριν δύο χρόνια η Τουρκία υπέγραψε μια Συμφωνία με την… ψευδοκυβέρηση Σάρατζ της Λιβύης (που έλεγχε τότε λιγότερο από τη… μισή χώρα) με την οποία εκχωρούσε μέρος της ελληνική ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης στη Λιβύη και την υπόλοιπη ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή, την άρπαζε για λογαριασμό της ίδιας της Τουρκίας!
Το «σύμφωνο» αυτό ΔΕΝ επικυρώθηκε ποτέ από το Κοινοβούλιο της Λιβύης!
Προχθές η Τουρκία υπέγραψε με την ψευδοκυβέρνηση Ντπέϊμπα (που ελέγχει κυρίως την πρωτεύουσα της χώρας και τίποτε πέραν αυτής) «επέκταση» της προηγούμενης συμφωνίας (που ουσιαστικά είναι ανυπόστατη, αφού δεν έχει επικυρωθεί) και με την οποία εξουσιοδοτείται η Τουρκία να κάνει έρευνες στη «Λιβυκή» ΑΟΖ, η οποία όμως βρίσκεται εντός της ελληνικής ΑΟΖ!
Και αυτό το «μνημόνιο συνεργασίας» το Κοινοβούλιο της Λιβύης το κήρυξε άκυρο την επόμενη στιγμή!
Ερώτηση: αν τουρκικά ερευνητικά σκάφη, συνοδεία τουρκικών πολεμικών, αρχίσουν έρευνα σε περιοχές εντός ελληνικής ΑΟΖ εμείς θα αντιδράσουμε; Και πώς;
Αν δεν αντιδράσουμε εμπράκτως, τότε καταλαβαίνετε πώς όλα όσα λέμε («διεθνές δίκαιο», «διεθνοποίηση», «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη») είναι σαπουνόφουσκες!
Και πώς ακριβώς θα αντιδράσουμε υποστηρίζοντας την ΑΟΖ μας, όταν ακόμα δεν την έχουμε ανακηρύξει;
Πώς μπορούμε να μιλάμε για υπεράσπιση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων που εμείς ακόμα δεν τα έχουμε διεκδικήσει στοιχειωδώς, όταν οι άλλοι ευθέως και εμπράκτως τα καταπατούν;
Γι’ αυτό σας λέω: «Σαπουνόφουσκες» είναι μάλλον ΗΠΙΟΣ χαρακτηρισμός.
Ο ακριβέστερος (και βαρύτερος) δεν γράφεται.
ΥΓ. Αλήθεια, αν στο όνομα της αλληλεγγύης μας προς το «ευρωπαϊκό συμφέρον της… πράσινης μετάβασης» μας ζητούσαν οι εταίροι μας να παραιτηθούμε από έρευνες υδρογονανθράκων στην Ανατολική Μεσόγειο, εμείς τι θα κάναμε; Θα παραχωρούσαμε την ΑΟΖ μας – στο όνομα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» προς τα… «πράσινα άλογα»;
Την ώρα που ΟΛΟΙ οι άλλοι γύρω μας ψάχνουν και βρίσκουν και επωφελούνται;
Αλήθεια, αν οι σύμμαχοί μας στο όνομα της «συμμαχικής αλληλεγγύης» μας ζητούσαν να παραχωρήσουμε στην Τουρκία μέρος της ΑΟΖ που βρίσκεται στη δική μας δικαιοδοσία (μην είμαστε «μοναχοφάηδες»!) εμείς θα το κάναμε;
Έτσι καταλαβαίνουμε τη… «διεθνοποίηση»;
Έτσι καταλαβαίνουμε την «συμμαχική αλληλεγγύη»;
Ξέρετε έστω και μια άλλη χώρα που να σκέφτεται ή να συμπεριφέρεται έτσι;
Έστω και μισή;
Πώς;
Καμία!
Α μπράβο. Γι’ αυτό σας λέω, οι «σαπουνόφουσκες», ή «πομφόλυγες» είναι το ηπιότερο που μπορώ να πω, για τις σαχλαμάρες που ακούμε.
