Η εξομολόγηση ενός ανθρώπου ο οποίος μόλις βίωσε ένα εγκεφαλικό επεισόδιο
Την πρώτη φορά μετά το περιστατικό που χρειάστηκε να υπογράψω ηλεκτρονικά σε κάποια ιατρική υπηρεσία, πήρα βαθιά ανάσα και αργά, προσεκτικά, σχημάτισα μια τζίφρα που θα μπορούσε να είναι η υπογραφή μου, αλλά και όχι. Το πρώτο κεφαλαίο ήταν υπερβολικά μεγάλο, όμως, μικραίνοντας το μέγεθος, κάπως χάθηκε η συνοχή, έτσι που το τελικό αποτέλεσμα έδειχνε σαν να υπέγραφα ενώ κάποιος με τραβούσε απ’ το μανίκι να φύγουμε… Σήκωσα τα μάτια στον υπάλληλο απολογητικά. «Συγγνώμη» είπα μασώντας, κυριολεκτικά, τα λόγια μου. «Μόλις το Σββτκύρ’ ακο ειχένα μικρό εγκφαλικό.»
«Α, μάλιστα» απάντησε συγκαταβατικά, «συμβαίνει, ξέρετε, εντυπωσιακά συχνά. Βέβαια,» πρόσθεσε, «άλλο τόσο συχνά, κανείς δεν παίρνει χαμπάρι τίποτα.»
Ούτε εγώ. Για πάνω από ένα εικοσάωρο δεν είχα ιδέα τι μου συνέβαινε. Πάντα φανταζόμουν τα εγκεφαλικά σαν κεραυνό εν αιθρία, ένα βίαιο μάγκωμα στο σύστημα, τον κεντρικό πίνακα ελέγχου να μην ανταποκρίνεται, κάτι τέλος πάντων που δεν υπήρχε περίπτωση να αμφισβητηθεί. Όμως σε αυτή την περίπτωση, δεν ήταν καθόλου έτσι.
Πώς είναι να παθαίνεις εγκεφαλικό;
Το μούδιασμα γύρω από το στόμα το βράδυ της Παρασκευής, μετά την ημερήσια έξοδο στο εξοχικό, το απέδωσα σε αλλεργική αντίδραση στα σταφύλια που είχα κόψει από το κλήμα και είχα φάει χωρίς να τα πλύνω. Έκανα μια νοερή σημείωση να είμαι πιο προσεκτικός στο μέλλον και έπεσα για ύπνο. Το ότι είχα περάσει δυόμιση ώρες κάνοντας χειρωνακτική δουλειά στον κήπο κάτω από τον ήλιο, όπως και ο γερός τηλεφωνικός καυγάς με τον αδελφό μου το ίδιο βράδι, θα αποκτούσαν σημασία μόνο αναδρομικά.
Κοιμήθηκα και ξύπνησα κανονικά, αν εξαιρέσει κανείς την κούπα του πρωινού καφέ που μου γλίστρησε κι έσπασε στον νεροχύτη καθώς και τα κλειδιά του σπιτιού που είχαν μια ασυνήθιστα ανυπάκουη συμπεριφορά. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, ανέβηκα στο ποδήλατο και βγήκα να συναντήσω την ημέρα.
Διαβάστε περισσότερα εδώ
πηγη athensvoice.gr
