Τα τελευταία χρόνια οι διαμαρτυρίες των αγροτών πληθαίνουν. Οι παραγωγοί βρίσκονται για πολλοστή φορά στα… κάγκελα υψώνοντας τις φωνές τους απέναντι στις ακολουθούμενες πολιτικές και αρνούνται να κάτσουν στο τραπέζι του διαλόγου.
Η κυβέρνηση από τη μεριά της, δηλώνει ότι έχει ικανοποιήσει 20 από τα 27 αιτήματά τους και κάνει λόγο για «παράλογα» αιτήματα.
Βλέποντας αγρότες ξανά στα μπλόκα το ερώτημα που γεννάται είναι πλέον διπλό: τι πρωτογενή τομέα θέλουμε ως χώρα και ποιο μέλλον για τους νέους μας;
Οι προειδοποιήσεις για την εγκατάλειψη της γης και τη συρρίκνωση του αγροτικού πληθυσμού διαδέχονται η μία την άλλη. Οι νέοι δεν πάνε στα χωράφια, τα κίνητρα δεν αρκούν για να τους πείσουν να ακολουθήσουν αυτό το επίπονο μονοπάτι. Κι έτσι, η ελληνική ύπαιθρος αδειάζει, και την ίδια στιγμή, το δημογραφικό πρόβλημα «θεριεύει».
Ακούμε συχνά πως «το μέλλον της Ελλάδας είναι ο πρωτογενής τομέας». Όμως οι πολιτικές που εφαρμόζονται, κρίνοντας από την στάση των αγροτών, μαρτυρά πως οδηγούν στην αποδυνάμωσή του. Αν δεν αλλάξει κάτι, δεν κινδυνεύει μόνο η αγροτική παραγωγή, κινδυνεύει και η συνέχεια των κοινοτήτων, η ζωή στα χωριά και η ίδια η βιωσιμότητα του πληθυσμού μας.
Το θέμα δεν είναι ρητορικό. Είναι ζήτημα επιβίωσης για την ελληνική ύπαιθρο, για τους νέους που ονειρεύονται να μείνουν στα χωριά τους και, τελικά, για τη χώρα στο σύνολό της.
Σίσσυ Τριάντου
