Του Θανάση Κ.
Η μετακίνηση των δυτικών κοινωνιών «προς τα δεξιά», έχει ήδη ξεκινήσει και κερδίζει συνεχώς έδαφος…
Αυτό τουλάχιστον ομολογούν, σήμερα, τα συστημικά μήντια.
Τώρα μοιάζουν να το καταλαβαίνουν. Γιατί μέχρι πριν λίγους μήνες δεν το είχαν πάρει χαμπάρι…
— Μόλις προχθές είχαμε εκλογές στην Αυστρία. Όπου κυβερνούσε συνασπισμός της Δεξιάς και του Κέντρου, κι ήδη πρώτο κόμμα αναδείχθηκε αυτό της ακροδεξιάς…
— Πριν λίγους μήνες στην Γαλλία, το δεξιό Κόμμα της κας Λεπέν ήλθε πρώτο σε ψήφους (με διαφορά) αλλά… τρίτο σε έδρες ! Και ακολουθεί ουσιαστικά ακυβερνησία, μέχρι να ξαναγίνουν εκλογές, σε εννιά μήνες…
— Στο μεταξύ σε μια σειρά Γερμανικά κρατίδια (Θουριγγία, Σαξονία, Μαγδεμβούργο), το (όντως) ακροδεξιό Κόμμα AfD ανέβηκε ιλιγγιωδώς, κι έφτασε την πρώτη ή τη δεύτερη θέση, ενώ ανέβηκε πολύ και το νέο Κόμμα της Αριστεράς, της κας Sahra Wagengnecht. Με απόψεις, όμως, που σχεδόν ταυτίζονται με τις θέσεις της Δεξιάς στα θέματα της παράνομης μετανάστευσης, στα θέματα της “βεβιασμένης ενεργειακής μετάβασης” και στα θέματα του “δικαιωματισμού” και της καταπολέμησης της woke culture…
— Λίγους μήνες πριν, αντίστοιχα είχαν συμβεί και στην Ολλανδία.
— Ενώ τα τελευταία δύο χρόνια η Δεξιά έχει κερδίσει την διακυβέρνηση στη Σουηδία και στη Φιλανδία.
Για να μη μιλήσουμε για το Κόμμα του κ. Orban στην Ουγγαρία, που παραμένει στην εξουσία με πολύ υψηλά ποσοστά – και δεν νοιώθει καθόλου μόνος πια στην Ευρώπη, όπως ένοιωθε μέχρι πριν λίγο.
— Και η Σλοβακία βέβαια, που ακολουθεί πιστά πλέον την πολιτική του Όρμπαν.
Ακόμα και σε χώρες όπου κυβερνούν τα κεντροαριστερά κόμματα, οι δεξιές δυνάμεις ανεβαίνουν συνεχώς (Ισπανία, Πορτογαλία κλπ.)
— Τέλος, μένει να δούμε τι θα συμβεί, σε πέντε εβδομάδες περίπου, στις εκλογές της 5ης Νοεμβρίου και στις ΗΠΑ. Όπου οι εταιρίες δημοσκοπήσεων που είχαν τις καλύτερες “προβλέψεις” τα οκτώ προηγούμενα χρόνια (Αtlas-Intel, Trafalgar Group και Rasmussen) πιθανολογούν πλέον νέα νίκη του Ντόναλντ Τράμπ.
Σε μιαν αναμέτρηση, που προβλέπεται πολύ αμφίρροπη, ωστόσο…
Υπάρχει, λοιπόν, σοβαρή «στροφή» των δυτικών κοινωνιών.
— Υπάρχουν ευρωπαϊκές χώρες όπου η πλειοψηφία έχει περάσει ήδη σε δεξιά κόμματα, αν και οι κυβερνήσεις που προκύπτουν βρίσκονται σε ασφυκτικούς περιορισμούς από τις Βρυξέλλες. Τέτοιες χώρες είναι η Σουηδία, η Φιλανδία και η Ολλανδία – στην οποία χρειάστηκαν οκτώ μήνες διαβουλεύσεων για να σχηματιστεί κυβέρνηση με το «ακροδεξιό» κόμμα του κ. Βίλντερς…
— Υπάρχουν χώρες όπου η πλειοψηφία ασκείται ήδη από δεξιά κόμματα σε πλήρη αντιπαράθεση με τις Βρυξέλλες. Όπως η Ουγγαρία του Όρμπαν, αλλά και η Σλοβακία όπου ο «αποσυνάγωγός» Πρωθυπουργός της έπεσε ήδη θύμα απόπειρας δολοφονίας, από την οποία μόλις γλίτωσε.
— Υπάρχει η Ιταλία στην οποία κυβερνούν η δεξιά κα Μελόνι και ο δεξιός κ. Σαλβίνι, αν και υπό ασφυκτική πίεση από τις Βρυξέλλες, λόγω των χρόνιων οικονομικών προβλημάτων της Ιταλίας…
— Υπάρχουν χώρες όπως η Γαλλία, που μένουν ακυβέρνητες, γιατί το δεξιό κόμμα της κας Λεπέν που πλειοψήφησε στις κάλπες, δεν έχει τις έδρες για να σχηματίσει κυβέρνηση! Ενώ τα κόμματα που συνασπίστηκαν εναντίον της δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε τίποτα! Η προσωρινή λύση που βρέθηκε υπό τον νέο Πρωθυπουργό κ. Μπαρνιέ, είναι πολύ πιο κοντά στις θέσεις της «δεξιάς πλειοψηφίας», αλλά η λύση θα δοθεί στις επόμενες εκλογές που θα γίνουν στο πρώτο μισό του 2025.
— Υπάρχουν τέλος, και χώρες που έχουν κεντροαριστερές κυβερνήσεις, οι οποίες, όμως, σε κάποια κρίσιμα θέματα τουλάχιστον, έχουν υιοθετήσει τις θέσεις της δεξιάς προκειμένου να παραμείνουν στην εξουσία (για παράδειγμα Ισπανία και Δανία). Ιδιαίτερα στο θέμα της παράνομης μετανάστευσης. Όπου προσφάτως στροφή στις “δεξιές θέσεις” έκανε και ο Σοσιαλδημοκράτης Καγγελάριος της Γερμανίας Όλαφ Σόλτς. Όπως αντίστοιχη στροφή «φύλαξης των συνόρων» έκανε και η υποψήφιος των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις! Η οποία όμως, δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί αυτό που τώρα «ανακάλυψε» (να κλείσουν επιτέλους τα σύνορα στις παράνομες «ροές»), δεν το έκανε τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια, που η ίδια ήταν αντιπρόεδρος του Μπάϊντεν.
Τελικά δεν έχουμε μόνο μετακίνηση των ψηφοφόρων δεξιότερα. Έχουμε ταυτόχρονα μετακινήσεις ΜΗ «δεξιών» κομμάτων – σοσιαλιστικών, σοσιαλδημοκρατικών και «κεντρώων» – σε “δεξιότερες” θέσεις, προκειμένου να παραμείνουν στη διακυβέρνηση…
(Εδώ, οι δικοί μας ΔΕΝ έχουν καταλάβει τίποτα…)
Εκείνο που πραγματικά συμβαίνει σήμερα, είναι ότι εγκαταλείπεται το “αφήγημα” που επικράτησε τα τελευταία χρόνια στη Δύση!
Το εγκαταλείπουν μεγάλες μάζες ψηφοφόρων. Το εγκαταλείπουν και κάποιοι από τους ως τώρα υποστηρικτές του…
(Εδώ, οι δικοί μας, εξακολουθούν να ΜΗΝ καταλαβαίνουν τίποτα…)
* Ποιό είναι όμως, αυτό το “αφήγημα” που σήμερα εγκαταλείπεται;
Κι είναι η εγκατάλειψή του στροφή στα “δεξιά”;
Τι ακριβώς είναι «δεξιά»;
Η ιδεολογική διάκριση Αριστερά-Κέντρο-Δεξιά, γίνεται σήμερα, κυρίως από τα συστημικά μήντια της Δύσης, πάνω σε τέσσερα θέματα:
— Στο ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης, όπου “δεξιά” θεωρείται η άρνηση νομιμοποίησης των ροών και των δουλεμπόρων που διακινούν τους παράνομους…
— Στο ζήτημα της “βεβιασμένης ενεργειακής μετάβασης” λόγω “κλιματικής αλλαγής”. Όπου “δεξιά” θεωρείται κάθε αντίρρηση να εγκαταλειφθούν εντελώς οι υδρογονάνθρακες στα επόμενα δέκα ως τριάντα χρόνια…
— Στα ζητήματα του “δικαιωματισμού”, όπου “δεξιά” θεωρείται κάθε αντίρρηση να γίνει αποδεχτή η woke culture: Δηλαδή η πλήρης αποδόμηση της οικογένειας, της Χριστιανικής Θρησκείας και της εθνικής ταυτότητας. Και “προοδευτική” θεωρείται η θεωρία των… άπειρων φύλων – και η πλήρης αμφισβήτηση της διάκρισης ανάμεσα σε “αρσενικό” και “θηλυκό”.
— Τέλος, σε ό,τι αφορά τον Πόλεμο στην Ουκρανία, “προοδευτική” θεωρείται η ταύτιση με την Ουκρανία και η πλήρης αντιπαλότητα με τη Ρωσία – και “δεξιά” θεωρείται η αμφισβήτηση της δυτικής στήριξης προς το καθεστώς Ζελένσκι.
* Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι όσα μάθαμε να ονομάζουμε “Αριστερά” και “Δεξιά” ΔΕΝ έχουν σχέση με όλα αυτά:
— Η Μαρξιστική Αριστερά, εδώ και 150 χρόνια περίπου (από τον καιρό που ο Μάρξ έγραψε την “Κριτική στο Πρόγραμμα της Γκότα”) ήταν ΑΝΤΙΘΕΤΗ με την μετανάστευση! Φανταστείτε: τότε μιλούσε για τη ΝΟΜΙΜΗ μετανάστευση! Για την παράνομη εισβολή “εργαλειοποιημένων”, ούτε λόγος…
— Μετά τη δεκαετία του ’60, η Αριστερά – και όχι μόνο – είχε ευαισθησίες για τα περιβαλλοντικά θέματα. Αλλά προτεραιότητα της Αριστεράς ήταν πάντα η φθηνή, ασφαλής και προσβάσιμη ενέργεια για τα λαϊκά στρώματα.
Η “βεβιασμένη μετάβαση” που αυξάνει την τιμή ενέργειας και οδηγεί σε κλείσιμο εργοστασίων, ακρίβεια και χρόνια ανεργία, ήταν αντίθετη με τις προτεραιότητας της παραδοσιακής Αριστεράς.
— Στα ζητήματα του “δικαιωματισμού” η Αριστερά υπερασπιζόταν πάντα τα δικαιώματα των λαϊκών στρωμάτων. Δεν ζητούσε “προνόμια” για τις… σεξουαλικές μειοψηφίες.
Ούτε αποδεχόταν να μιλάνε drag-queens σε παιδιά του νηπιαγωγείου!
Ούτε συζητούσε να παρέχεται ιατρική βοήθεια σε εφήβους να αλλάξουν φύλο, χωρίς την έγκριση των γονιών τους (ζήτημα το οποίο βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο της προεκλογικής αντιπαράθεσης σε διάφορες Πολιτείες των ΗΠΑ)
Ούτε συζητούσε για το… πόσα είναι τα φύλα.
Με βάση τις σημερινές αντιλήψεις της woke culture το μνημειώδες έργο του Friedrich Engels “Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους”, που κάποτε θεωρούνταν κεντρικό στη Μαρξιστική Βιβλιογραφία, σήμερα θα καταδικαζόταν ως “ακροδεξιό Μανιφέστο”!
Και ο “ήρωας” της Παγκόσμιας Αριστεράς Ερνέστο Τσε Γκουεβάρα, ο οποίος σιχαινόταν την ομοφυλία (και προσπαθούσε να… “θεραπεύσει” τους ομοφυλόφιλους με το στανιό) θα θεωρούνταν… φασίστας!
— Στα γεωπολιτικά ζητήματα η Αριστερά ήταν πάντα αντίθετη με το “δυτικό Ιμπεριαλισμό”. Κι έτσι, η συνεχής επέκταση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς και η ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, στα μάτια της παραδοσιακής Αριστεράς θα ήταν καταδικαστέα. Και όχι μόνο στα μάτια της Αριστεράς…
Και πάντως, σίγουρα δεν θα ήταν “προοδευτικό αίτημα”…
Μπορεί η Αριστερά να έκανε τραγικά λάθη και να ζούσε μέσα σε ιδεοληψίες σε πάρα πολλά θέματα, αλλά η Αριστερά ήταν αυτή που ήταν. Δεν ήταν το… ακριβώς ΑΝΤΙΘΕΤΟ, όπως εμφανίζεται τώρα.
Έχουμε λοιπόν, σήμερα, ένα “νεο-φιλελεύθερο” καθεστωτικό σύστημα στη Δύση να παρουσιάζει ως “Αριστερά” κάτι που είναι εντελώς “μεταλλαγμένο” σε σχέση με το παρελθόν.
Και να κραδαίνει την “ρομφαία” της Τιμωρίας, ενάντια σε όποιον διαφωνεί με τις ιδεοληψίες του, όπως έκανε η Σταλινική Αριστερά όπου κυβέρνησε…
* Και θεωρούνται πλέον… “ακροδεξιοί” όσοι διαφωνούν με τις ιδεοληψίες ενός καθεστωτικού “νεο-φιλελευθερισμού” στη Δύση, ο οποίος:
— πρώτον ΔΕΝ είναι “φιλελεύθερος” (υπονομεύει την ανταγωνιστικότητα της παραγωγής μέσω της βεβιασμένης ενεργειακής μετάβασης)
— δεύτερον δεν είναι καν “προοδευτικός” (χτυπάει τα δικαιώματα της λαϊκής πλειοψηφίας και τα υποκαθιστά με προνόμια μειοψηφιών),
— τρίτον μετέρχεται μέσα ιδεολογικής απαξίωσης και τρομοκράτησης των αντιπάλων του, παρόμοια με αυτά που χρησιμοποίησε η Σταλινική Αριστερά και τα οποία τα απέρριψε τελικά η ίδια η Αριστερά – ακόμα και τα καθεστώτα του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” πριν καταρρεύσουν κι αυτά…
— στρέφεται ενάντια στην ίδια την πολιτιστική ταυτότητα της Δύσης, την οποία ενοχοποιεί για όλα τα δεινά του κόσμου (αυτό ακριβώς κάνει η woke culture), και θέλει να επιβάλλει την “ηγεμονία” της Δύσης με… αντιδυτικά ιδεολογήματα!
Αντικαθιστώντας τον Κάρολο Μάρξ με τη…Γκρέτα,
την “εργατική τάξη” με τους… ΛΟΑΤΚΙ,
την “πάλη των τάξεων” με τη διαπάλη “σεξουαλικών διαφορετικοτήτων”,
και, εις τα καθ’ ημάς, τον Άρη Βελουχιώτη με την…”Τζέισον-Αντιγόνη”!
Αυτό το συνονθύλευμα δεν είναι πια ούτε Αριστερό ούτε Δεξιό,
ούτε Προοδευτικό ούτε Συντηρητικό,
δεν έχει κοινωνική αναφορά,
δεν δημιουργεί “κοινωνική δυναμική”,
δεν οδηγεί πουθενά – μόνο σε πολώσεις και αδιέξοδα…
* Και φυσικά δεν επιτρέπει καμία “σύνθεση των αντιθέτων” (που θα λέγαμε στη Διαλεκτική),
δηλαδή δεν επιτρέπει τη δημιουργία οποιουδήποτε “Κέντρου”, όπου θα εκτονωθούν οι ακρότητες και θα ισορροπήσει η κοινωνία.
— Γιατί τι είδους “Κέντρο” μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε όσους πιστεύουν ότι τα βιολογικά φύλα είναι δύο και όσους επιμένουν ότι τα “κοινωνικά φύλα” είναι… άπειρα;
— Τι είδους “σύνθεση” μπορεί να προκύψει με όσους επιμένουν ότι όποιος δηλώνει “πρόσφυγας” μπορεί να μπαίνει και να εγκαθίσταται σε όποιαν χώρα θέλει; — Ποια δημοκρατία μπορεί να σταθεί, αν δεν ελέγχει τα σύνορά της κι αν δεν περιφρουρεί τη νομιμότητα μέσα στην επικράτειά της;
— Τι είδους “δημοκρατική συναίνεση” μπορεί να παραχθεί με όσους υποστηρίζουν ότι οι “μειοψηφίες” έχουν πάντα δίκιο κι ότι η πλειοψηφία οφείλει πάντα να συμμορφώνεται με τα καπρίτσια κάθε μειοψηφίες, πέρα και πάνω από τις κοινωνικές αντιλήψεις και την ίδια τη νομιμότητα;
Οι κοινωνίες σήμερα δεν στρέφονται, απλώς, “προς τα δεξιά”.
ΑΠΟστρέφονται, όλο και περισσότερο, τον ακραίο Παραλογισμό!
Που προσπαθούν να τους επιβάλλουν…
Κι όσοι επιμένουν στον Παραλογισμό, εκτρέφουν πραγματική στροφή στα Άκρα.
Που ακόμα δεν άρχισε…
Κι όταν θα αρχίσει, δεν θα ανακόπτεται εύκολα…
Ακραίες απόψεις επικρατούν σήμερα από τη “νεο-φιλελεύθερη” Πολιτική Ορθότητα που έχει επιβληθεί καθεστωτικά στη Δύση…
Και προκαλούν ως αντίδραση τις αντίθετες – επίσης ακραίες – απόψεις.
Αυτός ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει…
Κι όσοι αντιστέκονται σε αυτόν το φαύλο κύκλο, είναι σήμερα οι πραγματικοί προοδευτικοί, οι πραγματικοί φιλελεύθεροι – συντηρητικοί, κεντρώοι και αριστεροί.
Που ξέρουν να ξεχωρίζουν:
— τη Δικαιοσύνη, από την Ισοπέδωση των πάντων,
— την Εθνική Ταυτότητα, από τη Σοβινιστική Μισαλλοδοξία,
— το Σεβασμό της Προσωπικότητας, από την επιβολή της Διαφορετικότητας ως… “Κανονικότητας”,
— τις ιδεολογικές αποχρώσεις, από τις ακρότητες
— την Υπερηφάνεια και την Αξιοπρέπεια, από την Αλαζονεία,
— την Κοινωνική Πρωτοπορία, από το…”εξιδανίκευση του Περιθώριου”.
και την “αντί-συμβατικότητα”, απο τη σκέτη… Ξεφτίλα!
