Τα αιολικά της Μάνης, αλλάζουν το μικροκλίμα της

Πολλά έχουν αλλάξει σε πολύ μικρό διάστημα. Οι αλλαγές στο ανθρωπογενές και φυσικό περιβάλλον είναι ταχύτατες αλλά παράλληλα ακραίες και επαναλαμβανόμενες όλο και συχνότερα.

Η Μικροκλιματικη αλλαγή είναι ένα τεχνητό μετεωρολογικό φαινόμενο που περιγράφεται για πρώτη φορά.

Αναφέρεται σε αλλαγές που προκαλούνται από συστοιχίες ανεμογεννητριών, γιγαντιαίων διαστάσεων που αναπτύσονται σε χαμηλού ύψους ορεινούς όγκους πλησίον παραθαλάσσιων περιοχών.

 Ομάδα δηλαδή αιολικών πάρκων σε μικρή απόσταση μεταξύ τους, αλληλεπιδρούν η συνεργάζονται τρόπο τινά, με αποτέλεσμα τη σημαντικά αισθητή μεταβολή του μικροκλίματος.

Αυτές οι αλλαγές έχουν αλυσιδωτές περιβαλλοντικές επιπτώσεις με απόληξη τον ίδιο τον άνθρωπο, που κατοικεί στη ζώνη ευρύτερης επιρροής των δραστηριοτήτων αυτών.

Συγκεκριμένα η προτεινόμενη ζώνη εγκατάστασης, αιολικών πάρκων στα ορεινά της δυτικής Μάνης, σε ευρέως γνωστή με ισχυρή βιοποικιλότητα, ζώνη Νατουρα, δημιουργούν σοβαρότατα προβλήματα ανθεκτικότητας των φυσικών περιβαλλοντικών δομών.

Ο λόγος λοιπόν της υψηλής επικινδυνότητας υποβάθμισης, δεν αξιολογείται στην υπό διαβούλευση ΜΠΕ του έργου.

Δεν γίνεται αναφορά στο σύνολο των αιολικών πάρκων ως τεχνητό ενεργειακό κέντρο που διαφοροποιεί της μικροκλιματικες συνθήκες, όχι μεμονωμένα, αλλά συνολικά με αλληλεπιδράσεις και συνδυαστικά, λόγω της γειτνίασης του ενός αιολικού πάρκου με το άλλο.

Αυτό συνιστά μια μεγάλη υποτίμηση της αθροιστικης μεταβολής των περιβαλλοντικών δεικτών και παραμέτρων κλιματικής προσαρμογής.

Υποτιμήθηκε συνεπώς το σύνολο των επιπτώσεων που χαρακτηρίζουν αντίστοιχα έργα και δραστηριότητες.

Βεβαίως το γεγονός έχει ιδιαίτερη σημασία γιατι δυστυχώς θα φέρει μη αναστρέψιμες επιπτώσεις στην βιοποικιλότητα της ζώνης Νατουρα 2000.  Παράλληλα θα προκαλέσει μόνιμες αλλαγές στη δίαιτα των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα τροποποιημένο υδατικό σύστημα, πολύ περισσότερο υποβαθμισμένο σε σύγκριση και με αυτό των καμένων δασών.

Τα τεχνικά έργα και η λειτουργία των γιγαντιαίων ανεμογεννητριών που λειτουργούν στην ουσία ως υδατοανεμοφρακτες σε μεγάλη επιφανειακή έκταση θα αλλοιώσουν σημαντικά την γεωμορφολογία του εδάφους σε κρίσιμο χώρο ανάπτυξης της χλωρίδας και της πανίδας. Η υγρασία του εδάφους κατάντη της κίνησης του ανέμου, θα εξαντληθεί ταχύτερα και οι ζώνες αυτές θα γίνουν ευάλωτες σε περισσότερες αναφλέξεις. Η θερμοκρασία θα ανέλθει σημαντικά σε μεγαλύτερο ποσοστό, σχεδόν τριπλάσιο της κλιματικής αλλαγής. Η περίφημη ζώνη Νατουρα της δυτικής Μάνης θα αποτελεί παρελθόν και θα αναφέρεται μόνο στην βιβλιογραφία.

Αν ποτέ απομακρυνθούν οι κατασκευές, η διάβρωση και αποσάθρωση του εδάφους θα είναι τόσο μεγάλη και βαθιά που δεν θα μπορεί να υποστηρίξει κανενός είδους χλωρίδας.

Ακόμα και αν μεταφέρουν τα φορητά μεταλλικά μέρη των κατασκευών, δεν θα είναι ποτέ εφικτό να εξομαλυνθούν οι επιπτώσεις από την ισχυρή σκυροδέτηση του μητρικού πετρώματος στήριξης.  Που σημαίνει ότι τα φυσικά ύδατα δεν θα μπορέσουν ποτέ να κατεισδυσουν και να εμπλουτίσουν το υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα.

Η απουσία βιώσιμου υδροφόρου και η μερική υποβάθμιση του, θα έχει ως αποτέλεσμα την στείρευση πηγών, αλλά και την πρόκληση εντονότερων πλημμυρικών φαινομένων.

Συνεπώς αν θα μπορούσαν οι θετικές επιπτώσεις να αντισταθμίσουν όλα τα παραπάνω που περιληπτικά αναφέρονται, θα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον να το γνωρίζουν οι κάτοικοι των γύρω παραδοσιακών και τουριστικών οικισμών ανατολικής και δυτικής Μάνης.

Η Ελλάδα είναι μια χώρα που δεν έχει ερευνήσει επιστημονικά το φαινόμενο ταχύτατης ανάπτυξης αιολικών πάρκων σε τόσο μεγάλο βαθμό.  Οι ΜΠΕ και οι μελέτες ΕΟΑ δηλαδή περιβαλλοντικές και οικολογικής αξιολόγησης από ιδιώτες που ζητούν την εκμετάλλευση, δεν αποτελούν ασφαλή επιστημονική προσέγγιση στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Φορείς και διακεκριμένοι επιστήμονες καταθέτουν όλο και πιο συχνά διαφορετικές επιστημονικές τεκμηριώσεις.

Ας τους προσέξουμε. Η φύση έχει και αυτή τα όρια της, που κατά γενική ομολογία τα έχουμε ήδη ξεπεράσει.

*Γεωλόγος – Γεωτεχνικός Περιβάλλοντος M.Sc.