Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
Στο επόμενο χρονικό διάστημα, για παράδειγμα, μπαίνουν μπροστά οι μηχανές του Ταμείου Ανάκαμψης. Προλαβαίνουμε να απορροφήσουμε τα κονδύλια; Θα τα αξιοποιήσουμε σωστά. Ας μην ξεχνάμε ότι σε αναλογία είναι ένα ποσό μεγαλύτερο από εκείνο της βοήθειας των Αμερικανών μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Να μην μιλήσουμε για τις σχέσεις μας με την Τουρκία και για το μεταναστευτικό, που βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας… Αλλά να ανοίξουμε συζήτηση για το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Για την Ελλάδα του αύριο που θα είναι μια γερασμένη χώρα, ανήμπορη να υπερασπιστεί τον εαυτό της.
Να μιλήσουμε για την Οικονομία της χώρας. Για το αν θέλουμε να γίνουμε η Ντύσνεϊλαντ της Ευρώπης ή αν επιφυλάσσουμε για τον εαυτό μας κάτι καλύτερο. Ας πούμε αν η Ελλάδα μπορεί να γίνει ένα κέντρο τεχνολογίας. Αν μπορεί να αναπτύξει την αγροτική της παραγωγή. Αν μπορεί να “πουλήσει” Παιδεία, όπως έκανε η Κύπρος. Δεκάδες αν και ελάχιστοι άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να απαντήσουν. Ή έστω να προσπαθήσουν να αναζητήσουν απαντήσεις…
Να μιλήσουμε για τα ατομικά δικαιώματα. Για το πως η χώρα αυτή θα γίνει υπόδειγμα ελευθερίας.
Να μιλήσουμε για τον μεγάλο ασθενή, τον δημόσιο τομέα. Να μιλήσουμε για όλα εκείνα που μας δυσκολεύουν την καθημερινή ζωή. Για την κακή κατάσταση των νοσοκομείων. Για τις δημόσιες συγκοινωνίες. Για την κατάσταση στην ακτοπλοΐα.
Προβλήματα που ζητούν επίλυση; Πολλά. Όρεξη να υπάρχει για δουλειά. Αρκεί να θέλουμε να δουλέψουμε. Καλά τα show, αναγκαία που και που, αλλά δεν φέρνουν ψωμί στο τραπέζι, δεν βελτιώνουν την ζωή μας. Λοιπόν; Θα κάνουμε καμιά δουλειά;
Θανάσης Μαυρίδης
πηγη liberal.gr
