Ο κ. Πολάκης και όσοι γνωστοί δεν κάνουν το εμβόλιο περιμένοντας να… δοκιμαστεί στα κορόιδα, στέλνουν λάθος μηνύματα στους πολίτες.
Οποιος είχε γιατρό τον Παύλο Πολάκη μόνο καλά λόγια λέει. Στον τομέα του, λένε ότι είναι εξαιρετικός. Εχει στήσει μονάδες εντατικής, βοηθάει τον κόσμο, έχει ευαισθησίες. Και μπράβο του… Αξιος επιστήμονας, τέτοιους χρειάζεται η χώρα.
Οσο ήταν δήμαρχος στην Κρήτη, λένε ότι έκανε σημαντικό έργο, αν κι έμεινε στην ιστορία για τα «διπλά βιβλία», δηλαδή λαμογιά για το… καλό του τόπου του.
Ως αναπληρωτής υπουργός Υγείας ας τον κρίνουν άλλοι. Άλλωστε ακόμη κι αν έκανε έργο αυτό καλύφθηκε από τη συμπεριφορά του η οποία κι αυτή κρίνεται.
Όμως, στην υπόθεση του εμβολιασμού του ο Παύλος Πολάκης είναι φάουλ. Φάουλ ακόμη και τώρα που ο εκπρόσωπός του, Αλέξης Τσίπρας, ανακοίνωσε ότι εμβολιάστηκε.
Οι δικαιολογίες που αράδιασε ο πρώην υπουργός σχετικά με την απόφασή του να κάνει το εμβόλιο, ήταν απλά επίδειξη της αγωνίας τους να πείσει όσους «ακόλουθούς» του στα social media πίστευαν ότι ο Παύλος Πολάκης ηγείται του αντιεμβολιαστικού κινήματος.
Δικαιολογίες που μάλλον ο… αντιπρόεδρος του Εδεσσαϊκού θα τις έλεγε. «Δεν ήθελα να το κάνω, αλλά τελικά το έκανα, αλλά το ξανασκέφτηκα, μέχρι που μπολιάστηκα».
Τελικά αυτό που έγινε ήταν να προκύψει μείζον θέμα το αυτονόητο. Ενας υπουργός Υγείας, βουλευτής με χιλιάδες ψηφοφόρους, γιατρός ο ίδιος που θα έπρεπε να δώσει το παράδειγμα πρώτος, να κάνει εδώ και μήνες παιχνίδι με το αντιεμβολιαστικό κίνημα, με τους φοβισμένους πολίτες αλλά και με τους «ψεκασμένους».
«Ανάθεμα την ώρα, κατάρα τη στιγμή, μπολιάσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί», έγραψε κάποιος στο διαδίκτυο προκαλώντας πολύ γέλιο.
Όμως, το θέμα δεν είναι ο Παύλος Πολάκης και οι αποφάσεις που παίρνει. Είναι δικαίωμά του να επιλέγει τη ζωή που θέλει και τη συμπεριφορά που βγάζει στον κόσμο.
Το θέμα είναι το παράδειγμα που δίνουν όσοι δεν έχουν εμβολιαστεί κι έχουν θέσεις ευθύνης.
Ας αναρωτηθούμε όλοι: Τι θα γινόταν αν το σύνολο των πολιτικών και μαζί και των γιατρών αποφάσιζαν να κάνουν το εμβόλιο το φθινόπωρο, όπως ο κ. Πολάκης.
Ας πούμε ότι τον Μάιο όλοι οι πολιτικοί, όλοι οι γιατροί, όλοι οι υγειονομικοί έλεγαν: «Δεν είμαι κατά του εμβολίου, αλλά περιμένω να το κάνουν τα άλλα… πειραματόζωα και θα το κάνω από Σεπτέμβριο».
Αν έλεγαν όπως ο κ. Πολάκης, ότι δεν είναι ακόμη σωστά δοκιμασμένο το εμβόλιο και θα περιμένω να δοκιμαστεί για να το κάνω;
Δηλαδή σε δύο μήνες άλλαξε κάτι; Δοκιμάστηκε στα υπόλοιπα κορόιδα που το έκαναν, δεν πέθαναν κι επομένως ας το κάνουν τώρα και όσοι το είχαν αρνηθεί;
Είναι η αίσθηση ότι μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας. Ότι αδιαφορούν για το κοινωνικό σύνολο. Αδιαφορούν για τους 11 εκατομμύρια και πλέον εμβολιασμούς που έχουν γίνει στην Ελλάδα και για τα δισεκατομμύρια σε όλο τον κόσμο, με ελάχιστες παρενέργειες.
Είναι η λογική της κουτοπονηριάς: «Ας το κάνουν οι άλλοι, σιγά μην πάω εγώ το κορόιδο να μπολιαστώ πρώτος».
Όμως, αυτή η λογική δυστυχώς δεν προάγει την κοινωνία. Δεν δημιουργεί πρότυπα, δεν εξελίσσει τον κόσμο. Και δεν σώζει ζωές.
Ιδίως από αριστερούς ανθρώπους (όπως αυτοαποκαλούνται κάποιοι) η έννοια του αγώνα, της θυσίας, της εικόνας του μπροστάρη σε όλους τους κοινωνικούς αγώνες, είναι αυτή που θα περιμέναμε.
Πώς θα ήταν ο κόσμος χωρίς τους ηγέτες; Πώς θα ήταν χωρίς τους «ποιμένες» που θα έπαιρναν το λαό από το χέρι;
Πώς θα ήταν η Ελλάδα χωρίς αγωνιστές, χωρίς ήρωες που δεν σκέφτηκαν ποτέ τον εαυτό τους, αλλά θέλησαν να γίνουν παραδείγματα προς μίμηση;
Τι θα έκανε άραγε αν ζούσε ο Λεωνίδας Κύρκος; Ο Ηλίας Ηλιού ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης; Θα περίμεναν πότε να… δοκιμαστούν τα εμβόλια που ήδη έχουν δοκιμαστεί σε 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους;
‘Ή θα ηγούνταν της εμβολιαστικής καμπάνιας, αδιαφορώντας για τις «εύκολες» ψήφους που φέρνει ο λαϊκισμός;
Το λάθος, λοιπόν, του κ. Πολάκη, και κάθε γνωστού πολίτη που δεν εμβολιάζεται χωρίς προφανή λόγο, δεν είναι η απόφασή του, απολύτως προσωπική για την οποία θα κριθεί από τις δυνάμεις του ορθολογισμού.
Το λάθος είναι το παράδειγμα που δίνει, το κοινωνικό αποτύπωμα που αφήνει.
Ένα αποτύπωμα που θα έπρεπε να είναι συνέχεια της ιατρικής του επιστημοσύνης και προσφοράς.
Διότι, όπως είναι γνωστό, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
