Μια ακόμη σχολική χρονιά «έκλεισε» με την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής που ουσιαστικά κλείδωσε και τις θέσεις που θα πάει κάθε νέος φοιτητής.
Μια ακόμη χρονιά με αγωνίες, κόπους, πολύ διάβασμα, πολύ… φροντιστήριο και ακόμη περισσότερο κοροναϊό που δημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα στα παιδιά.
Σε λίγες ημέρες θα πάνε στις Σχολές τους, θα νοικιάσουν τα πανάκριβα φοιτητικά σπίτια τους, θα κάνουν νέους φίλους, θα στήσουν μια νέα φοιτητική ζωή που είναι σίγουρο ότι θα τη θυμούνται. Γιατί έτσι πρέπει…
Μπράβο στα παιδιά που με τον ιδρώτα τους έκαναν το πρώτο βήμα στη ζωή τους. Μπράβο και σε όσα προσπάθησαν και δεν τα κατάφεραν.
Η ζωή είναι γεμάτη εξετάσεις, αγώνα επιβίωσης αλλά κι εκπλήξεις και ανατροπές.
Γιατί το θέμα δεν είναι η επιτυχία σε μια σχολή ή η αποτυχία κάποιου άλλου. Το θέμα είναι να βρουν όλα τα παιδιά τον βηματισμό τους σε μια σκληρή καθημερινότητα.
Με την ανεργία να καλπάζει, τις ευκαιρίες καλής επαγγελματικής αποκατάστασης να μειώνονται, την Ελλάδα να μην προσφέρει εχέγγυα στους νέους για ένα καλύτερο μέλλον και τα πανεπιστήμια να προσπαθούν να αντέξουν με τα λίγα μέσα που διαθέτουν, η επιτυχία στις Πανελλαδικές είναι ίσως το λιγότερο.
Τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους ειδικούς που διαμορφώνουν την εκπαιδευτική πολιτική είναι πολλά.
Μου έλεγε πανεπιστημιακός καθηγητής ότι το… υποτίθεται αυτοδιοίκητο πανεπιστήμιό του, ζήτησε φέτος από το υπουργείο Παιδείας να δεχθεί 3.000 φοιτητές. Και τελικά είναι υποχρεωμένο να δεχθεί 6.000 νέους φοιτητές. Χωρίς νέες υποδομές, χωρίς μεγάλες αίθουσες, χωρίς περισσότερους καθηγητές. Τι λέει λοιπόν το υπουργείο στα Πανεπιστήμια που δεν μπορούν να αντέξουν την υπερπληθώρα φοιτητών; Δίνει περισσότερα κονδύλια; Εχει φτιάξει καλύτερες αίθουσες; Εχει εξασφαλίσει καλύτερα συγγράμματα και υλικοτεχνική υποδομή;
Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με τους ίδιους τους φοιτητές και τη συμμετοχή τους στα μαθήματα. Σε ένα Πανεπιστήμιο με 50 χιλιάδες φοιτητές, οι ενεργοί είναι 35.000, οι υπόλοιποι είναι… χαμένοι αλλά παραμένουν φοιτητές χωρίς να έχουν καμιά σχέση. Από τους 35.000, ούτε το 1/3 δεν συμμετέχει στην καθημερινή εκπαιδευτική διαδικασία. Οι περισσότεροι απλά… πατάνε στις εξετάσεις έχοντας τις… απαραίτητες σημειώσεις. Πόσο μπορεί να λέγεται σοβαρή Τριτοβάθμια εκπαίδευση μια τέτοια κατάσταση;
Το τρίτο ερώτημα αφορά στην σύνδεση των πανεπιστημιακών σχολών με την αγορά εργασίας, με την σκληρή επαγγελματική πραγματικότητα. Μου έλεγε κάποιος καθηγητής οικονομικών ότι όταν κάποτε… τόλμησε να φέρει στο αμφιθέατρο στέλεχος επιχείρησης φίλο του για να εξηγήσει στους φοιτητές πώς λειτουργεί η πραγματική οικονομία, ομάδα και εξωπανεπιστημιακών τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές. Με αιτιολογία «όχι οι επιχειρηματίες στα Πανεπιστήμια». Με τέτοια μυαλά θα πάνε τα παιδιά μας μπροστά;
Κι αυτή είναι η μία πλευρά. Υπάρχει και η πλευρά της Πολιτείας που δεν αντιλαμβάνεται πολλές φορές την πραγματικότητα. Με γνωστικά αντικείμενα περασμένων εποχών, με μαθήματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα, με φοιτητές απλά… κουβάδες γνώσεων και μάλιστα με τη μορφή παπαγαλίας. Χωρίς ουσιαστική προετοιμασία για τον επαγγελματικό στίβο. Αυτό βέβαια δεν ισχύει για όλες τις σχολές…
Τι να πει κανείς βεβαίως για τα Πανεπιστήμια που φυτοζωούν. Για σχολές με ελάχιστους φοιτητές επειδή δεν έχουν ζήτηση αλλά κι επειδή διατηρούνται για το χατίρι κάποιου τοπικού παράγοντα, βουλευτή ή κομματάρχη που ήθελε σε κάθε ραχούλα και Πανεπιστήμιο.
Ένα κρίσιμο ερώτημα είναι τι θέλουμε για τα ίδια τα παιδιά μας. Κι εμείς ως γονείς και η Πολιτεία. Θέλουμε απλά παιδιά που θα μορφώνονται αλλά δεν θα… εκπαιδεύονται; Θέλουμε παιδιά που θα «πνίγονται» στα φροντιστήρια, στην παπαγαλία, σε μια σχολή που δεν θα ικανοποιεί τα όνειρά τους; Θέλουμε παιδιά που θα πηγαίνουν με χαρά τον Σεπτέμβριο να μορφωθούν και σε 20 μέρες θα φεύγουν γιατί κάποιοι αποφασίζουν πολύμηνες καταλήψεις;
Εχει ειπωθεί από πολλούς, ειδικότερους από εμάς, ότι το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας πάσχει και χρειάζεται μια γενναία μεταρρύθμιση. Όχι μια… έκθεση ιδεών με το όραμα του εκάστοτε υπουργού. Χρειάζεται ανατροπές από την πρώτη δημοτικού. Με κανονικά μαθήματα που θα συνδέονται με την σύγχρονη εποχή. Με παιδιά που δεν θα «καίγεται» ο εγκέφαλός τους από το διάβασμα χωρίς ουσία. Με δασκάλους εμπνευσμένους που θα χαίρονται τη δουλειά τους και θα είναι καλά αμειβόμενοι γι’ αυτό που κάνουν. Με καλά σχολεία κι όχι ερείπια, με βιβλία χωρίς ιδεοληψίες και χωρίς άχρηστες γνώσεις.
Με τάξεις λίγων μαθητών που θα λειτουργούν ως ομάδες κι όχι 25 και 30 παιδιών, το ένα πάνω στο άλλο. Και θέλουμε Πανεπιστήμια που θα σέβονται τον φοιτητή κι αυτός εκείνα. Που δεν θα μετατρέπονται σε πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων, που θα λειτουργούν με κανόνες και σεβασμό στα λεφτά του ελληνικού λαού. Που δεν θα γίνονται το παραμάγαζο κανενός πολιτικού σχηματισμού, αλλά και κανενός καθηγητή που βγάζει λεφτά κι ασκεί εξουσία.
Υ.Γ. Η καλύτερη γνώση, η μεγαλύτερη επιτυχία για τα 18χρονα που ξεκινούν σε λίγες μέρες τη φοιτητική τους ζωή είναι μία: Αυτό που αγαπούν να μην το διαπραγματεύονται. Να το κυνηγάνε το όνειρο, να μην συμβιβάζονται με τη μετριότητα, να σέβονται το χώρο τους και τους άλλους, να δουλεύουν σκληρά για να γίνουν ακόμη καλύτεροι, έστω κι αν συναντούν εμπόδια.Να είναι πρώτοι στους αγώνες… πρώτοι και στα μαθήματα, όπως λέγαμε πριν από χρόνια.
Να ανατρέπουν τα κακώς κείμενα, να ερωτεύονται, να ΖΟΥΝ.
