Ο καιρός έχει αλλάξει, οι πόλεις είναι πλέον ξεκάθαρο στον καθένα -ακόμα και στους μη ειδικούς- ότι παραμένουν απροετοίμαστες και σε κάποιες περιπτώσεις παντελώς ανοχύρωτες απέναντι στην ολοένα αυξανόμενη ένταση των καιρικών φαινομένων, με την υπομονή να αποτελεί προς το παρόν τη μόνη επιλογή… Υπομονή και συνάμα προσευχή για κατοίκους περιοχών, όπου οι προτεραιότητες των δημοτικών αρχών των τελευταίων πολλών ετών, είχαν περισσότερο να κάνουν με το «φαίνεσθε» παρά με την ουσιαστική ενίσχυσης των υποδομών και των δικτύων, στο πλαίσιο πάντα και των χρηματοδοτήσεων που είχαν αλλά και των κεντρικών κατευθύνσεων που υπήρχαν.
Η Καλαμάτα μπορεί μετά τις καταστροφικές πλημμύρες του 2016 να κινητοποιήθηκε και να ξεκίνησαν κάποια έργα αλλά και σχεδιασμοί για την αντιπλημμυρική θωράκισή της, ωστόσο στην Ελλάδα οι ρυθμοί του κράτους είναι επικίνδυνα αργοί, με την γραφειοκρατία να θέτει σοβαρά εμπόδια και να δημιουργεί καθυστερήσεις που ίσως προκαλέσουν ακόμα μεγαλύτερες βλάβες και ζημιές.
Όσο για την κατάσταση πόλεων όπως και η Καλαμάτα όταν βρέχει; Προφανώς και δε μπορεί να είναι ικανοποιητική, μιας και η σοβαρή έλλειψη υποδομών γίνεται αισθητή με την πρώτη ψιχάλα, με την όποια βελτίωση να μπορεί «πυροσβεστικά» να υλοποιηθεί μέσα από έκτακτες παρεμβάσεις.
Βέβαια, στην Καλαμάτα, αν και χρειάστηκε να προηγηθεί μία φονική κακοκαιρία το 2016, κάτι ξεκίνησε να γίνεται. Ωστόσο η ανεπάρκεια ετών, η αδυναμία ορθού σχεδιασμού αλλά και οι δεκάδες στρεβλώσεις του κράτους σε όλες του τις εκφάνσεις, σε συνδυασμό πάντα με την ευθύνη που και οι ιδιοκτήτες φέρουν όταν μπάζωναν ή έχτιζαν με την ανοχή βεβαίως – βεβαίως του κράτους, δημιουργούν ένα κλίμα… εκρηκτικό.
Υπομονή, λοιπόν και πίεση στο να υλοποιηθούν γρήγορα τα απαιτούμενα έργα. Άλλωστε με γκρίνια και με μουρμούρα πλέον (μακάρι να συνέβαινε το αντίθετο) δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα.
Του Κώστα Β. Τσερεντζούλια
