της Δήμητρας Σκρεπετού
Πέρασε ένας χρόνος από την μέρα που βγήκαμε στα μπαλκόνια και χειροκροτούσαμε τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό για την προσφορά τους στον αγώνα κατά της πανδημίας. Τότε ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα, ούτε είχαμε ιδέα τι θα ακολουθούσε.
‘Ένα χρόνο μετά λοιπόν διανύοντας το τρίτο και ισχυρότερο κύμα της πανδημίας, σατιρίζουμε απλά το γεγονός ότι πέρυσι με 50 κρούσματα κουρευόμασταν σπίτι μας ενώ φέτος με 3500 ανοίγουν τα κομμωτήρια. Δεν κάνουμε όμως καμία αναφορά στο ότι πέρυσι καθόμασταν σπίτι μας, προστατεύοντας το “αδύναμο” Ε.Σ.Υ ώστε να μην ζήσουμε σκηνές ανάλογες της Ιταλίας.
Φέτος λοιπόν, και συγκεκριμένα χθες ανήμερα 25ης Μαρτίου και ενώ το σύστημα υγείας στην Θεσσαλονίκη και την Αθήνα χτυπήθηκε ήδη σφοδρά κατά το δεύτερο κύμα της πανδημίας, δυστυχώς πολλοί ήταν εκείνοι ξεχυθήκαν στις παραλίες, τα πάρκα τους δρόμους ετοιμάζοντας έτσι άλλο ένα “χτύπημα” στην κοινωνία μας που αιμορραγεί.
Όσο για τους ιδιώτες γιατρούς, λίγοι φάνηκαν να στέκονται στο πλευρό των συναδέλφων τους. Εναντιώθηκαν κιόλας στις εκλύσεις του Υπουργείου Υγείας που αναγκάστηκα έγιναν απαίτηση και «διαταγή» . Οι δικαιολογίες κάποιων…. ανυπόστατες και φθηνές αρκεί να γνωρίζει κάποιος ότι οι προσλήψεις που ισχυρίζονται πως δεν έγιναν αφορούν τις άγονες γραμμές, τα περιφερειακά και επαρχιακά νοσοκομεία και όχι την Αττική που “βράζει”.
Οξύμωρο όλο αυτό, αν σκεφτεί κανείς ότι προ 10ετίας ήταν κοινό μυστικό ότι έστω και ένας από κάθε οικογένεια να είχε βιβλιάριο του Δημοσίου μπορούσε να εξεταστεί από ιδιώτη γιατρό όλη η οικογένεια, όλο το σόι και ίσως και κάποιος γείτονας. Άρα κάποιοι πρέπει να σκεφτούν ότι “χρωστάνε” στο Ελληνικό Δημόσιο.
Είναι σίγουρο πως όλοι είμαστε πολύ κουρασμένοι πια ,ένα χρόνο μετά .Η κούραση μας όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην κούραση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού. Αυτοί αποτελούν αλώστε την καρδιά του Ε.Σ.Υ και όχι ο αριθμός των κλεινών.
Ας κάνουμε λίγο ακόμα υπομονή δείχνοντας σοβαρότητα και προσωπική ευθύνη, βάζοντας το Ε.Σ.Υ πάνω από το Εγώ.
