Ο Αέθλιος στην μυθολογία ήταν ο πρώτος μυθικός βασιλιάς της Αρχαίας Ήλιδας, γιος του Δία ή του Αιόλου και της Πρωτογένειας. Από το όνομα του προέρχονται οι λέξεις αθλητής-άθλος καθορίζοντας για πάντα την προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπερνά τις φυσικές του δυνάμεις. Ένας ξεχωριστός αγώνας με ιστορική σημασία συνδέοντας τα δυο σπουδαία αρχαία στάδια, το αρχαίο στάδιο της Νεμέας και το αρχαίο στάδιο της Ολυμπίας στον υπερμαραθώνιο δρόμο των 180 χλμ. Η διαδρομή που ακολουθούν οι συμμετέχοντες αθλητές και στους δυο αγώνες, των 62 χλμ και των 180χλμ κατά προσέγγιση ήταν οι αρχαίες διαδρομές συνδέοντας έτσι την ιστορία. Δύσκολοι αγώνες, απαιτητικοί λόγω των υψομετρικών καθώς και των δασικών χωμάτινων διαδρομών έχοντας και διεθνή χαρακτήρα με συμμετοχές ξένων και σπουδαίων αθλητών. Σε όλη τη διαδρομή δεσπόζουν πανέμορφα γραφικά χωριά, με ατελείωτα δασικά σημεία αλλά και ιστορικά στοιχεία.
Ο αγώνας που διοργανώνεται εδώ και αρκετά χρόνια από το Διεθνή Σύλλογο Αγώνων Υπεραποστάσεων, με τη βοήθεια φορέων και εθελοντών μετατέθηκε λόγω της πανδημίας από το Μάιο, μήνα διοργάνωσης του, στις 2-3 Ιουλίου και με ώρα εκκίνησης 14:30. Δυστυχώς αυτό δυσκόλεψε μαζί με τις υψομετρικές διαφορές υπερβολικά όλους τους συμμετέχοντες αθλητές, τόσο αυτούς που συμμετείχαν στον Αέθλιο δρόμο 62χλμ αλλά προπάντων αυτούς που συμμετείχαν στον Ολύμπιο δρόμο 180χλμ.
Στον Ολύμπιο δρόμο συμμετείχε το μέλος του ΣΔΥ Μεσσηνίας Βασίλης Κουμανάκος που με ανάρτηση του στο facebook μας μετέφερε τη μοναδική εμπειρία του από τον απαιτητικό αυτό αγώνα:
“Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω!”• Σάμουελ Μπέκετ Έχουν περάσει, ήδη, πολλές ώρες από τη στιγμή του τερματισμού κι όμως… το μυαλό μου δε μπορεί να επαναφέρει και να διαχειριστεί τίποτα, σχεδόν, απ’όλα αυτά που ένιωσα τις 28+ ώρες που βρέθηκα αντιμέτωπος με το τέρας. Το τέρας της εγκατάλειψης. Τον Ολύμπιο, ως αγώνα, τον γλυκοκοίταζα για δυο λόγους. Πρώτον γιατί συνδέει δυο μέρη για τα οποία διάβαζα, διαβάζω και θα διαβάζω ιστορίες ανθρώπων που έζησαν και διέπρεψαν εκεί και με εμπνέουν, το στάδιο της αρχαίας Νεμέας με το στάδιο της αρχαίας Ολυμπίας. Δεύτερον, γιατί θεωρούσα πως θα μπορούσα να πιάσω το όριο πρόκρισης για το Σπάρταθλο, στο συγκεκριμένο αγώνα. Τον περασμένο Οκτώβρη, ανάμεσα στα δυο κύματα της πανδημίας, κατάφερα κι έπιασα το όριο, στο δρόμο Αθανάτων, οπότε χωρίς αυτό το «άγχος», αποφάσισα να μπω στον αγώνα. Έναν αγώνα που μετά από μια ακύρωση και μια αναβολή, με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό, ξεκίνησε στις 02/07, ημέρα Παρασκευή. Προπόνηση με αρκετά χιλιόμετρα, ενδυνάμωση, πλάνο αγώνα, έμπειρο support… Με αυτά τα «όπλα» στάθηκα στην εκκίνηση, μεσημέρι με ζέστη αλλά κι αεράκι, έξω από το στάδιο της αρχαίας Νεμέας. Λίγο πριν ξεκινήσει ο αγώνας, άκουσα τους διοργανωτές να ανακοινώνουν πως, λόγω των καιρικών συνθηκών που επικρατούν, δίνουν μία ώρα παράταση στο χρονικό όριο του αγώνα, από 28 σε 29 ώρες. Δε με αφορά, σκέφτηκα. Το ‘χω σε λιγότερες ώρες, είπα στον εαυτό μου και το πίστεψα. Πού να ‘ξερα… Αφού χαιρετηθήκαμε με πολλούς γνωστούς και φίλους, είδαμε την εκκίνηση του Αέθλιου, αγώνα 62 χιλιομέτρων, και μετά από δυο λεπτά ξεκινήσαμε! Τον αγώνα τον είχα χωρίσει σε τρία κομμάτια, ανά 60 χιλιόμετρα. Στα δύο πρώτα, θα πήγαινα «καρτερικά», στο τρίτο θα «λυνόμουν». Στο πρώτο 60άρι, ως το Λεβίδι, όλα πήγαν βάση πλάνου. Χαλαρό τρέξιμο, λίγες κουβέντες με τους συντρέχτες, πολύ νερό, ηλεκτρολύτες, salt sticks και φαγητό. Εκεί, λοιπόν, στο 62ο, στο Λεβίδι, αλλά και μετά, λίγο μετά το 70ο, στην κορυφή του Μαίναλου, έκανα δυο λάθη, που έμελλαν να με «χρεώσουν» για το υπόλοιπο της προσπάθειας. Ενώ έχω ως αρχή να μην ακουμπάω τίποτα από τροφοδοσία που δεν είναι στο αυτοκίνητο που με συνοδεύει -κι έχω επιμεληθεί προσωπικά αυτής-, άπλωσα το χέρι κι έφαγα τροφή που δεν ήταν δική μου, που δεν είχα ξαναδοκιμάσει. Δυο φορές! Λίγο πριν το 80ο, καταλαβαίνω πως κάτι δεν πάει καλά. Έως το 120ο, είχα «αδειάσει». Τέσσερις δι@ρροιες. Για σαράντα χιλιόμετρα(!!!) πάλευα με το μυαλό να ακυρώσω τη λειτουργία του εντέρου. Στην άνιση μάχη, καθυστερημένα, βρήκα σύμμαχο ένα Imodium. Εκεί συνήλθα. Έτσι τουλάχιστον ήθελα να πιστεύω. Εδώ, κάθε συνετός άνθρωπος θα σταματούσε. Μα ποιός έχασε τη σύνεση, για να τη βρω εγώ; Επανεκτιμώντας την κατάσταση, με δεδομένο πως στα πρώτα 120 χιλιόμετρα ήθελα να κρατηθώ, ήμουν ακόμα εντός πλάνου. Βέβαια, είχα μπροστά μου άλλα 60 χιλιόμετρρα αλλά κι αρκετό χρόνο. Ό,τι κι αν έτρωγα, όμως, δε μπορούσε να με κρατήσει όρθιο. Το σώμα, δεν απορροφούσε τίποτα. Κι εκεί το μόνο που σκεφτόμουν ήταν: άντε, να δούμε μέχρι πού μπορείς να φθάσεις. Έτσι κύλησαν τα τελευταία 50(!!!) χιλιόμετρα. Σαν έναν “ανθυγιεινό περίπατο”. Έτσι, μόνο, μπορώ να χαρακτηρίσω το τελευταίο δεκάωρο του αγώνα. Κάπου εκεί, μετά από μια εξαντλητική προσπάθεια, λίγο μετά τις 28 ώρες, είδα από μακριά το στάδιο της αρχαίας Ολυμπίας. Απόγευμα Σαββάτου, πια, κατάφερνα να ανέβω την τελευταία ανηφόρα και να λυτρωθώ στον τερματισμό. Πήραμε εκκίνηση 55 δρομείς, τερματίσαμε οι 26. Είναι συγκλονιστικό, πώς μπορείς με έναν άγνωστο, σε μία-δυο ώρες, να μοιραστείς ολόκληρη τη ζωή σου και να ταυτιστείς κιόλας. Μου συνέβη με τους συντρέχτες που έτυχε να περνούμε τα ίδια πάθη, την ίδια στιγμή. Συγχαρητήρια σε όλους τους δρομείς που στάθηκαν στην αφετηρία. Χίλια ευχαριστώ για τα μνμ πριν τον αγώνα. Τα σκεφτόμουν κατά τη διάρκεια αυτού και με βοηθούσαν να συνεχίζω. Τα περισσότερα έγραφαν: Υ Π Ο Μ Ο Ν Η. Κι αυτό κρατάω. Μάθημα ζωής. •Ευχαριστώ τον Dimitris Kasimis για όλα αυτά που έχουμε καταφέρει ως σήμερα. •Ευχαριστω τη Christina Pantazopoulou, η οποία φρόντισε, εν μέσω πανδημίας, να ατσαλώσει το σώμα μου. #ultralifeΥγ.: θα ήθελα να εκφράσω το θαυμασμό μου για τους Σπαρτιάτες Δρομείς. Είχα παρακολουθήσει πληρώματα υποστήριξης και δρομείς στο τελευταίο Σπάρταθλο. Όλοι για έναν κι ένας για όλους. Η ίδια μεθοδολογία σε όλους τους αγώνες. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Το ίδιο και τον Οκτώβρη σου Αθάνατους, το ίδιο και τώρα στον Ολύμπιο. Μπράβο!!!
Το ΔΣ του Συλλόγου συγχαίρει τον Βασίλη για την υπερπροσπάθεια και τον τερματισμό του.
