Το έχω ξαναγράψει. Αυτές οι ετήσιες γιορτές τύπου «γιορτή της μητέρας», «γιορτή του πατέρα», «της γυναίκας», «του περιβάλλοντος» κ.λπ. είναι ανόητες.
Είναι ουσιαστικά μια προσπάθεια των ανθρώπων να κρύψουν τις ενοχές που νιώθουν για τις πράξεις τους. Να απενοχοποιήσουν τη στάση τους και τη συμπεριφορά τους στη ζωή και σε όλες τις εκφάνσεις της.
Δεν χρειάζονται γιορτές για να θυμόμαστε τις μανάδες μας, ούτε για να σεβόμαστε τις γυναίκες, το περιβάλλον, το παιδί, τους πατεράδες.
Δεν χρειάζονται δακρύβρεχτες ευχές και ποιηματάκια στα social media μια φορά το χρόνο για να δείξουμε την αγάπη μας σε κάτι. Τα αυτονόητα παραλείπονται και οι πράξεις αγάπης, εκτίμησης, προσοχής, ενδιαφέροντος ή σεβασμού πρέπει να είναι καθημερινά, συνεχή, παντοτινά.
Και η γιορτή της μητέρας είναι αυτονόητα αχρείαστη καθώς για όλους η μάνα είναι το σπουδαιότερο πρόσωπο στη ζωή. Αν και κάπως αδικημένοι οι πατεράδες, όμως, αυτό είναι μια άλλη συζήτηση.
Αντί, όμως, να γιορτάζουμε για τις γυναίκες που έγιναν μητέρες, που λατρεύουν τα παιδιά τους και που αυτονόητα λατρεύονται από αυτά, μήπως θα ήταν καλύτερα να γιορτάσουμε και να ευχηθούμε στις «άλλες» μητέρες; Σ’ εκείνες που η μητρότητα δεν είναι αυτονόητη; 
Πόσα μπράβο και πόσες ευχές θα πρέπει να πούμε για τις μητέρες παιδιών με ειδικές ανάγκες (ή ικανότητες);
Εχετε δει τα μάτια των μανάδων που μεγαλώνουν ΑΜΕΑ; Εχετε δει τις ηρωϊκές αυτές μορφές των γυναικών που επιλέγουν να μην… κρύψουν σε κάποιο ίδρυμα το αυτιστικό παιδί τους, αλλά να το μεγαλώσουν με απίστευτες θυσίες, όμως με υπέρτατη αγάπη;
Και τις μάνες που μεγαλώνουν παιδιά με κινητικά προβλήματα, είτε εκ γενετής είτε γιατί κάποια τραγική στιγμή στη ζωή τους, τους έκανε να έχουν ανάγκη έναν άνθρωπο δίπλα τους;
Πόση θυσία, πόση δύναμη και πόσο κουράγιο χρειάζεται για τη μάνα που είναι κάθε μέρα στο πλευρό των παιδιών που ζουν τον δικό τους Γολγοθά;
Δείτε τη μάνα της Μυρτούς, δείτε τη μητέρα της Ασπας από το Αργος, δείτε τόσες άλλες μανάδες που είναι στο πλάι παιδιών με απίστευτα προβλήματα στην καθημερινότητά τους. Που κουβαλάνε το φορτίο τους, μαζί με το φορτίο του παιδιού τους; Που δεν ξεκουράζονται ποτέ, που αγωνίζονται πάντα…
Ομως, πρέπει να γιορτάσουμε καλύτερα και για τις μητέρες που δεν έκαναν παιδιά, αλλά που υιοθέτησαν παιδιά. Αυτές τις ηρωίδες οι οποίες βλέπουν τη μητρότητα με άλλο μάτι, που η αγάπη τους για τα παιδιά τις έχει μετατρέψει σε μια απέραντη αγκαλιά για τα «ξένα».
Γυναίκες που δεν θέλησαν ή δεν μπορούσαν να γίνουν φυσικές μητέρες και ζουν το θαύμα της μητρότητας με παιδιά που βρήκαν παρατημένα σε κάποιο ίδρυμα.
Πόση απίστευτη θέληση και πόσα μπράβο να πει κανείς στις μητέρες υιοθετημένων παιδιών που δεν τα ξεχωρίζουν, που δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό για την πράξη αγάπη και παντοτινής αφοσίωσης.
Αλλά και τις γυναίκες που ενώ έχουν δικά τους παιδιά τρέχουν να υιοθετήσουν κι ένα «ξένο» που έχει ανάγκη από μια οικογένεια.
Πόσα μπράβο για τις γυναίκες, μητέρες ή όχι, που δεν υιοθετούν ακριβώς κάποιο παιδί παίρνοντάς στο σπίτι, αλλά που προσφέρουν αγάπη και στοργή σε κάποιον ξενώνα, σε κάποιο ίδρυμα που φιλοξενούνται παιδιά.
Μου έχουν πει ότι ορφανά που ζουν σε ιδρύματα, μόλις βλέπουν τις «μητέρες» τους να έρχονται τα Σαββατοκύριακα, μεταμορφώνονται. Γλυκαίνουν, η προσμονή, η αγάπη ζωγραφίζονται στα πρόσωπά τους.
Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε όμως και τις γυναίκες που υιοθετούν παιδιά με ειδικές ανάγκες ή ικανότητες. 
Ξέρετε πόσα παιδάκια με προβλήματα αυτισμού εγκαταλείπονται από τις φυσικές… μανάδες και τους πατεράδες τους;
Και ξέρετε πόσες γυναίκες σπεύδουν να τα υιοθετήσουν, είτε παίρνοντας τα ολοκληρωτικά στο σπίτι είτε με διαφορετικές μορφές, αλλά πάντα με μια απέραντη αγάπη και αφοσίωση;
Τελευταίες αλλά όχι έσχατες, δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε τις μάνες που έχασαν παιδιά. Τις χαροκαμένες γυναίκες που δεν έχουν το παιδί τους γιατί τους το στέρησε η μοίρα.
Ο μεγαλύτερος πόνος είναι να θάβει ο γονιός του παιδί κι όχι το αντίθετο. Και οι μανάδες που έθαψαν τα παιδιά τους είναι βαθιά μέσα στις καρδιές μας για το μαρτύριο που περνούν στη ζωή τους.
Σκέφτομαι κάποιες περισσότερο προβεβλημένες μητέρες (που σε καμιά περίπτωση δεν θα ήθελαν να γίνουν γνωστές γι’ αυτό το λόγο).
Σκέφτομαι το, σκαμμένο από τον πόνο, πρόσωπο της μάνας του Παύλου Φύσσα, ή του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Σκέφτομαι τη μάνα της Ελένης Τοπαλούδη ή τη μάνα του αδικοχαμένου Βαγγέλη Γιακουμάκη.
Αλλά σκέφτομαι και όλες τις άγνωστες μανάδες που για πάντα φόρεσαν μαύρα χάνοντας το σπλάχνο τους.
Η μητρότητα είναι επιλογή που κάποια στιγμή κάνουν οι γυναίκες στη ζωή τους. Επειδή το θέλουν κι όχι επειδή το επιβάλλουν οι κανόνες.
Η μητρότητα δεν είναι θυσία, είναι ό,τι πιο γλυκό μπορεί να συμβεί σε μια γυναίκα. Όμως, κι αν δεν συμβεί υπάρχουν άπειροι τρόποι να γίνει «μάνα».
Σε όλες τις άλλες «μάνες», λοιπόν, ας αφιερώσουμε αυτή την ημέρα. Σ’ εκείνες που έχουν μια ιστορία παραπάνω να πουν, κι εμείς ένα λόγο περισσότερο να τις ακούσουμε.
Του Βασίλη Κανέλλη
in.gr
