Γράφει ο Χρήστος Μυτιλινιός.
Ιστορική συγκυρία, ιστορική συναίνεση, εξαιρετική επιλογή
Η νέα άρχουσα την χώρα, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, είναι σαφέστατα μια υπερκομματική επιλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπερκομματική βέβαια, όσον αφορά τη ΝΔ. Λίγο πολύ, τόσο η ίδια όσο και ο πατέρας της, σχετίζονται με την κεντροαριστερά. Τηρήθηκε λοιπόν το πολιτικό fairplay και σίγουρα θα υπάρξει ιστορική και ευρύτατη συναίνεση στο πρόσωπο της Προέδρου του ΣτΕ.
Η κα Σακελλαροπούλου, η οποία πήρε τις προαγωγές τις εννοείται με τα χρόνια της στην δικαιοσύνη, με ένα καλό αλλά όχι και πλούσιο βιογραφικό, επελέγη αριστίνδην για τη θέση του ανώτατου αξιώματος της χώρας. Ένα σαφέστατο ερώτημα που προκύπτει είναι αν επελέγη ως Κατερίνα Σακελλαροπούλου, ή ως Πρόεδρος του ΣτΕ. Η καλύτερη απάντηση βέβαια είναι ότι επελέγη ως γυναίκα και Πρόεδρος του ΣτΕ, που την καθιστά και μία φαινομενικά εξαιρετική επιλογή. Και λέω φαινομενικά, γιατί πρέπει να τη δούμε και στην πράξη, καθώς δεν έχει ξανασχοληθεί με την πολιτική από θέση που να επηρεάζει τα πράγματα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, η επιλογή της κας Σακελλαροπούλου ήγειρε αντιδράσεις. Ήταν αναμενόμενο γιατί κάθε επιλογή πάντα εγείρει αντιδράσεις.
Κάποιες από αυτές είναι αδικαιολόγητες, κάποιες δικαιολογημένες, όπως πάντα.
Η Ελλάδα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Οι δρόμοι είναι είναι δύο: Οριστική ώθηση της χώρας στο αύριο και την εξωστρέφεια ή παραμονή της χώρας στο σιδηροδέσμιο χαοτικό παρελθόν της Μεταπολίτευσης.
Μετά από δέκα χρόνια μνημονίων, η χώρα συζητά επιτέλους την εξωτερική της πολιτική. Eastmed και Λιβύη, δείχνουν πως αυτή η κυβέρνηση είναι έτοιμη να χαράξει πολύ διαφορετική και ουσιαστική πολιτική από ό,τι έκανε στο παρελθόν. Η Συμφωνία του Ζαππείου, η επίσκεψη στο Λευκό Οίκο και η συνάντηση του Κυριάκου με τον Χαφτάρ στην Αθήνα, αποτελούν ένα πακέτο διπλωματικών κινήσεων που έχει τη δύναμη να φέρει φοβερά αποτελέσματα για την πατρίδα, τόσο γεωπολιτικά, όσο και οικονομικά.
Η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, πρέπει πηγαία να εμπνέει αποφασιστικότητα, δυναμισμό, σύνεση. Ταυτόχρονα όμως πρέπει να είναι οικεία στο εξωτερικό, αλλά και γνωστή για σκληρή διπλωματική στάση και όχι τρομακτική διαλλακτικότητα. «Οι έξω» σήμερα, για πρώτη φορά μετά από χρόνια, βλέπουν την Ελλάδα να στέκεται όρθια και να διεκδικεί, να βάζει όρια και να απαιτεί, ακριβώς δηλαδή όπως είχε κάνει στο βαθμό που μπορούσε η κυβέρνηση Σαμαρά. Παρά την επιτροπεία και την εποπτεία της Τρόικα, έθετε βέτο, διεκδικούσε, ασκούσε πιέσεις. Με δεμένα χέρια κι όμως απαιτούσε.
Αν λοιπόν η κυβέρνηση Σαμαρά, με πάνω από όλα τον ίδιο τον Αντώνη Σαμαρά, διεκδικούσε, έθετε βέτο και απαιτούσε το 2013-2014 με την Τρόικα «στο σβέρκο», σκεφτείτε τι εξωτερική πολιτική θα μπορούσε να ασκήσει σήμερα, που ναι μεν υπάρχει η επιτήρηση, αλλά το κλίμα είναι τελείως διαφορετικό.
Αυτήν την εμπειρία, αυτή τη δυναμική, αυτό το σθένος χρειαζόταν σήμερα η Ελλάδα. Αυτήν την διεθνώς αναγνωρισμένη παρουσία του Αντώνη Σαμαρά. Την ίδια δύναμη δηλαδή τον ώθησε σε παραίτηση όταν δεν αναγνώριζε του Σκοπιανούς ως Μακεδόνες. Την ίδια δυναμική που δεν θα επέτρεπε σε κανέναν να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, όπως κι έγινε στην περίοδο διακυβέρνησής του.
Ας ελπίσουμε τώρα λοιπόν η νέα Πρόεδρος, να δείξει αυτήν τη δυναμική και να εγκλιματιστεί γρήγορα.
Δεν θα είναι εύκολο, αλλά θα έχει και την ώθηση της κυβέρνησης.
Πάνω από όλα λοιπόν, καλή επιτυχία στη νέα Πρόεδρο.
Γιατί… για την Ελλάδα μιλάμε!
