Πρόσφυγες καί μετανάστες, απόκληροι καί πένητες, έκπτωτοι καί ενδεείς. Δέν αισχυνόμαστε νά μεταγγίζουμε τόν ζόφο καί την αισθητική αποφορά τής απεχθέστερης εκδοχής ενός απάνθρωπου σκοταδισμού. Στό όνομα άραγε ποιού ανθρωπισμού καί ποιάς αλληλεγγύης πρέπει νά καθιστούμε τίς υπάρξεις μας κοινωνούς μιάς ,τέτοιου είδους καί μεγέθους, αθλιότητας. Δέν υπάρχει μέτρο καί όριο στην τραγική μας αβελτηρία; Θά συνεχίζουμε νά απεμπολούμε κάθε στοιχείο πατριωτικής αξιοπρέπειας; Δέν ενοχλεί,δέν προσβάλλει ,δέν παραβιάζει κατάφορα την κοινωνία μας καί τόν πολιτισμό μας μία τέτοια εικόνα; Αφήνει ασυγκίνητο τό κατά τά άλλα λαλίστατο φεμινιστικό μας κίνημα, ό ωμός καί ακραίος ευτελισμός τής γυναικείας ιδιοσυστασίας. Ή επιβολή ενός απόκοσμου καί ερεβώδους θεάματος πού ωθεί την αισθητική μας εκατοντάδες χρόνια στο κτηνοδέστερο παρελθόν; Ως πότε στό όνομα ενός διαστρεβλωμένου ,παραχαραγμένου καί απισχνασμένου δικαιωματισμού θά παραδινόμαστε στό έλεος μιάς αναπόφευκτης πνευματικής καί πολιτισμικής μετοικεσίας; Πρόσφυγες καί μετανάστες,απόκληρους καί πένητες, έκπτωτους καί ενδεείς καθιστούμε εμείς οί ίδιοι τούς εαυτούς μας στήν ίδια μας τήν πατρίδα. Αντισταθείτε όσο υπάρχει ακόμη χρόνος.
