Η εκλογολογία, ως γνωστόν, είναι από τα πιο αγαπημένα θέματα συζήτησης -ίσως μάλιστα και το πιο προσφιλές- των αναγνωστών των εφημερίδων και γενικώς όσων ασχολούνται με την πολιτική. Εχει πάντα αναγνωσιμότητα, έστω κι αν οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις για το πότε θα γίνουν οι εκλογές δεν αλλάζουν κάτι.
Μια και φτάνουμε, όμως, στην τελική ευθεία, όπου ο πρωθυπουργός αναμένεται να πάρει την απόφασή του για το αν θα κάνει εθνικές εκλογές τον άλλο μήνα μαζί με τις ευρωεκλογές -έστω με διαφορά μιας εβδομάδας- ή αν θα περάσει το καλοκαιράκι του στο Μαξίμου, ας ξαναδούμε πώς έχουν μέχρι στιγμής τα πράγματα.
Πρώτα απ’ όλα υπάρχει ένα νέο δεδομένο που δεν αμφισβητείται από καμία δημοσκόπηση, ακόμα και από αυτές των εταιρειών που… αρέσουν στην κυβέρνηση. Ολες δείχνουν άνοιγμα της ψαλίδας, έστω και οριακά, υπέρ της Ν.Δ. όταν οι πολίτες ερωτώνται για την πρόθεση ψήφου στις εθνικές εκλογές.
Αυτό όμως δεν είναι το πιο ανησυχητικό για την κυβέρνηση, τουλάχιστον όχι όσο το ότι η διαφορά εμφανίζεται εντέλει πιο μεγάλη μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ όταν ερωτώνται για την προσδιορισμένη κάλπη των ευρωεκλογών. Σε όλες τις δημοσκοπήσεις (τέσσερις τον αριθμό) που έχουν γίνει τον τελευταίο μήνα φαίνεται ότι η Ν.Δ. θα κερδίσει με μεγαλύτερο ποσοστό (9%-11%) τις ευρωεκλογές απ’ ό,τι τις εθνικές, που μάλλον ο κόσμος θεωρεί ότι θα γίνουν μετά το καλοκαίρι.
Αυτό συμβαίνει γιατί απλά η αξιωματική αντιπολίτευση συσπειρώνει περισσότερο τους διαμαρτυρόμενους ή οργισμένους πολίτες κατά της κυβέρνησης απ’ ό,τι τους δικούς της ψηφοφόρους η ίδια η κυβέρνηση.
Κάτι νομίζω απόλυτα φυσικό, αφού μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια είναι η πρώτη κάλπη όπου μπορούν οι πολίτες να διαμαρτυρηθούν. Αρα αυτοί (οι διαμαρτυρόμενοι) συσπειρώνονται και ψηφίζουν πιο εύκολα γιατί αυτό που βλέπουν μπροστά τους για τις 26 Μαΐου είναι κάτι σαν ένα ΑΝΤΙΣΥΡΙΖΑ δημοψήφισμα. Ετσι το παίζει και η Ν.Δ., λογικό είναι, τη συμφέρει.
Τι θα γίνει αν το σενάριο αυτό προκύψει κάπως έτσι, αν δηλαδή χάσει η κυβέρνηση τις ευρωεκλογές με 7-12 μονάδες και μαζί χάσει και στις υπόλοιπες κάλπες, κάτι που φαίνεται ως δεδομένο (περιφέρειες, δήμους);
Οποιος λέει ότι δεν τρέχει κάστανο για τον Τσίπρα, απλά είτε έχει κάποιο μεροκάματο που δεν θέλει να χάσει με τίποτα και έτσι… κλέβει χρόνο, τρεις μισθοί παραπάνω είναι αυτοί, είτε πάει για καμιά δουλίτσα ή… χοντροδουλίτσα εντός του θέρους. Οποιος το λέει μάλιστα στον ίδιο τον πρωθυπουργό ως πολιτική ανάλυση, πρώτα απ’ όλα κοροϊδεύει τον ίδιο τον Τσίπρα. Εκτός αν ο ίδιος θέλει να ακούει ψέματα, κάτι που είναι συνηθέστατο σε ισχυρούς ανθρώπους: τους αρέσει η κολακεία και το «καλό νέο».
Αν πάλι ο κ. Τσίπρας «παράγει» ωραίες θεωρίες και βολικές γιατί απλά δεν σηκώνεται από την καρέκλα να κάνει προεκλογική εκστρατεία, τότε έχουμε άλλο θέμα, το οποίο ανάγεται στη σφαίρα της ψυχοσύνθεσής του και είναι απολύτως σεβαστή η επιθυμία του να κάνει εκλογές όποτε θέλει, έως τη λήξη της θητείας του.
Θα πείτε πως δεν είναι βέβαιο ότι τα γκάλοπ είναι σωστά, έχουν ξαναπέσει έξω. Σωστό κι αυτό και ίσως να μην πέφτουν ακριβώς έξω, αλλά οι διαφορές να είναι μικρότερες και να μην προκύπτει αυτοδυναμία. Μπορεί κι αυτό.
Τα γκάλοπ γίνονται διεθνώς γιατί δίνουν μια τάση, αλλά όταν επί τρία χρόνια όλες οι μετρήσεις -και συνεχώς- δείχνουν την ίδια τάση και περίπου 7-12 μονάδες διαφορά, τότε απλά ξέρεις τον πρώτο.
Αφού, λοιπόν, ξέρεις τον πρώτο και στις ευρωεκλογές, δύσκολα ρισκάρεις την πολιτική σου υπόσταση τρεις μήνες αργότερα. Εκτός αν πιστεύεις ότι δεν θα ξαναγυρίσεις ποτέ και έζησες όσο ήταν να ζήσεις το όνειρο του πρωθυπουργού.
Τάσος Καραμίτσος – protothema.gr
