Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος έχει ομολογήσει από βήματος της Βουλής πως η πολιτική που άσκησαν όλα τα τελευταία χρόνια, αδίκησε και έπληξε βάναυσα τη λεγόμενη μεσαία τάξη και πάντως δυσανάλογα από τις άλλες.
Παρά την ομολογία του όμως, ούτε υποσχέθηκε κάποια μέτρα ανακούφισης ούτε στους σχεδιασμούς και την άκρατη κυβερνητική παραχολογία που παρατηρείται τους τελευταίους μήνες, βλέπουμε κάποιο μέτρο έστω μερικής ανακούφισης της πρώην μεσαίας τάξης. Όλα τα μέτρα, οι ρυθμίσεις και τα επιδόματα αφήνουν εκτός τη μεσαία τάξη η οποία κατά κανόνα είναι αυτή που κινεί την οικονομία μιας χώρας. Είναι βλέπετε στο DNA τους να αντιμετωπίζουν όσους καταφέρνουν να βγάζουν ακόμα και σήμερα 15-20.000, ως έχοντες που πρέπει να τιμωρηθούν μέχρι να γίνουν κι αυτοί φτωχοί και να πληρούν τα κριτήρια για την επιδοματική τους πολιτική. Γι αυτό και δεν ακούμε κουβέντα για φορολογική ελάφρυνση των επιχειρήσεων, για μείωση του ΕΝΦΙΑ, ή του ΦΠΑ αλλά ούτε και για τη φορολογία των φυσικών προσώπων.
Αντίθετα, από την αξιωματική αντιπολίτευση έχουμε σχετικές υποσχέσεις πως η μεσαία τάξη θα ενισχυθεί και σταδιακά θα πάρει πίσω όσα έχασε τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω πως θα γίνει αυτό αλλά εύχομαι να μην είναι προεκλογικές υποσχέσεις όμοιες με αυτές που έδινε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2014 σε κάθε χαροκαμένο Ελληνα με αυξήσεις μισθών, 13η και 14η σύνταξη, σκίσιμο των μνημονίων, εκατοντάδες θέσεις εργασίας κλπ και στο τέλος είδαμε τι έγινε στην πράξη.
Ελπίζω οι προεκλογικές εξαγγελίες αυτή τη φορά να είναι κοστολογημένες μέχρι την τελευταία δεκάρα και το κυριότερο να μπορούν να περάσουν από τους δανειστές και να μην καταλήξουν την επομένη κάτι σαν το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ του 2014.
Κι αυτό γιατί, οι προθέσεις και η θεωρητική προσέγγιση μπορεί να μοιάζουν καλές και λογικές πλην όμως αλίμονο αν πέσουν κι αυτοί στην παγίδα του ΣΥΡΙΖΑ που λέει πως ξεμπερδέψαμε με τα μνημόνια ενώ εν τοις πράγμασι ,το βλέπουμε καθημερινά πως δεν ισχύει.
Μας έχουν δεμένους χειροπόδαρα και δεν μπορούμε ούτε να βήξουμε χωρίς την άδεια τους. Οι συμβολαιοποιημένες δεσμεύσεις για πολλά επόμενα χρόνια με υπέρογκα πρωτογενή πλεονάσματα, με δέσμευση της δημόσιας περιουσίας και τη σταδιακή ελάφρυνση του χρέους εφόσον τηρούνται οι δεσμεύσεις, είναι ένας πολύ στενός κορσές που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια άσκησης εθνικής οικονομικής πολιτικής.
Για παράδειγμα, αν μειώσει τον ΕΝΦΙΑ ο Μητσοτάκης κατά 30% όπως λέει, θα πρέπει την ίδια στιγμή να βρει από κάπου αλλού αυτό το 1 δισ. που θα λείψει από τα δημόσια ταμεία. Αν μειώσει τον ΦΠΑ στην εστίαση πρέπει να βρει ένα ισοδύναμο μέτρο γιατί δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η απώλεια θα ισοσκελιστεί από τη μείωση της φοροαποφυγής. Ακόμα και η δέσμευση για μείωση του αφορολόγητου είναι ένα ζητούμενο για όλους τους φορολογούμενους φτωχούς, νεόπτωχους,μεσαίους ή πρώην μεσαίους και επ αυτού, όχι απλά δεν ακούμε κάποια υπόσχεση αλλά τουναντίον σε όλα τα Eurogroup και τις εκθέσεις των διεθνών οίκων βλέπουμε να μας το υπενθυμίζουν ως δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο.
Με άλλα λόγια και επειδή η κρίση είναι ακόμα παρούσα και οι εξωγενείς κίνδυνοι περισσότεροι από κάθε άλλη φορά, μην πάμε για μαλλί και βγούμε κουρεμένοι. Ναι, όλοι θέλουμε μερίδιο στο όνειρο για καλύτερες μέρες, σε όλους αρέσει να ακούν για φοροελαφρύνσεις και επιστροφή στην κανονικότητα, με επενδύσεις, δουλειές, αυξήσεις μισθών κλπ αλλά στην τελική, καλό είναι να ξέρουμε την πραγματική κατάσταση , τις αντοχές της οικονομίας και να περνάμε από κόσκινο την εύκολη και υπερβολική υποσχεσιολογία των πολιτικών. Άλλωστε την πάθαμε πολλές φορές. Καιρός να μάθουμε από τα παθήματα.
