Γράφει η Δέσποινα Ηλιοπούλου Δημοσιογράφος
“Το χρυσάφι της Μεσσηνίας» μια έκφραση που αποδίδει με το καλύτερο τρόπο την αξία του ελαιολάδου και λέγεται χρόνια τώρα…
Την άκουσα για πρώτη φορά πριν περίπου 25 χρόνια δια στόματος του τότε βουλευτή Μεσσηνίας της ΝΔ Λευτέρη Παπανικολάου, που έκανε προσπάθειες για την προβολή και την προώθηση του ελαιολάδου στην ξένη αγορά.
Όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτή την έκφραση, μου έκανε εντύπωση και παράλληλα σκέφτηκα το πόσο στοχευμένα μία μόνο λέξη, προσδίδει την πραγματική αξία του προϊόντος.
Πέρασαν πολλές κυβερνήσεις από τότε και όλες είχαν … την πολιτική βούληση, έτσι τουλάχιστον έλεγαν, δίνοντας παράλληλα υποσχέσεις για να εξασφαλιστεί … ένα λαμπρό μέλλον για το ελαιόλαδο.
Κάποιες ίσως να έκαναν κάποια βήματα, όχι όμως ικανά για να φτάσουν το προϊόν εκεί που του αξίζει.
Μετά από πολλά χρόνια ακούω την ίδια έκφραση «το χρυσάφι της ελληνικής γης», αυτή την φορά δια στόματος Υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Σπήλιου Λιβανού και βέβαια με την δέσμευση ότι η κυβέρνηση προχωράει στην χάραξη Εθνικής στρατηγικής για τη προώθηση του ελαιολάδου, αναδεικνύοντας την ξεχωριστή διατροφική υπεροχή του και δίνοντας προστιθέμενη αξία στην ελληνική και ξένη αγορά.
Άλλη μια δέσμευση που θα παραμείνει δέσμευση;
Κανείς δεν ξέρει… είναι να το δούμε να γίνεται πράξη.
Για να γίνει όμως η δέσμευση πράξη , χρειάζεται πολιτική βούληση.
Υπάρχει άραγε;
Γιατί για την ΠΟΠ ελιά Καλαμάτας, άλλα είδαμε…
Η πολιτεία πάντως είναι υποχρεωμένη να προστατεύσει το εθνικό μας προϊόν, με ενέργειες που να ξεκινούν από την παραγωγή του και να φτάνουν μέχρι και την προώθησή του, στις ξένες αγορές. Είναι χρέος της να στηρίξει τον ελαιοκομικό τομέα ο οποίος τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει στασιμότητα, σε σχέση με άλλες χώρες .
Πως θα γίνει αυτό ;
Μόνο με συντεταγμένη εθνική πολιτική, που να αντιμετωπίζει τα προβλήματα που υπάρχουν, ενώ παράλληλα να αναδεικνύει τα ποιοτικά πλεονεκτήματα του ελαιολάδου. Βασική ωστόσο προϋπόθεση είναι και η πάταξη της νοθείας, για κάτι που όλες οι κυβερνήσεις κάνουν λόγο, χωρίς ωστόσο επί της ουσίας να έχει γίνει τίποτα.
Από την άλλη επιβάλλεται να μπει επιτέλους τέλος, στην απώλεια μεγάλης ποσότητας ελαιοκάρπου από το δάκο ή άλλες ασθένειες.
Δεν είναι δυνατόν να μην διατίθενται τα χρήματα που απαιτούνται για επιτυχή δακοκτονία και να μιλάμε για στήριξη του αγροτικού τομέα.
Υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα που πρέπει να μπουν στο κάδρο, όπως η
οργάνωση των παραγωγών σε ισχυρές ομάδες , η ανάδειξη και η κατοχύρωση των τοπικών ποικιλιών, ο εκσυγχρονισμός των καλλιεργειών καθώς και άλλα επιμέρους θέματα.
Πάνω από όλα όμως, όπως είπαμε και νωρίτερα, απαιτείται πολιτική βούληση.
Περιμένουμε…
