Ζούμε σε έναν τόπο ευλογημένο. Ένα τόπο που διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, ικανά να προσφέρουν ποιότητα στη ζωή των ανθρώπων που κατοικούν ή που τον επισκέπτονται. Αρκεί όμως αυτό; Η απάντηση έρχεται σχεδόν αυτόματα και αυτή είναι αρνητική.
Στον τόπο αυτό συγκρούονταν, συγκρούονται και θα εξακολουθήσουν και στο μέλλον -αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά- να συγκρούονται δύο κόσμοι. Από τη μία εκείνοι που κοιτούν μπροστά κι από την άλλη αυτοί που υπηρετούν σθεναρά το χθες. Εκείνοι που ατενίζουν την επόμενη ημέρα με αισιοδοξία κι όλοι αυτοί που παραμένουν εγκλωβισμένοι στη μιζέρια τους. Οι δυνάμεις που επιθυμούν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους κι όλοι εκείνοι που συστρατεύονται πέριξ των νοσταλγών μιας Ελλάδας που μας οδήγησε στα… χρόνια της κρίσης.
Και η «μάχη» αυτή δεν έχει να κάνει με κόμματα. Δεν έχει να κάνει με τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ. Δεν έχει να κάνει με πρόσωπα ή σχηματισμούς αυτοδιοικητικούς ή περιφερειακούς. Έχει να κάνει με την ιδεολογία που ο καθένας υπηρετεί στην καθημερινότητά του και το πώς αυτή εκφράζεται σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο, μέσα -όχι μόνο από τις εκλογές και τις εκεί επιλογές- από συμπεριφορές αλλά και τοποθετήσεις απέναντι σε μείζονα ή ελάσσονα ζητήματα.
Δυστυχώς, παρά τα χρόνια της κρίσης, παρά τα όσα έπρεπε ως κοινωνία να διδαχθούμε, παραμένουμε ακόμα και σήμερα άτολμοι απέναντι στον λαϊκισμό και όσους τον υπηρετούν. Το αντίθετο, μάλιστα, είναι ένα μέρος της κοινωνίας εκείνο που τροφοδοτεί τους θιασώτες του «να μην γίνει τίποτα», ενισχύοντας ξεπερασμένα… εγωιστικά σύνδρομα, ναρκοθετώντας τους όποιους δρόμους οδηγούν στην πρόοδο, «εξαερώνοντας» την ελπίδα ότι πράγματι κάτι μπορεί ν’ αλλάξει.
«Μυαλά» σκουριασμένα, σ’ όλο το ηλικιακό φάσμα, τα οποία αδυνατούν να αντιληφθούν τις πραγματικές προκλήσεις και να κατανοήσουν τις ανάγκες που πηγάζουν από μια κοινωνία διαρκώς δοκιμαζόμενη. Στερημένοι δε σε κάποιες περιπτώσεις από την πραγματικότητα, ελέω της… εικονικής που οι ίδιοι έχουν επιλέξει να γίνουν πρωταγωνιστές.
Μέρες που έρχονται, για όσους πιστεύουν σε κάτι, ας είναι τώρα η στιγμή που το «εμείς» θα κερδίσει τα ταλαιπωρημένα, πληγωμένα και μίζερα «εγώ» τους.
Κώστας Β. Τσερεντζούλιας
