Στις μέρες που διανύουμε η αλήθεια είναι ότι όλοι φλερτάρουμε πλέον λίγο έως πολύ με κάποια αγχώδη διαταραχή…Λίγο ο τρόμος της πανδημίας, λίγο η αβεβαιότητα για το τι θα γίνει και τέλος τα μέτρα που λαμβάνονται καθημερινά ,δημιουργούν άγχος και εκνευρισμό σε όλους μας…
Μπορώ να πω ότι ήμουν ψύχραιμη έως τώρα, αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι μέχρι την Πέμπτη πριν μπει λουκέτο στα καφε -bar διασκέδαζα με αγαπημένα μου πρόσωπα. Όπως είπα όμως ήμουν ψύχραιμη, μέχρι πριν λίγο, όχι όμως πλέον. Λύγισα μόλις είδα στην Ιταλία να πεθαίνουν τόσοι συνάνθρωποι μας και να τους μεταφέρουν με στρατιωτικά οχήματα…
Όταν άκουσα για οικογένειες που χάνουν την ζωή τους μέσα στο ίδιο νοσοκομείο και ο ένας δεν μαθαίνει για τον άλλον γιατί όλοι προσπαθούν να κρατηθούν στην ζωή, έτσι φεύγουν μόνοι τους και δεν λένε ποτέ ο ένας στον άλλον αντίο…
Όταν άκουσα γιατρούς να λυγίζουν ,λέγοντας κάνουμε επιλογή ποιον θα σώσουμε γιατί δεν μπορούμε όλους και να λένε επίσης πως :“Οι ασθενείς πλέον ξέρουν και όταν έρχεται το τέλος και πάμε να τους χορηγήσουμε μορφίνη για να φύγουν, καταλαβαίνουν και μας σπρώχνουν το χέρι, αντιστέκονται…γιατί δεν θέλουν να φύγουν, πνίγονται αλλά δεν θέλουν να φύγουν, θέλουν να προσπαθήσουν και εμείς πρέπει να το κάνουμε γιατί δεν υπάρχει ελπίδα και εκεί λυγίζουμε και εμείς που είμαστε γιατροί.”Φανταστείτε λοιπόν για λίγο τα μάτια αυτών των ανθρώπων πως κοιτάζουν τους γιατρούς και πως νιώθουν και εκείνοι μετά. Δεν θα κρυφτώ εκτός από φόβο νιώθω και θυμό, θύμωσα με τον οποιονδήποτε έκανε μια απερισκεψία που θα μπορούσε να στοιχήσει εκατοντάδες ζωές…Δεν είναι παράλογο, είναι στην φύση του ανθρώπου να θέλει να υπερασπιστεί ένα πολύτιμο, το πολυτιμότερο αγαθό, την υγεία του και ο θυμός είναι μια δικαιολογημένη αντίδραση…Θύμωσα αλλά δεν αναλώθηκα στο ποιος, που, πότε και γιατί ,το μόνο που με ένοιαζε και με νοιάζει είναι να μην ξεφύγει η κατάσταση..
Να σας πω όμως και τι δεν με νοιάζει πλέον… ..
Δεν με νοιάζει πλέον…. Αν καταστρέφεται η οικονομία διότι χωρίς υγεία τι σημασία έχει η οικονομία;;;
Ούτε πότε και αν θα πάρω τα 800 ευρώ που λέει ο Πρωθυπουργός, όχι γιατί μου περισσεύουν αλλά γιατί αν δεν έχω τους δικούς μου ανθρώπους τι σημασία έχουν όλα τα λεφτά του κόσμου;;;
Δεν εκνευρίζομαι αν θα μείνω 14 μέρες σπίτι και δεν θα δω τους φίλους μου και τους συγγενείς μου , γιατί θέλω μόνο να είναι υγιείς και μετά έχουμε χρόνο να τα λέμε…
Το μόνο που με νοιάζει λοιπόν είναι ένα πράγμα και κάνω μόνο μια ευχή: “Oταν τελειώσει όλο αυτό να είμαστε όλοι εδώ”. Να βγούμε όλοι υγιείς από αυτό την πανδημία και μετά να είμαστε όλοι εδώ ,όλοι μαζί, να κάνουμε όλοι μαζί Πάσχα, εκτός καραντίνας ελπίζω , να μπορέσουμε να αγκαλιάσουμε ο καθένας τα αγαπημένα του πρόσωπα…και μετά θα δείτε πως θα φτιάξει και η οικονομία και όλα.
Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω κάτι εξίσου σημαντικό, οι γιατροί είναι για τους περισσότερους από εμάς είτε φίλοι, είτε οικογένεια, είτε γείτονες κλπ. μην τους αναγκάσετε λοιπόν να βιώσουν ότι οι Ιταλοί συνάδελφοι τους.
Δείτε τους γιατρούς σαν στρατιώτες που πάνε στο πόλεμο με κίνδυνο της ζωής τους γιατί και τώρα πόλεμο έχουμε και είναι αποκλειστικά στο χέρι μας να βγουν αλώβητοι από αυτόν τον πόλεμο. Μένουμε σπίτι λοιπόν και ευχόμαστε όταν τελειώσει αυτό να είμαστε όλοι εδώ!!!
Δήμητρα Σκρεπετού
