Σαν σήμερα, 23 Απριλίου, πριν ακριβώς δέκα χρόνια, ο τότε Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης. Η εποχή των μνημονίων άρχιζε.
Η Οδύσσεια του ελληνικού λαού κράτησε μια δεκαετία με τεράστιες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα και με πολιτικές που προκάλεσαν μείζονα κοινωνική κρίση με δραματική συρρίκνωση του εισοδήματος των Ελλήνων πολιτών.
Η παρούσα υγειονομική κρίση δίνει τη σκυτάλη της σε μια μεγάλη οικονομική κρίση, τα σημάδια της οποίας ήδη φαίνονται. Πολλοί οικονομολόγοι προβλέπουν μεγαλύτερες συνέπειες από την τελευταία μεγάλη παγκόσμια κρίση του 2008-2009. Ήδη, οι στρατιές των ανέργων αυξάνονται.
Η επόμενη μέρα της πρώτης φάσης της υγειονομικής κρίσης πρέπει να βρει την Ελλάδα όρθια και χωρίς διατάραξη των κοινωνικών κεκτημένων και προφανώς χωρίς ενίσχυση των ανισοτήτων. Και το μείζον είναι, να προχωρήσουν οι απαραίτητες πολιτικές ώστε να αρθούν οι ανισότητες που βρίσκονται παντού -από το ασφαλιστικό και το φορολογικό καθεστώς έως την εκπαίδευση-προκειμένου η χώρα να εισέλθει σε μια νέα καλύτερη εποχή.
Δεν είναι τυχαίο ότι αρχίζει σιγά – σιγά σε διάφορους οικονομικούς, πολιτικούς, ακαδημαϊκούς και κοινωνικούς κύκλους να συζητείται ότι πρέπει να υπάρξει, για να αποτραπεί ενδεχόμενη νέα «εποχή των τεράτων»« και διολίσθηση προς τα άκρα, μια πιο δίκαιη κατανομή του πλούτου και άρα συνεχής προσπάθεια άρσης των ανισοτήτων.
Από την εποχή του Διαφωτισμού η ανθρωπότητα μάχεται για την μείωση των ανισοτήτων και ο αγώνας για ισότητα, αλληλεγγύη και κοινωνική συνοχή είναι διαρκής. Πόσο μάλλον στις σημερινές συνθήκες και ειδικά για την Ελλάδα που ήδη έχει μια δεκαετή μνημονιακή Οδύσσεια.
Η επόμενη μέρα της κρίσης θέτει σειρά ερωτημάτων με κεντρικό άξονα ότι η κοινωνία πρέπει να είναι όρθια και με προάσπιση των δικαιωμάτων της, εργασιακών, ασφαλιστικών, κ.α.
Και το στοίχημα των πολιτικών, εάν πραγματικά πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, είναι να βάλουν τις βάσεις για να εξαλειφθούν ή στην καλύτερη να μειωθούν μέσω της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου που θα προέλθει από την πολυπόθητη ανάπτυξη που πρέπει να έχει κοινωνικό πρόσημο.
του Άρη Ραβανού από το www.in.gr
