Η αξιοκρατία είναι μια πολύ δύσκολη λέξη για τη συντριπτική πλειοψηφία του πολιτικού προσωπικού στην Ελλάδα. Η αξιοκρατία ξενίζει τους περισσότερους πολιτικούς, τους απωθεί, τους δημιουργεί αρνητικά αντανακλαστικά και κυρίως αποτελεί «κόκκινο πανί».
Πως μπορεί να προωθήσει ένας πολιτικός στην Ελλάδα την αξιοκρατία, όταν έχει κατά νου και ως βασικό στόχο να ανταλλάξει την ευνοιοκρατία για συγκεκριμένες κατηγορίες συμπολιτών μας με κάποιες δεκάδες ή εκατοντάδες ψήφους.
Τι θα δώσει μια αξιοκρατική επιλογή στον πολιτικό; Τίποτα, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι και συνεχίζεται με δική τους ευθύνη ο φαύλος κύκλος της αναξιοκρατίας και της ευνοιοκρατίας των «κολλητών», των «δικών μας παιδιών», των εκλεκτών ψηφοφόρων που «κουβαλάνε μαζί τους εκατοντάδες ή δεκάδες ψήφους.
Δυστυχώς θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια στην Ελλάδα για να δούμε αξιοκρατία στο δημόσιο. Εδώ πολλές φορές δεν βλέπουμε και στον ιδιωτικό τομέα αξιοκρατικές επιλογές, καθώς κυριαρχεί και εκεί η ευνοιοκρατία, θα δούμε στο δημόσιο;
Και όμως η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να συνθλιβούν δυνατά μυαλά νέων ανθρώπων με γνώσεις, εμπειρίες, καλές σπουδές και με τεχνογνωσία, στις μυλόπετρες της αναξιοκρατίας και της ευνοιοκρατίας.
Κατά καιρούς ακούμε πολλές διακηρύξεις για τους άριστους και την αξιοκρατία και μας φαίνονται τόσο απόμακρα και δύσκολα να πιστέψει κανείς ότι κάποια στιγμή θα προκύψουν αξιοκρατικές επιλογές.
Μόλις πρόσφατα άλλη μια απόδειξη της αναξιοκρατίας και της πελατειακής λογικής που υποτίθεται πως θα έμενε στην άκρη. Οι επιλογές για τις θέσεις διευθυντών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ήταν τα τελευταία παραδείγματα που ενισχύουν την άποψη πως τίποτα δεν αλλάζει σε αυτόν τον έρμο τόπο. Και δεν είναι οι μόνες περιπτώσεις.
Η αναξιοκρατία και η ευνοιοκρατία υπέρ των «δικών μας παιδιών» αποτελεί ένα ακόμα σήμα σε όσους έχουν καλύτερα προσόντα να φύγουν, να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη αλλού. Κόπτεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας για τους δεκάδες χιλιάδες νέους που έφυγαν στο εξωτερικό για εργασία, αλλά δεν κάνει απολύτως τίποτα για να δημιουργήσει συνθήκες να επιστρέψουν.
Ακόμα και όσοι είναι εδώ με πτυχία, μεταπτυχιακά και διδακτορικά αισθάνονται κορόιδα μέσα σε ένα πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που ευνοεί και διαιωνίζει το καθεστώς ευνοιοκρατίας και αναξιοκρατίας.
Μήπως θα πρέπει συμβολικά στην πλατεία Συντάγματος οι «απόβλητοι» του συστήματος, να κάψουν αντίγραφα των πτυχίων, μεταπτυχιακών, διδακτορικών, επιμορφώσεων, με την ελπίδα να ταρακουνηθούν οι πολιτικοί μας;
Λαϊκισμός θα πουν πολλοί ή γραφικότητες. Μόνο που άλλη λύση δεν υπάρχει για όσους βλέπουν να μην έχουν μέλλον σε ένα σύστημα φαυλοκρατίας, αναξιοκρατίας και ευνοιοκρατίας.
Θα αλλάξει ποτέ η κατάσταση; Δύσκολα. Η ψήφος πάνω απ’ όλα και τα «πελατάκια».
του Άρη Ραβανού από το www.in.gr
