Οι πρώτες εντυπώσεις απο την προεκλογική κούρσα του Δημήτρη Πτωχού στην Πελοπόννησο , του άνθρωπου, η υποψηφιότητά του οποίου έχει συζητηθεί όσο καμιά άλλη στο σύνολο των περιφερειών της χώρας.
του Θοδωρή Σαλαντή
[email protected]
Δεν θα σταθώ στο ότι καθημερινά τον βλέπω να περιοδευει σε χωριά και πόλεις της Πελοποννήσου. Αυτό είναι φυσικό επακόλουθο της προσπάθειας του να αναδειχθεί σε περιφερειάρχη. Και το κάνουν και όλοι οι ανθυποψήφιοι του .Η ουσία κρύβεται στην πολιτική του συμπεριφορά. Σε αυτά που λέει και σε εκείνα που προτάσσει. Διότι , ακριβώς το πρώτο ζητούμενο σε μια εκλογική διαδικασία, είναι ο πολιτικός λόγος καθώς αυτός θα καθορίσει και θα διαφοροποιήσει τα χαρακτηριστικά της υποψηφιοτητας.
Πάμε να δούμε τα προσοντα του ηγέτη, οπως τα απαιτεί μία περιφέρεια με την δυναμική που , στην προκειμένη περίπτωση, κρύβει η Πελοπόννησος. Ο Μπιλ Γκέιτς τα ‘χει πει όλα και έχει δώσει τον ορισμό . « Καθώς κοιτάζουμε μπροστά στον αιώνα, ηγέτες θα είναι αυτοι που ενδυναμώνουν όλους τους άλλους» . Δηλαδή οι άνθρωποι θα πρέπει να λειτουργούν με όρους μέλλοντος. Να αναζητούν την προοπτική πρωτίστως μεσα από την ικανοτητα που έχει και την έμπνευση που τους δημιουργεί ο επόμενος τους ηγέτης. Με κριτή φυσικά τον προβλεπόμενο απο το Σύνταγμα χρόνο για την ανανέωση η μη της θητείας του.
Φυσικά και δεν είμαι εγώ εκείνος που θα μπει σε σύγκριση προσώπων. Το διακύβευμα των εκλογών, λανθασμένα και ακριβώς , διότι απουσίαζαν στις περισσότερες των περιπτώσεων οι φωτισμένοι ηγέτες , δεν έχει να κάνει μόνο με τον παρόντα χρόνο. Θα πρέπει ο πολίτης να κατανοήσει οτι στις εκλογές του Οκτωβρίου του 2023 δεν θα ψηφίσει για το 2023 αλλά έχει μπροστά του ως ορίζοντα το 2030. Αυτό τον χρόνο θα πρέπει να βλέπει. Και το αποτέλεσμα που θα επιβάλει με την ψήφο του είναι απαραβίαστη συνθήκη. Φυσικα αν την καταπατήσεις στην θητεία σου φεύγεις, αλλα τι γίνεται με το χαμένο χρόνο;
Η σκέψη δηλαδή όλων θα πρέπει να είναι στο ποιος από τους υποψήφιους περιφερειάρχες είναι αυτος που θα μπορέσει να μας οδηγήσει στο επόμενο σκαλοπάτι της προόδου. Γιατί τώρα αναδεικνύουμε ηγέτη μέχρι την 1η Ιανουαρίου 2029. Ποιος έχει την ικανότητα να συμβαδίσει με τους ρυθμους της εποχής. Ποιος μπορεί σε αυτή την φρενήρη κοινωνία των καθημερινών αλλαγών , να ηγηθεί. Ηδη η υφηλιος, φυσικά και η ταπεινη περιφέρεια Πελοποννήσου, κινείται σε ρυθμούς τεχνητής νοημοσυνης, ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης , νέων πρακτικών και εφαρμογών στις μετακινήσεις, την ενέργεια και φυσικά στην διαχείριση της καθημερινότητας. Η αναπτυξιακή προοπτική κρύβει πλέον σύνθετα χαρακτηριστικά. Που βρίσκονται πολυ μακριά από τις μικρόνοες πολιτικές των περασμένων χρόνων με τις οποίες και πορεύθηκε η Πελοπόννησος. Ποιος ξεχνά τις επιδοτήσεις των παρελθόντων ετών που μοιράστηκαν στην λογική «μεροδούλι-μεροφάι», οταν το ξοδι υπερίσχυε της δημιουργίας. Και ξαφνικά βρεθήκαμε ως χώρα χωρίς παραγωγή και ανάπτυξη.
Τα γράφω αυτά διότι ακριβώς οι περιφέρειες έχουν πλέον στα χέρια τους τον αναπτυξιακό μπούσουλα και την οικονομική δύναμη που θα ωθήσει και την χώρα ψηλότερα. Το ζητούμενο πέρα απο τον πλούτο είναι και η ποιότητα ζωής. Η Κλιματική αλλαγή θα επηρεάσει την Πελοπόννησο ίσως περισσότερο από κάθε άλλη περιφέρεια της Ελλάδας. Μία Πελοπόννησος που ευνοείται από την εγγύτητα με την πρωτεύουσα . Και παρακολουθώντας τόσες μέρες τις προεκλογικές ομιλίες άκουσα μόνο τον Πτωχό να συνδυάζει την ανάπτυξη με πολιτικές για το περιβάλλον, τα οικοσυστήματα, το νερό, τον πολιτισμό, την υγεία, την πρωτογενή παραγωγή. Δεν τάζει δρόμους και λιμάνια. Υπόσχεται αγώνα για καλύτερη ποιότητα ζωής ,ναι ακριβως, αυτό που σήμερα είναι το μεγάλο ζητούμενο αλλα θα γίνει πρωταρχικός αν όχι μοναδικός στόχος τα Χρονια που έρχονται.
Έχω αντιληφθεί και πιστεύω όχι λανθασμένα, ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι Περιφερειαρχες κινούνταν στην λογική Κρατικού υπαλλήλου στην σχέση με τους απο πανω, και ενος ενισχυμένου Νομάρχη με τους απο κατω. Διεκπεραιωτές μικροκομματικών πολιτικών δηλαδή. Την ώρα που ίδια η Ευρωπαϊκή ένωση έχει το θεσμό των περιφερειών αν όχι παραπάνω σίγουρα σε αντιστοιχία με τις Κεντρικές Κυβερνήσεις σε ζητήματα ανάπτυξης. Αλλά και στην κοινωνική πολιτική. Διότι η περιφέρεια είναι ο μοναδικός φορέας , που αντίστοιχα με την κυβέρνηση, μπορεί ακόμη και σήμερα να ασκησει για παράδειγμα αυτόνομες πολιτικές για την φτώχεια, την ιατρική κάλυψη απομονωμένων περιοχών.
Μπορεί ο Δημήτρης Πτωχος να αναδειχτει σε ηγέτη της Πελοποννήσου στο δρόμο για το 2030; Είναι το ερώτημα που απασχολεί τους πολίτες καθώς ο κ.Πτωχός δείχνει πιο κοντά από κάθε άλλον στην τελική νίκη. Αυτό το προβάδισμα δεν είναι μόνο δημοσκοπικό αλλά ουσιαστικά διαφαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται στην επαφή του με τους πολίτες.
Είχα την τύχη να ακούσω τις τελευταίες τέσσερις ομιλίες του, σε αντίστοιχες περιοδείες του στους νόμους της Πελοποννήσου. Μου έκανε εντύπωση ότι παρότι επιχειρείται μία όξυνση από αντιπάλους του σε αυτή την εκλογική διαδικασία ο ίδιος κινείται συμφιλιωτικά και συνεκτικά. Αποφεύγει την περιχαρακωμένη στρατηγική κάθε νέου υποψηφίου να δείχνει ως φταίχτες τους προηγούμενους. Ορίζει και οδηγεί τις εξελίξεις ως να υπάρχει μόνο αύριο και αυτό τον ξεχωρίζει. Παρότι τον γνωρίζω αρκετά χρόνια δεν θα πω ότι είναι ευκαιρία για τον τόπο αλλα ότι τον χρειάζεται ο τόπος.
Επ ευκαιρία να αποκαλύψω κάτι. Λίγες μέρες πριν ανακοινωθεί η υποψηφιότητα του περιφερειάρχη Πελοποννήσου είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του στην Αθηνα. Είχε ήδη δεχτεί προτάσεις για συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα που εσυγκροτείτο εκείνη την περίοδο. Διαπίστωσα την μεγάλη εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέθαλπε το μέγαρο Μαξίμου και την πίστη που είχε στις ικανότητες του.
Γιατί το γράφω αυτό. Όχι για να ενισχύσω το επιχείρημα των επικριτών του ότι είναι ο άνθρωπος του Μητσοτάκη και του Σαμαρά αλλα ακριβως για να τονίσω ότι είναι μια Προσωπικοτητα της συγχρονης εποχης και της νεας Ελλαδας. Δυο Πρωθυπουργοί τέως και νυν, έχουν διακρίνει μέσα απο την συνεργασία τους μαζί του την ικανοτητα του. Και απ’ ό,τι δείχνουν τα πράγματα φαίνεται να ξεφεύγουμε στην επιλογή των προσώπων από την παλαιοκομματική αντίληψη των δικών μας και των άλλων. Το πρόσταγμα επιβάλλει γνώση, παιδεία , λειτουργία , εμπειρία στη δημόσια διοίκηση. Τα εχει αυτά ο Δημήτρης Πτωχος. Και όσοι κάνουν ότι δεν τα γνωρίζουν ας αναλογιστούν ποσες φορές του ζήτησαν ραντεβού για να επιλύσουν προβλήματα τους οταν ήταν συντονιστης Κυβερνητικού έργου στο ίδιο κτίριο με τον υπουργό τότε Κυριάκο Μητσοτακη.
Και όχι ! Το Δημήτρη Πτωχό δεν θα τον εκλέξουν τα συμφέροντα. Αυτό είναι ενα ακόμη επιχείρημα όσων αντιπαλεύονται την υποψηφιότητα του. Είναι ένας πετυχημένος επαγγελματίας ο ίδιος, με σπουδαία διαδρομή, ακριβώς ότι δεν θέλουν οι υποβολείς αιτημάτων. Τόσα χρόνια άλλωστε τη δουλειά τους την κάνουν με β’ διαλογής πολιτικό προσωπικό, τους τρομάζει και είναι εχθρος τους η αυτάρκεια σε όλα τα επίπεδα. Και τέτοιους πίστεψε με είχαν πολλούς για να στηρίξουν.
Φυσικα επισης, ένας περιφερειάρχης θα πρέπει να έχει άψογη σχέση και να συνεργάζεται με τον πρωθυπουργό,εκτός αν νομίζει ότι θα διοικεί ένα γαλατικό χωριό για μια πενταετία. Θα πρέπει να αντιμετωπίζει -και να αντιμετωπίζεται- ομότιμα απο τα υπουργεία στην χάραξη των πολιτικών της περιφέρειας του. Ναι σε αυτό του έχω περισσότερη εμπιστοσύνη από κάθε άλλον.
Δεν τελειώνουμε σήμερα με τις εκλογες στην περιφέρεια Πελοποννήσου. Έχω την άποψη ότι και ο Πέτρος Τατούλης αλλά και ο Παναγιώτης Νίκας είχαν τις καλύτερες των προθέσεων αναλαμβάνοντας διαδοχικά την Διοικηση στις προηγούμενες θητείες. Θεωρώ επισης εξαιρετικές τις υποψηφιότητες του κ. Μακαρη και κ. Κουτσουλη σε αυτη την εκλογική μάχη. Το στοίχημα για την Πελοπόννησο είναι μεγάλο. Γι αυτο περισσότερα σε νέο σημείωμα. Με την σύγκριση πλέον των προεκλογικών τους υποσχέσεων και δεσμεύσεων.
πηγή: www.athenea.gr
