Γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος από το www.in.gr
Ολοκληρώνοντας μια πρώτη αυτοψία στην Θεσσαλία, που κυριολεκτικά βυθίστηκε στο νερό, παραπέμποντας σε τριτοκοσμικές εικόνες, και θρηνώντας ήδη νεκρούς, που εκφράζονται βάσιμοι φόβοι ότι θα αυξηθούν, από μια πρωτόγνωρη μεν, αναμενόμενη δε, κακοκαιρία προκύπτουν, αβασάνιστα, χρήσιμα συμπεράσματα και βασανιστικά ερωτήματα.
Ναι, η φράση «βιβλική καταστροφή» αναλογεί στην πραγματικότητα.
Αρκεί να αναλογιστούμε ότι υπάρχουν τμήματα της Θεσσαλίας που είναι προσπελάσιμα μόνο με ελικόπτερο ή πλωτά μέσα.
Αρκεί να σκεφτούμε πόσες χιλιάδες άνθρωποι είναι χωρίς ρεύμα και χωρίς πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
Αρκεί να κοιτάξουμε τις καταστροφές και να αναλογιστούμε το κόστος για την αποκατάστασή τους.
Αρκεί να δούμε τις ζημιές ακόμη και σε σχετικά πρόσφατα έργα που υποτίθεται ότι είχαν φτιαχτεί και με κριτήρια αντιπλημμυρικά.
Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, δεν μπορούμε απλώς να λέμε «οι μεγαλύτερες βροχοπτώσεις».
Γιατί ξέραμε πολύ καλά ότι θα έχουμε «ακραία καιρικά φαινόμενα».
Γιατί διεθνείς οργανισμοί και η Ευρωπαϊκή Ένωση προειδοποιούσαν.
Γιατί υποτίθεται ότι χρόνια τώρα κάνουμε αντιπλημμυρικό σχεδιασμό, όπως υποτίθεται ότι χρόνια τώρα κάνουν σχεδιασμό για τις δασικές πυρκαγιές, όπως υποτίθεται ότι παίρναμε ευρωπαϊκά κονδύλια για να κάνουμε ασφαλέστερο το σιδηρόδρομο και μετά είχαμε την τραγωδία στα Τέμπη.
Η χώρα μέσα σε διάστημα μικρότερο του ενός έτους έζησε τη μεγαλύτερη πρόσφατη σιδηροδρομική τραγωδία, την πιο καταστροφική πυρκαγιά στην Ευρώπη και τις μεγαλύτερες πρόσφατες πλημμύρες.
Είναι πια εμφανές ότι όχι, «δεν πήραμε όλα τα απαραίτητα μέτρα».
Ότι δεν έγιναν τα απαραίτητα έργα.
Ότι δεν ήταν προετοιμασμένος ο κρατικός μηχανισμός.
Ότι πόροι δεν αξιοποιήθηκαν.
Ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το μοντέλο πολιτικής προστασίας στη χώρα μας.
Το να πανηγυρίζουμε ότι λειτουργεί το 112 από ένα σημείο και μετά δεν λέει πολλά.
Γιατί από το κράτος περιμένει κανείς όχι απλώς να εκκενώνει περιοχές, απομακρύνοντας τους πολίτες από μια ζώνη καταστροφής. Κυρίως περιμένει να πάρει μέτρα για να μην έχουμε καταστροφή.
Και όταν λέμε κράτος, εννοούμε και την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη.
Μια κυβέρνηση που βρίσκεται στην εξουσία πάνω από τέσσερα χρόνια, άρα πλέον έχει και την ανάλογη ευθύνη.
Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να οχυρώνεται πίσω από το πρωτόγνωρο μέγεθος της καταστροφής.
Μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να αποσκοπεί μόνο σε ένα «κράτος του 112».
Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση θα πρέπει πλέον να μιλήσει για όλα αυτά.
Να κάνει απολογισμό. Να κάνει αυτοκριτική. Να δείξει ότι αλλάζει πορεία και αναπροσαρμόζει σχεδιασμούς και προτεραιότητες.
Διαφορετικά παραμένει μέρος του προβλήματος.
