Γράφει ο Γιώργος Μικελόπουλος
Αξιότιμε Γιάννη Καλλιάνο, από τα βάθη της καρδιάς μου, σου εύχομαι ειλικρινή και θερμά συλλυπητήρια για τον χαμό του πατέρα σου…
Ξέρω είναι στιγμές που νιώθεις κενός…
Έναν πόνο και έναν κόμπο στο στήθος που στο λέω, δεν θα φύγει πότε.
Θα μάθεις να ζεις μαζί του και να προχωράς…
Είναι στιγμές που νιώθεις πως θες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω για να κάνεις όσα δεν έκανες.
Να πεις όσα δεν πρόλαβες, να μοιραστείς στιγμές, λεπτά, ακόμα και δευτερόλεπτα που την ώρα που έπρεπε να τα μοιραστείς, έλεγες «άσε και αύριο μέρα είναι»…
Όμως κάποια στιγμή, αυτή η μέρα δεν έρχεται…
Και τότε είναι ώρα που παλεύεις μέσα σου, που τη μία στιγμή νιώθεις έστω την ικανοποίηση γιατί πιστεύεις ότι τουλάχιστον, έκανες όσα μπορούσες για τον άνθρωπό σου και την άλλη τα βάζεις με τον ίδιο σου τον εαυτό γιατί πιστεύεις ότι θα μπορούσες να κάνεις ακόμα περισσότερα… Και δεν τα έκανες.
Όπως και εκατομμύρια ακόμα Έλληνες. Αυτοί που σε νιώθουν τώρα Γιάννη Καλλιάνο. Και ρωτώ εγώ εσένα πλέον, σεβόμενος απόλυτα το πένθος το δικό σου και της οικογένειας σου, εσύ μας νιώθεις τώρα;
Νιώθεις τον πόνο και την αγωνία των συγγενών των ασθενών που παρακαλούσαν τους λιγοστούς γιατρούς να δώσουν λίγη περισσότερη σημασία στον άνθρωπό τους και αυτοί δεν ήταν σε θέση να το κάνουν είτε γιατί δεν ήθελαν, είτε γιατί δεν μπορούσαν επειδή – άνθρωποι είναι και αυτοί, δεν άντεχαν άλλο ή επειδή είχαν να κοιτάξουν και άλλους ασθενείς;
Νιώθεις την ταλαιπωρία και την εξάντληση των ασθενών που ξημεροβραδιάζονταν στα Επείγοντα, που περνούσαν νύχτες ατελείωτες «πεταμένοι» στα ράντζα διαδρόμων επειδή δεν υπήρχαν κρεβάτια και δωμάτια να τους μεταφέρουν;
Νιώθεις τους συνοδούς τους, που προσπαθούσαν μέσω γνωστών, συγγενών και φίλων να εξασφαλίσουν μια πιο ευνοϊκή και ανθρώπινη μεταχείριση στον άνθρωπό τους με τηλέφωνο στον δήμαρχο και τον βουλευτή, υποσχόμενοι πως όταν έρθει η ώρα θα του το ανταποδώσουν;
Νιώθεις όλους εκείνους που από το υστέρημα τους, μάζευαν οικονομίες μιας ζωής «για μια δύσκολη στιγμή» και αυτή η δύσκολη ήρθε… Και με όλη τους την καρδιά τότε Γιάννη Καλλιάνο, τις έδωσαν στους γιατρούς. Όχι ως «φακελάκι», ούτε ως υποχρέωση, αλλά ως ένδειξη ευγνωμοσύνης και ανταμοιβής στον άνθρωπο που φρόντισε τον άνθρωπό τους;
Νιώθεις τους (ευσυνείδητους) γιατρούς ενός υποστελεχωμένου ΕΣΥ που κάθε μέρα δίνουν μάχες με τη ζωή και τον θάνατο, ακόμα και με τον ίδιο τους τον εαυτό, φτάνοντας κάποιοι ακόμα και σε σημείο κατάρρευσης;
Μην μου πεις ότι δεν τα ήξερες αυτά Γιάννη Καλλιάνο. Απλά τώρα ήρθε και η δική σου ώρα να τα ζήσεις…
Και λυπάμαι ειλικρινά που ήρθε η ώρα να ζήσεις όσα σε ακούσαμε με δάκρυα στα μάτια να περιγράφεις.
Γιατί είναι ερωτήματα που έκανα και εγώ. Ερωτήματα που άκουσα και εγώ έξω από θαλάμους, ΜΕΘ και προαύλια νοσοκομείων «καταπίνοντας» το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και περιμένοντας ένα καλό νέο που τις περισσότερες φορές ερχόταν. Αλλά τη μία που δεν ήρθε, γκρέμισε τα πάντα.
Και αν ακόμα Γιάννη Καλλιάνο, δε τα ήξερες (που δεν το πιστεύω), μια επίσκεψη στα νοσοκομεία, θα σε πείσει για όσα γράφω.
Και σου εύχομαι ολόψυχα, να δικαιωθείς… Να μάθεις πώς και γιατί έχασες τον αγαπημένο σου πατέρα και ποιος φταίει γι’ αυτό…
Να δικαιωθείς, μέσα από την καρδιά μου το λέω, για να ηρεμήσει πρώτα από όλα η ψυχή του πατέρα σου και μετά η δική σας η ψυχή.
Και πιστεύω Γιάννη Καλλιάνο ότι μπορείς να δικαιωθείς. Και θέλω να δικαιωθείς. Η θέση σου, οι γνωριμίες σου, η αναγνωρισιμότητά σου μπορούν να «φροντίσουν» γι’ αυτό.
Όμως Γιάννη Καλλιάνο, εκατομμύρια άλλοι Έλληνες δεν θα δικαιωθούν. Και δεν θα πάρουν ποτέ απάντηση στα ερωτήματα που θέτεις και που πριν από εσένα είχαν θέσει και εκείνοι αλλά η δική τους φωνή ήταν σταγόνα στον ωκεανό.
Kαι η δική τους περιπέτεια, δεν θα γίνει ποτέ πρώτο θέμα σε κεντρικά δελτία ειδήσεων και ενημερωτικές εκπομπές πανελλήνιας εμβέλειας γιατί θα κριθεί «αντιεμπορική» και «εχθρική». Την ίδια δουλειά κάνω, ξέρω πως λειτουργεί το «έργο».
Όχι Γιάννη Καλλιάνο, εγώ δεν θέλω να παραιτηθείς, όπως σου ζητούν αρκετοί τελευταία.
Θέλω να μείνεις εκεί που είσαι και να παλέψεις. Να προσπαθήσεις να μην χρειαστεί ξανά να επικοινωνήσεις εσύ ο ίδιος με τον υπουργό Υγείας για να μάθεις την κατάσταση του ασθενή σου και να ζητήσεις τη βοήθειά του.
Ή αν πρέπει να γίνει έτσι, τουλάχιστον να έχουν και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες Πολίτες αυτή τη δυνατότητα…
Γιατί Γιάννη Καλλιάνο, για όλα αυτά που περιγράφεις, εσύ και οι υπόλοιποι 299 έχετε μεγάλο μερίδιο ευθύνης.
Και τη δεδομένη χρονική στιγμή που μιλάμε, εσύ και οι υπόλοιποι 157 έχετε το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.
Και έχετε – θέλω να πιστεύω – τη δύναμη αυτό να το αλλάξετε. Ελπίζω να έχετε και τη θέληση.
Και μακάρι να μην χρειαζόταν, αλλά ας γίνει με το δικό σου τραγικό περιστατικό έστω, η αρχή.
Γιάννη Καλλιάνο σε νιώθω. Ελπίζω τώρα να μας νιώθεις κι εσύ.
