Γράφει ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος
Όχι, η ουσία της απουσίας του Αντώνη Σαμαρά δεν αφορά την άρνησή του να συναντήσει τον πρωθυπουργό, αλλά την άρνησή του να συμμετέχει σε μια ΝΔ που καιρό τώρα δεν εκπροσωπεί όλο το ακροατήριο της.
Ο Αντώνης Σαμαράς δεν πήγε στην βιβλιοπαρουσίαση του Ευριπίδη Στυλιανίδη, ακόμη και αν ο τελευταίος ιστορικά ανήκει σε ένα ρεύμα κοντινό στον πρώην πρωθυπουργό.
Στα ΜΜΕ κυκλοφόρησε η χαρακτηριστική φωτογραφία με την κενή θέση που είχε πάνω γραμμένο το όνομα του Αντώνη Σαμαρά.
Οι περισσότεροι έσπευσαν να το σχολιάσουν με όρους αμιγώς πολιτικής επικοινωνίας. Κατά βάση υπογραμμίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη στην ίδια εκδήλωση, με δεδομένο ότι ο τελευταίος τον διέγραψε από την κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ.
Και αυτή δεν αφορά την απουσία Σαμαρά από μια εκδήλωση. Ούτε απλώς την εικόνα της κενής θέσης του.
Πρωτίστως η ουσία αφορά μια άλλη απουσία: ενός μεγάλου κομματιού από το ακροατήριο της Νέας Δημοκρατίας, που εδώ και καιρό, δεν εκπροσωπείται από τη ΝΔ του Μητσοτάκη.
Με το να μιλήσουμε απλώς για μια «δεξιά πτέρυγα» κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσία.
Και αυτό γιατί σε σημαντικό βαθμό η Νέα Δημοκρατία διατηρεί ένα ακροδεξιό ακροατήριο, ιδίως από τη στιγμή που έχει κάνει μια σαφή ακροδεξιά στροφή σε θέματα όπως το μεταναστευτικό.
Αυτό που χάνει η Νέα Δημοκρατία είναι ένα κομμάτι αυτών που κάποτε λέγαμε παραδοσιακούς δεξιούς. Ανθρώπους που δεν είναι χουντικοί ή φασίστες, παρά τον αντικομουνισμό τους, που είναι συντηρητικοί αλλά αποδέχονται τον κοινοβουλευτισμό, που θεωρούν σημαντικό τον πατριωτισμό και που πιστεύουν ότι η Νέα Δημοκρατία οφείλει να είναι ένα μεγάλο λαϊκό κόμμα, που να μπορεί να υπερασπίζεται το κοινωνικό κράτος και τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων.
Οι άνθρωποι αυτοί αισθάνονται άβολα με μια εξωτερική πολιτική που λέει ότι «είμαστε με τη σωστή πλευρά της ιστορίας», ενώ στην πραγματικότητα είμαστε με τη λάθος, χωρίς πυξίδα και χωρίς σχέδιο, υποτιμώντας διαρκώς τον τρόπο που η Τουρκία του «σουλτάνου» Ερντογάν αναβαθμίζει τη θέση της και μπορεί να συνομιλεί με τον Τραμπ, την ώρα που ο Έλληνας πρωθυπουργός παρακαλούσε για μια έστω και ολιγόλεπτη συνάντηση.
Δεν μπορούν να συμφωνήσουν με έναν «δικαιωματισμό» που στα μάτια τους υποτιμά τα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής οικογένειας.
Δεν θέλουν να δουν τη Νέα Δημοκρατία να γίνεται ένα μεγάλο «Ποτάμι» χωρίς κοινωνικό πρόσωπο.
Και βέβαια δεν θέλουν ένα κόμμα που να δηλώνει διαρκώς ότι επειδή έχει την πλειοψηφία μπορεί να εφαρμόζει σκανδαλώδεις πρακτικές και μετά να εξασφαλίζει ασυλία.
Αυτούς τους ανθρώπους θα μπορούσε όντως να τους εκπροσωπεί ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά αυτή ακριβώς η κατηγορία ανθρώπων είναι που σήμερα χάνει η Νέα Δημοκρατία και δεν πρόκειται εύκολα να τους ξανακερδίσει.
Γιατί δεν περιμένουν απλώς κάποιο πολιτικό δόλωμα (π.χ. τις ακροδεξιές κορώνες για το μεταναστευτικό) για να μεταπειστούν, αλλά μια συνολική αλλαγή πολιτικής που δεν την βλέπουν πιθανή με τη σημερινή Νέα Δημοκρατία.
Και γι’ αυτό διατηρούν αποστάσεις από την κυβερνητική παράταξη και αυτός είναι ο λόγος που η τελευταία εξακολουθεί να κάνει χαμηλές δημοσκοπικές πτήσεις.
Γιατί η κοινωνία εξακολουθεί να έχει ανάγκη μεγάλες παρατάξεις που να δοκιμάζουν να εκπροσωπούν ευρύτερα τμήματά της και όχι απλώς όσους πιστεύουν ότι τα πράγματα γενικά πάνε καλά.
Γιατί ούτε τα πράγματα πάνε καλά, ούτε το σημερινό κομματικό σύστημα μπορεί να εκπροσωπήσει ολόκληρη την κοινωνία.
