ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
“Το χρηματιστήριο του ελαιολάδου… και όχι μόνο”
Διανύουμε ήδη την ελαιοκομική περίοδο 2024 – 2025. Η ελιά και το ελαιόλαδο, άρρηκτα συνυφασμένα με την ιστορία και τον πολιτισμό μας από αρχαιοτάτων χρόνων, αποτελούν για τον τόπο μας εισόδημα είτε κύριο αγροτικό, είτε συμπληρωματικό της πρώτης απασχόλησης. Σίγουρα στη σημερινή βαθιά οικονομική κρίση, θα έπρεπε να μας απασχολεί σοβαρά το ζήτημα παραγωγής, διάθεσης και εμπορίας του ελαιολάδου. Θα έπρεπε να είναι το μείζον ζήτημα, κυρίως για αυτούς που βιοπορίζονται από αυτό, δηλαδή τους παραγωγούς.
Παρότι οι συγκυρίες της περσινής χρονιάς ευνοήσαν την απορρόφηση του προϊόντος σε υψηλότατες τιμές για τον παραγωγό, φέτος που δεν υπάρχει μεγάλη παραγωγή ο καπιταλιστικός νόμος “προσφοράς – ζήτησης”, δεν λειτουργεί. Τι συμβαίνει άραγε;
Οι παραγωγοί έχουν να αντιμετωπίσουν: α) αύξηση του κόστους της καλλιέργειας λόγω του πληθωρισμού και της ακρίβειας, β) ολοένα και μεγαλύτερες απαιτήσεις για συμμόρφωση στην καλλιέργεια (πχ οι κυρώσεις τυχόν ανίχνευσης υπολειμμάτων γεωργικών φαρμάκων και ορυκτελαίων στο λάδι), γ) τις δυσμενέστατες συνθήκες ανομβρίας και παρατεταμένης ξηρασίας που επικράτησαν φέτος και προκάλεσαν ποικίλα προβλήματα στην παραγωγή, τόσο σχετικά με την απόδοση όσο και την ποιότητα του ελαιόλαδου και δ) δυσκολίες στη διαχείριση, που δεν αντιμετώπιζαν τα περασμένα χρόνια. Οι βροχοπτώσεις ήρθαν έστω και καθυστερημένα οπότε στο τέλος κάτι μπορεί να περισωθεί όσον αφορά ποιότητα κι αποδόσεις. Εκείνο που δεν φαίνεται να “γυρίζει” είναι η τιμή του προϊόντος. Τιμή που ξεκίνησε με το ικανοποιητικό ποσό των 7 ευρώ το κιλό για τον παραγωγό και κατρακυλά πλέον στα 5 ευρώ κι ακόμα παρακάτω. Δηλαδή κάτω του κόστους καλλιέργειας! Παράλληλα η τιμή του προϊόντος στο ράφι για τον καταναλωτή παραμένει υψηλή, είναι πάνω από τα 10 ευρώ το λίτρο (0,90 του κιλού), ανάλογα με την ποιότητα. Ένα μακροχρόνιο πρόβλημα παθογένειας του συστήματος που διαιωνίζεται, η κλασική εμπορική αισχροκέρδεια!
Το “χρηματιστήριο του ελαιολάδου”, όπως κάθε μορφής χρηματιστήριο πχ το κλασσικό ή αυτό της ενέργειας, βρίσκεται στα χέρια λίγων. Εν προκειμένω, των εμπόρων. Δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που ονομαζόταν παλιότερα “τραστ”. Οι έμποροι διαμορφώνουν την τιμή του προϊόντος σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα, ανεξαρτήτως του κόστους καλλιέργειας ή της βιωσιμότητας του παραγωγού ή και της ίδιας ακόμη της βιωσιμότητας της καλλιέργειας. Οι μεγαλέμποροι, δεν ενδιαφέρονται ακόμα και για την ίδια τη βιωσιμότητα της καλλιέργειας της ελιάς στον Ελλαδικό χώρο, διότι έχουν ανοίξει νέες αγορές (Τουρκία, Μαρόκο, Τυνησία) όπου βρίσκουν φθηνότερο το προϊόν. Δε χρειάζεται να είναι κανένας ιδιαίτερα ευφυής για να καταλάβει που οδηγούμαστε. Στον υπέρμετρο πλουτισμό των εμπόρων και μεσαζόντων και στην απομύζηση μέχρι αφανισμού των μικρών και μεσαίων παραγωγών ελαιόλαδου! Ταυτόχρονα, το βασικό αγροτικό προϊόν της Πελοποννήσου τείνει ν’ αποτελέσει είδος πολυτελείας για τα νοικοκυριά, αντικαθιστώντας το με υποκατάστατα πολύ χαμηλότερης ποιότητας.
Από το μετερίζι της επιστήμης και των αγώνων για μια κοινωνία ισότητας, για έναν λαό με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης και ικανοποιητικό βιοτικό επίπεδο, παροτρύνουμε τους ελαιοπαραγωγούς να μη δειλιάσουν άλλο! Είτε κατά κύριο ή μη επάγγελμα αγρότες, να πάρουν την τύχη του ελαιολάδου στα χέρια τους! Να οργανωθούν να συνεταιριστούν, να συγκεντρώσουν αυτοί το προϊόν και να ελέγξουν τη διάθεσή του. Αυτή είναι η μόνη λύση απέναντι στο αδηφάγο αυτό σύστημα της οικονομίας της υποτιθέμενης ελεύθερης αγοράς και του χρηματιστηρίου του ελαιολάδου. Είναι ο μόνος τρόπος για να έχουν αυτοί ένα ικανοποιητικό εισόδημα για να επιβιώσουν αλλά και η κοινωνική πλειοψηφία να μπορεί να καταναλώσει σε προσιτές τιμές ένα κατά κοινή ομολογία από τα πιο υγιεινά τρόφιμα στον πλανήτη.
ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ Η ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΑΠΟ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΑΔΙΑΚΟΠΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ
ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΙΣΟΤΗΤΑΣ ΑΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ
—
