Γράφει ο Θέμης Κανελλόπουλος
Το τί είμαστε ως… λαός (βασικά το τι γινήκαμε) φαίνεται στον απόλυτο βαθμό σήμερα, ακόμη και στην προέκταση των όσων συμβαίνουν μετά την ήττα από την Τουρκία, στον ημιτελικό του ευρωμπάσκετ.
Οι Ελληναράδες «καναπεδάκηδες», οι αυτοανακηρυγμένοι «κριτές των πάντων», με μια τρελή δόση «αυτοϊκανοποίησης» σχολιάζουν την ήττα από την Τουρκία… Και τι δεν έχουμε ακούσει για προπονητή και παίκτες: «Ξεφτίλας, Νιγηριανοί, ρολίστες, ξεφτισμένοι, νούμερα, άχρηστοι, άσχετοι, νεροκουβαλητές…» Οι μισοί από αυτούς που τα γράφουν, βέβαια, χθες αποθέωναν τους παίκτες της Εθνικής μας ομάδας μπάσκετ, και, φορούσαν… περικεφαλαίες, ως άλλοι… τουρκοφάγοι, τονώνοντας το απύθμενο είναι τους, λιγουλάκι. Και οι άλλοι μισοί που πιστεύουν πως η μπάλα είναι… κολοκύθα ετοίμαζαν το… μπάρμπεκιου της Κυριακής για να δούνε τον τελικό.
Το πρόβλημά μας, τελικά, δεν είναι η ήττα. Αυτή πάντα μας έκανε καλύτερους. Κι όποτε ερχόταν μας ένωνε. Το πρόβλημα μας είναι ο διαχωρισμός πια. Κι ότι ηττηθήκαμε ως ε(θ)νότητα. Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλοτρίωση σήμερα. Ότι δεν υπάρχει σύνδεση στην εθνική μας συνείδηση, στην κοινωνική μας συνείδηση, γενικά, στη συνείδησή μας. Χαιρόμασταν που χαιρόμασταν με την ήττα του άλλου, πλέον «χαιρόμαστε» και με της χώρας μας –που σιγά βρε παιδιά τα… ωά η ήττα στον αθλητισμό- για να… αποκτήσουμε το δικαίωμα της εξόρμησης, να βγούμε, να λιντσάρουμε και εκτονωθούμε ως οι «πιστολέρο» του πληκτρολογίου και φυσικά ως NBAερ από τα… γενοφάσκια μας.
Ιδίωμα της φυλής μας ο αλληλοσπαραγμός, ο ωχαδερφισμός. Το θέμα πλέον είναι ότι έγινε ιδίωμα και ο φθόνος.
