Του Θανάση Κ.
Υπάρχουν τέσσερα “επιχειρήματα” υπέρ της “ελληνοτουρκικής προσέγγισης” που ετοιμάζεται για τις επόμενες μέρες:
— Πρώτον, ότι δεν είναι δυνατόν, λέει, να μην υπάρχει επικοινωνία ανάμεσα σε δύο γειτονικά κράτη.
— Δεύτερον, ότι ακόμα κι όταν υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ δύο χωρών, πάντα είναι χρήσιμες οι συναντήσεις κορυφής των ηγετών τους.
— Τρίτον, ότι ακόμα κι όταν η απέναντι χώρα προκαλεί ανοικτά, αν και οι δύο χώρες ανήκουν στην ίδια Συμμαχία, μια συνάντηση κορυφής μπορεί να στρέψει τους υπόλοιπους συμμάχους σε βάρος της χώρας που προκαλεί. Άρα δεν έχει νόημα, λέει, να αρνηθούμε σήμερα μια συνάντηση κορυφής με την Τουρκία. Είναι το λεγόμενο blame game, δηλαδή ποιός θα κατηγορηθεί από τους υπόλοιπους συμμάχους ως “άκαμπτος” ή ανένδοτος…
— Τέλος υπάρχει το επιχείρημα – ο Θεός να το κάνει – ότι είναι πάντα θετικό να υπάρχει “κινητικότητα” σε ανοικτά διεθνή ζητήματα, όπου υπήρχε “ακινησία” μέχρι τώρα…
Το επιχείρημα αυτό δεν ακούγεται σοβαρά πουθενά στον κόσμο, εκτός από περιπτώσεις όπου κάποιες χώρες πρέπει να πειστούν να κάνουν οδυνηρές υποχωρήσεις. Είναι πρόσχημα άτακτης υποχώρησης…
Δεν τους ζητάνε ανοικτά, να “κάνουν υποχωρήσεις”. Τους ζητάνε να δείξουν… “κινητικότητα”, δηλαδή να υποχωρήσουν σε όλα εκείνα που αρνούνταν να δεχθούν μέχρι τώρα…
Στην περίπτωση των ελληνοτουρκικών έχουν επιστρατευθεί τελευταία όλα αυτά τα “επιχειρήματα”. Δυστυχώς για όλους αυτούς που τα επικαλούνται, ωστόσο, οι συνθήκες που ήδη επικρατούν διεθνώς, τα ακυρώνουν και τα γελοιοποιούν! Όλα…
Ας τα εξετάσουμε ένα-ένα:
* Πρώτον, δεν είναι θέμα “να κρατάμε τους δίαυλους ανοικτούς” με την Τουρκία. Τους δίαυλος τους κρατάμε ανοικτούς έτσι κι αλλιώς, αφού έχουμε κανονικές διπλωματικές σχέσεις, ανήκουμε και οι δύο στο ΝΑΤΟ κλπ.
Κανείς δεν είπε να… κόψουμε τις διπλωματικές σχέσεις με την Τουρκία και να κλείσουμε τις πρεσβείες εκατέρωθεν. Κανείς…
* Δεύτερον, το να υπάρχουν συναντήσεις κορυφής ανάμεσα σε ηγέτες χωρών με ανοικτά θέματα είναι επίσης κάτι που ουδείς αμφισβητεί, έτσι γενικά.
Το αν ένας ηγέτης μιας χώρας που απειλεί και προκαλεί τη χώρα σου πρέπει να την επισκέπτεται επισήμως, είναι εντελώς άλλο θέμα. Συνήθως οι επίσημες επισκέψεις γίνονται όταν έχει ήδη υπάρξει μια “προσέγγιση”, ώστε να δημιουργηθεί “δυναμική” που θα επιτρέψει να προχωρήσει η προσέγγιση ακόμα περισσότερο.
Στην περίπτωσή μας κάτι τέτοιο ΔΕΝ συμβαίνει!
Και πάντως όταν ο άλλος εξακολουθεί να προκαλεί τη χώρα σου, το να κάνεις “Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας” μαζί του μέσα στη χώρα σου, δεν στέλνει τα καλύτερα μηνύματα ούτε στον ίδιο ούτε σε όλα τα υπόλοιπα κράτη…
Δείχνουμε, μόνοι μας, ότι “όλα πάνε καλά μεταξύ μας”! Δημιουργούμε κλίμα διεθνούς “εφησυχασμού” απέναντι σε ένα κράτος που εμάς πρωτίστως απειλεί…
Έχει οποιαδήποτε λογική αυτό;
Το ότι δεν έχουμε πολλές παραβιάσεις τελευταία δεν σημαίνει πολλά πράγματα.
Το γκριζάρισμα του Αιγαίου συνεχίζεται.
Η αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, το ίδιο.
Το Τουρκολυβικό μνημόνιο, το ίδιο.
Οι προκλήσεις στην Κύπρο και ιδιαίτερα στην Αμμόχωστο, κλιμακώνονται.
Οπότε ως τι τον υποδεχόμαστε.
Ως “φίλο”; Ως “σύμμαχο”; Ως κάποιον που ώρες-ώρες τον “πιάνουν τα… νεύρα του” και πάμε να τον “καλοπιάσουμε”;
Ως τι ακριβώς;
Η Διεθνής Πολιτική ΔΕΝ διεξάγεται με όρους… “ψυχοθεραπείας”!
Κι όταν εκεί ΚΑΤΑΝΤΑ, παύει να είναι “εξωτερική πολιτική”.
Λέγεται “Κατευνασμός” κι έχει αποτύχει πάντα!
Πάντα…
* Τρίτον, φτάνουμε τώρα στο “επιχείρημα” ότι αφού και οι δύο είμαστε Σύμμαχοι στο ΝΑΤΟ, αν δείξουμε από την πλευρά μας διάθεση συμφιλίωσης μαζί του, ίσως φέρουμε τους συμμάχους μας πιο κοντά μας – και τον απομονώσουν – αν εκείνος επιμείνει να προκαλεί και να απειλεί.
Το πρόβλημα εδώ – πέραν όλων των άλλων – είναι ότι ο Ερντογάν και ολόκληρη η Τουρκία (ακόμα και μέρος της αντιπολίτευσής του) σήμερα προκαλεί ανοικτά τη Δύση συνολικά!
Τον Ερντογάν δεν φαίνεται να τον απασχολεί μήπως… “απομονωθεί” από τη Δύση! Εδώ διακηρύσσει ότι η Χαμάς είναι… “εθνικοαπελευθερωτική” οργάνωση – όχι τρομοκρατική, όπως πράγματι είναι.
Και ζητά τον “θάνατο του Ισραήλ”!
Συναντάται με τους ηγέτες του Ιράν και υιοθετεί πιο σκληρή στάση απέναντι στο Ισραήλ, ακόμα κι από τους Ιρανούς.
Ενώ λίγο πριν είχε ταξιδέψει στη Μόσχα κι είχε ανανεώσει τη “φιλία του” με τον Πούτιν. Και αναθεματίζει τη Δύση συνολικά σε κάθε ευκαιρία…
Τον Ερντογάν ΔΕΝ τον ενδιαφέρει αν τον “αγαπούν” οι Δυτικοί. Θέλει όχι απλώς να τον “υπολογίζουν”, αλλά να φοβούνται ότι μπορεί να τον χάσουν!
Ενώ την ίδια στιγμή, ο ίδιος κάνει ό,τι μπορεί για να πάρει τις αποστάσεις του από τη δυτική πολιτική συνολικά – και στο Ουκρανικό και στο Μεσανατολικό…
— Ο μόνος τρόπος να την “πατήσει” ο Ερντογάν, είναι είτε αν το “παρατραβήξει” και στραφούν όλοι οι δυτικοί εναντίον του…
— Είτε αν κερδίσει τοπικά κάποιος από αυτούς που ο ίδιος ποντάρει ότι θα χάσουν.
Το αν θα το “παρατραβήξει” είναι κάτι που εμείς δεν μπορούμε να το επηρεάσουμε.
Από την άλλη, ο ίδιος ποντάρει ότι η Μόσχα θα κερδίσει στο Ουκρανικό και το Ισραήλ θα υποστεί “στρατηγική ήττα” στη Γάζα.
Το πρώτο μάλλον του βγαίνει (όπως ομολογούν και πολλοί δυτικοί πλέον).
Το δεύτερο μάλλον ΔΕΝ του βγαίνει…
Και πάντως εμάς μας συμφέρει να συσπειρώσουμε όσους στην περιοχή μας στρέφονται κατά του Ερντογάν, κι όσους στην Δύση αγανακτούν με τον Ερντογάν.
* Αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή, τα αραβικά καθεστώτα στηρίζουν ηθικά τη Χαμάς – γιατί δεν μπορούν να κάνουνε αλλιώς – αλλά τα περισσότερα εύχονται να… καταστραφεί!
Η Αίγυπτος δεν θέλει τη Χαμάς, ούτε ζωγραφιστή! Και η βασική αιτία προστριβών Τουρκίας – Αιγύπτου μετά το 2012, ήταν ότι η Αίγυπτος κυνήγησε την Οργάνωση των Αδελφών Μουσουλμάνων που αποτελεί τη μητρική οργάνωση της Χαμάς, ενώ ο Ερντογάν τη στήριζε σθεναρά κι ανεπιφύλακτα.
Για το καθεστώς Σίσι στην Αίγυπτο οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι (και η Χαμάς) είναι “θανάσιμος κίνδυνος”. Το ίδιο ισχύει και για το καθεστώς Άσαντ στη Συρία που πολέμησε κατά του ΙΣΙΣ (και της Χαμάς εκεί), που κι αυτό υπήρξε δημιούργημα των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Το ίδιο ισχύει και για το Ιράκ.
Το ίδιο ισχύει και για τη Σαουδική Αραβία. Στην πρόσφατη Σύνοδο των Μουσουλμανικών κρατών, όλοι “αναθεμάτιζαν” το Ισραήλ, αλλά οι περισσότεροι προσπαθούσαν το κοινό ανακοινωθέν να αποδοκιμάζει το Ισραήλ ΜΟΝΟ φραστικά! Κι όχι να προχωρά σε σοβαρά μέτρα κατά του Ισραήλ. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη Σαουδική Αραβία, η οποία έσπευδε να διαμηνύσει παράλληλα, πως η εξομάλυνση των σχέσεων της με το Ισραήλ που ετοιμαζόταν λίγο πριν τη δολοφονική επίθεση της Χαμάς στη Γάζα, βρίσκεται ακόμα στο τραπέζι! Δεν έχει ματαιωθεί…
Αντίστοιχα ισχύουν – ακόμα και για το Σιϊτικό Ιράν. Το οποίο μισεί το Ισραήλ και στρέφεται εναντίον της Δύσης συνολικά, αλλά προειδοποίησε τη Χαμάς, ότι ΔΕΝ πρόκειται να εμπλακεί σε Πόλεμο με το Ισραήλ για λογαριασμό της! Ενώ ταυτόχρονα η Τεχεράνη προσπαθεί να πείσει και τη σιϊτική Χεζμπολάχ στο Λίβανο, επίσης να μην εμπλακεί σε Πόλεμο με το Ισραήλ όσο συνεχίζεται η “εκκαθάριση” της Χαμάς στη Γάζα…
Στο μεταξύ τόσο οι “Αδελφοί Μουσουλμάνοι” – τους οποίους σιχαίνονται όλα τα κοσμικά αραβικά καθεστώτα, καθώς και οι Σιϊτες της Μέσης Ανατολής – όσο και η Χαμάς, εδρεύουν πλέον στην Τουρκία!
Πράγμα που καθιστά την Τουρκία ιδιαίτερα επίφοβη για όλους τους μουσουλμάνους γείτονές της. Για να μη μιλήσουμε για το Ισραήλ βεβαίως, οι σχέσεις του οποίου με την Τουρκία βρίσκονται στο χειρότερο σημείο από ποτέ…
(Αντίθετα απ’ ό,τι περίμεναν πολλοί και προεξοφλούσαν οι πάντες μέχρι πολύ πρόσφατα)…
Όποιος λοιπόν, “ταυτίζεται” με την Τουρκία αυτή τη στιγμή, ΔΕΝ κερδίζει στήριξη στην περιοχή μας. Κάθε άλλο.
Κι όποιος αντιστέκεται στις τουρκικές προκλήσεις – ή τουλάχιστον όποιος δεν δείχνει διάθεση να υποχωρήσει στην τουρκική επιθετικότητα – κερδίζει φίλους και συμμάχους, στην περιοχή μας.
* Σε ό,τι αφορά τη Δύση συνολικά, οι ΗΠΑ (γιατί η ΕΕ δεν έχει πια καμία Πολιτική), ναι μεν προσπαθούν να ΜΗ χάσουν την Τουρκία, αλλά από την άλλη αρχίζουν να χάνουν την υπομονή τους μαζί της!
Χώρια που η διακομματική στάση υπέρ του Ισραήλ στις ΗΠΑ και η ανοικτή στήριξη της Χαμάς από την Τουρκία – δημιούργησε πρόσθετα προβλήματα στην “αξιοπιστία της Τουρκίας ως συμμάχου” στα μάτι της Ουάσιγκτον.
Τα περιβόητα F-16 που θα έπαιρνε η Άγκυρα από τις ΗΠΑ έχουν παγώσει για τα καλά. Τόσο που ο ίδιος ο Ερντογάν αναζητά πλέον να αγοράσει Eurofighter από τη Γερμανία…
Με δύο λόγια: η Ουκρανική κρίση απομάκρυνε την Τουρκία από τη Δύση. Κι ήλθε μετά η κρίση της Γάζας και ώθησε την Τουρκία ακόμα πιο μακριά από τη Δύση.
Εμείς σε αυτό το “κενό” πώς παρεμβαίνουμε;
Κάνοντας “Ανώτατο Συμβούλιο” με την Τουρκία; Σήμερα;
* Η Ελληνοτουρκική προσέγγιση δεν έχει νόημα πια. Ακόμα και για τα μάτια των Αμερικανών.
Το ότι η αμερικανική διπλωματία δεν μπορεί εύκολα να την εγκαταλείψει – υπάρχει και η “αδράνεια της διπλωματίας”, δηλαδή η αδυναμία της γραφειοκρατίας να αλλάξει γραμμή στα “χαμηλά ζητήματα” όταν ανατρέπονται όλες οι σταθερές της στα “μεγάλα” γεωπολιτικά ζητούμενα – δεν σημαίνει ότι σήμερα οι Αμερικανοί προωθούν την προσέγγιση Ελλάδας-Τουρκίας με την ίδια ζέση όπως και πριν έξη μήνες.
Δεν έχουν κλείσει όλα τα άλλα και τα ελληνοτουρκικά είναι μια “τρύπα” που πρέπει κι αυτή να “τακτοποιηθεί”. Δεν βρισκόμαστε εκεί πια…
Ουσιαστικά οι ΗΠΑ έχουν μεγάλο πρόβλημα και με την Τουρκία και με την δημιουργία νέων ευρύτερων συμμαχιών στην περιοχή.
Κι ό,τι χαρακτήρα κι αν έχουν στο μέλλον οι δυτικές συμμαχίες στην ευρύτερη περιοχή μας, ΔΕΝ θα περιλαμβάνουν τους… ισλαμοφασίστες κι όσους τους στηρίζουν. Ούτε όσους προωθούν την διείσδυση του ισλαμοφασισμού στην Ευρώπη…
Από την άλλη πλευρά δεν έχει κανένα νόημα ούτε από την πλευρά της Ελλάδας. Το ότι “αγοράζαμε χρόνο” με ύφεση στις τουρκικές προκλήσεις δεν λέει πια και πολλά πράγματα.
Έτσι κι αλλιώς ο Ερντογάν μπορεί να αρχίσει πάλι την κλιμάκωση της επιθετικότητας ό,τι κι αν κάνουμε εμείς.
Το έκανε πολλές φορές στο παρελθόν, χωρίς να τον “προκαλέσουμε”.
Όταν η Τουρκία προκαλεί τη Δύση συνολικά, απειλεί ευθέως την Ελλάδα και τα βρίσκει με τους εχθρούς της Δύσης, η Ελλάδα γίνεται “μέρος του προβλήματος” όταν δείχνει να καλοπιάνει την Τουρκία.
Αντίθετα γίνεται “μέρος της λύσης” – και πολύτιμος σύμμαχος όσων ενοχλούνται από την Τουρκία – όταν αντιστέκεται στις προκλήσεις και παίρνει τις αποστάσεις της από την Τουρκία.
–Το να πάψουμε να αναχαιτίζουμε τα τουρκικά αεροσκάφη όταν κάνουν παραβιάσεις, ξεχάστε το!
— Το να συζητήσουμε έστω “αποστρατιωτικοποίηση” των νησιών μας στο Αιγαίου, ξεχάστε το!
— Το να συζητήσουμε “συνυποσχετικό” που εκχωρεί εκ των προτέρων κυριαρχικά δικαιώματα δικά μας στην Τουρκία, ξεχάστε το!
Αυτά ΔΕΝ είναι “κινητικότητα στα” ελληνοτουρκικά.
Είναι πλήρης συνθηκολόγηση με μια Τουρκία που σήμερα έχει πολύ περισσότερους εχθρούς απ’ ό,τι είχε ποτέ!
ΥΓ. Μια που τέτοιες μέρες μιλάμε για τα “50 χρόνια του Πολυτεχνείου”, να θυμίσω το εξής: Τις παραμονές του Πολυτεχνείου, το φθινόπωρο του 1973 κάποιοι, ακόμα και μέσα στην (παράνομη τότε) Αριστερά της εποχής, υποστήριζαν ότι “έπρεπε να συμμετάσχουμε στις εκλογές Μαρκεζίνη”. Δηλαδή στις εκλογές “νομιμοποίησης της χούντας”!
Το επιχείρημά τους ήταν – και τότε – η… “κινητικότητα”! Το καλύτερο πρόσχημα της πλήρους συνθηκολόγησης…
Δεν μπορεί, μας έλεγαν, η ίδια η δικτατορία να ανοίγει ακόμα κι ένα μικρό παράθυρο “δημοκρατίας”, κι εμείς να μην παρέμβουμε για να το… “διευρύνουμε”!
Δεν μπορούμε να μείνουμε “ακίνητοι” μπροστά σε τέτοια “πρόκληση”. Πρέπει να δείξουμε, έλεγαν, “ευελιξία” και “κινητικότητα”.
Ε λοιπόν, αν έκανε κάτι το “Πολυτεχνείο” είναι ότι ματαίωσε τη νομιμοποίηση της χούντας!
Δεν μείναμε “ακίνητοι” τότε.
Απλώς αρνηθήκαμε την “κινητικότητα” της Υποταγής.
Και επιλέξαμε την Αντίσταση…
